จากบริษัทมาถึงอพาร์ตเม้นต์ของอาจารย์ยูโกะใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ถ้าไม่มีปัญหาจริงๆ เรนกิไม่มีทางมาที่นี่แน่
เพราะงานที่ไม่คืบหน้า บวกกับความเอาแต่ใจของอาจารย์ยูโกะ คำพูดประมาณว่า ‘ไม่ไหว อยากตัดจบ’ ‘ผมหิว ไม่มีแรงคิด’ ‘เรนกิซังใจร้าย’ แล้วก็เงียบไปอะไรแบบนั้น ทำให้เรนกิต้องมายืนกดออดอยู่หน้าประตูห้องของอาจารย์ยูโกะ
ลองว่าอาจารย์ยูโกะเป็นอย่างนี้ เรนกิก็ไม่มามือเปล่า ดังนั้นระหว่างทางเขาจึงซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารญี่ปุ่นแบบง่ายๆ และขนมหวานเล็กๆ น้อยๆ
ออด...
ออด...
‘จะเอายังไงกันแน่ เจ้าหมอนี่ ที่ไม่ยอมพูดคุยผ่านโทรศัพท์ก็เพราะอยากให้มีคนเอาใจไม่ใช่เหรอ’ เรนกิคิดอย่างหงุดหงิดเพราะคนในห้องไม่ยอมเปิดประตูให้เสียที
“ขอโทษที่มารบกวน แต่ถ้าไม่เปิด ผมจะกลับทันที” เรนกิบอกคนในห้อง
แกร็ก!
“เอ่อ...”
ประตูถูกปลดล็อกและเปิดออกจากข้างใน ใบหน้าที่ยื่นผ่านขอบประตูเป็นของชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบ
