เพลินตาเอ่ยถาม ทั้งที่พอจะรู้เลาๆ มาบ้างแล้วว่า เวลานี้นางสายใจคงหน้าชื่นอกตรมเพราะกำนันคำผู้เป็นสามี ที่ต่อหน้าก็มีผู้คนพูดเยินยอต่างๆ นานา แต่พอลับหลังก็เอาไปพูดในทางไม่ดี ซึ่งคำพูดเหล่านั้นคงกลับมาเข้าหู ก็น่าคิดมากอยู่หรอก เพราะเมื่อก่อนกำนันคำเป็นคนที่ชาวบ้านเคารพนับถือมาโดยตลอด
“ก็สบายบ้างไม่สบายบ้างแหละเพลินเอ้ย” นางสายใจบอกก่อนจะหันไปพูดกับนางพวง “แม่พวง วันพระที่จะถึงไปอยู่วัดถือศีลกับฉันนะ”
คนถูกชวนหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะรู้สึกว่าขนอ่อนตามแขนลุกชันทันที
“ถือศีลก็ต้องนอนค้างที่วัด พี่สายก็รู้ว่าฉันน่ะกลัวผีขนาดไหน”
เพลินตาพยักหน้าเห็นด้วยกับผู้เป็นอา “นั่นสิป้าสาย อาพวงน่ะเป็นพวกกลัวผีขึ้นสมอง แล้วจะไปอยู่วัดได้เหรอจ๊ะ”
“แม่พวงก็บ้า ฉันชวนไปนอนที่วัดนะไม่ได้ชวนไปนอนที่ป้าช้า จะกลัวทำไมกัน แล้วผีจะกล้าขึ้นวัดได้ยังไง” นางสายใจพูดพลางหัวเราะพลาง ขณะที่นางพวงฟังแล้วก็คิดตาม สีหน้า
