“ฮัดชิ้ว!”
“เอ๋? เป็นหวัดเหรอครับ อาจารย์ยูโกะ”
วันนี้ซาโตรุก็มารับต้นฉบับถึงที่ห้อง และยังทำให้ห้องมืดๆ ของยูโกะสว่างขึ้นมา
“....”
ยูโกะไม่ได้ตอบคำถามของซาโตรุ แต่หยิบขนมไทยากิรูปปลาไส้ถั่วแดงมากิน เขากัดคำเล็กๆ แต่จังหวะต่อเนื่องเหมือนกับกระต่ายที่กำลังกินแครอท ส่วนหัวของปลาหายไปแล้ว เหลือตัวกับหาง ไส้ถั่วแดงหวานกำลังดี คุ้มค่ากับพลังงานที่เสียไปตอนที่เดินไปซื้อ
ช่วงที่นึกงานไม่ออกหรือหงุดหงิดเขาจะพึ่งของหวาน ส่วนตอนนี้แค่เรื่องของเรนกิก็ทำให้สมองของเขามึนตึบแล้ว หรือต้องไปหาซื้อไทยากิไส้อื่นๆ มาเพิ่ม หรือไม่ก็...ต้องทำอะไรสักอย่างเร็วๆ นี้
“อะไรสักอย่างนั่น...ก็ทำงานยังไงล่ะครับ”
เสียงของซาโตรุดังแทรกเข้ามา
“เอ๊ะ? พะพะ ผมพูด...ออกมาเหรอ”
“เต็มๆ เลยครับ”
“งานอยู่...ทางนั้น” ยูโกะชี้ไปทางโต๊ะที่วางเครื่องปริ้น
“ขอบคุณครับ ครั้งนี้ก็ตรงเวลา แล้วก็นะครับ เป็นหวัดสินะครับอา
