หลังจากเงียบกันอยู่สักพัก เอลเลียตเรียกชื่อเดิมของจอมมารด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“เรนกิซัง”
“อะ...อะไรอีก”
“คุณพาผมมาที่นี่เพราะจำได้สินะครับ”
“จำอะไรได้?”
รีชม่อนถามกลับด้วยท่าทีระแวง คนตรงหน้าจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“ก็ฉากนั้นไงครับ ฉากที่ผมมัดคุณ อ๊ะ ไม่ใช่ ฉากที่ผู้กล้าใช้เถาวัลย์มัดมือของจอมมารเอาไว้ แล้วผลักร่างที่ไม่มีเสื้อผ้าของจอมมารไปแนบติดกับต้นไม้ต้นนั้น” เอลเลียตชี้ไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ รีชม่อนมองตาม จากนั้นเอลเลียตก็พูดต่อ “จอมมารน่ะ ซุกซนมาก ถึงได้ถูกผู้กล้าสั่งสอนใช่ไหม พวกเราก็เลยร่วมรักกันอย่างดุเดือดใต้ท้องฟ้า เพราะจำได้ไม่ใช่เหรอครับถึงพาผมมาที่นี่ จริงๆ แล้วคุณเองก็ชอบ ยอมรับมาเถอะ”
“ในหัวของนายมีแต่เรื่องสกปรกหรือไง! อีกอย่าง ช่วยบอกทีเถอะว่ามังงะเรื่องนี้มีตรงไหนบ้างที่นายไม่เคยใช้เป็นฉากหลัง”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ ล้อเล่น”
เอลเลียตหัวเราะ ส
