“กลับด้วย?” ผู้พันรูปหล่อเหลียวไปมองรถยนต์ป้ายแดงที่จอดอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่นัก เขาคิดว่าน่าจะเป็นรถของหญิงสาว เพราะวิชิตบอกเขาว่ากำนันคำเพิ่งซื้อให้ลูกสาวสดๆ ร้อนๆ
“คุณก็เอารถมาไม่ใช่หรือครับ”
“เอ่อ...ค่ะ” ดวงลดาตอบเสียงอ่อยพลางทำหน้าเจื่อน ก่อนจะนึกในใจว่าอีกฝ่ายรู้ได้อย่างไรว่าเธอเอารถมา หรือเขาสนใจความเคลื่อนไหวของเธอด้วย เมื่อคิดได้อย่างนั้นดวงหน้าที่แต่งเสียจัดก็ระบายยิ้มทันที
“คือว่ารถของลดาไม่รู้เป็นอะไรสตาร์ตไม่ติดค่ะ เลยจะขอติดรถผู้พันกลับเข้าหมู่บ้านด้วยคน แล้วค่อยให้ช่างมาเอารถไปเข้าอู่ให้”
“ไปไม่ได้หรอกพี่ดวงใจเพราะรถเต็ม” จุ้นพูดสวนทันที
ดวงลดาหันขวับไปมองหน้าเด็กชายด้วยสายตาโกรธขึ้ง ก่อนจะส่งเสียงตวาดแหวด้วยความลืมตัว
“ไอ้จุ้น...หุบปากไปเลย ไม่ต้องมาสะเออะพูด ไม่ใช่กงการอะไรของแก”
ครั้นพูดแล้วก็นึกได้ว่าไม่ควรแสดงกิริยาแบบนั้นต่อหน้าผู้พันหนุ่ม แต่ก็สายไปแล้ว
