รอยใจในไฟมาร

บทที่ 5 เคลือบแคลง

"สวยนะครับคุณเวย์คิดเหมือนผมไหมครับ" อยู่ๆ

เมคินทร์เลขาคนสนิทของผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ ผมเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารที่ผมต้องเซ็นต์เช้านี้ มองดูหน้าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานเหมือนคนต้องการคำตอบคอยสังเกตุปฏิกริยาผม ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเมคินทร์คิดอะไรอยู่ ผมอ่านใจคนเก่งไม่งั้บริษัทของผมคงไม่ขึ้นมาเป็นอันหนึ่งของวงการอสังหาริมทรัพย์ได้อย่างก้าวกระโดด หลังจากที่เดินเลี่ยงผู้หญิงคนนั้นออกมาจนเข้ามานั่งทำงานเมคินทร์มองที่ผมตลอดเวลา ผมยอมรับในใจว่าเธอสวยมากจนผมถึงกับตะลึงตอนประตูลิฟท์เปิดออกแล้วเธอยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางรีบร้อน ผมไม่เคยเห็นเธอที่นี่และเธอน่าจะมาครั้งแรกถึงไม่รู้ว่าลิฟท์ตัวนี้ใช้ได้กับผู้บริหารเท่านั้น พนักงานหรือคนมาติดต่องานที่นี่จะใช้ลิฟท์อีกฝั่ง ผมต้องเก็บอาการไม่แสดงออกให้เธอรู้ว่าเธอสวยจนดึงดูดสายตาของผมจนมองไปทางอื่นไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีตรงไหนที่ไม่ชวนมอง

"นายหมายถึงใคร" ผมถามย้ำอยากรู้ว่าเมคินทร์อยากจะพูดอะไรกับผมกันแน่

"เลขาคนใหม่ของคุณธาร เธอสวยมากจนผมเองยังมองด้วยความตะลึง ผมเห็นนะครับว่าคุณเวย์มองเธอตาค้างไปเลย ปกติคุณเวย์เคยมองผู้หญิงที่ไหน อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลยพนักงานคุณเวย์ยังเดินผ่านไปเหมือนไม่มีตัวตนคุณเวย์ไม่เคยมองเลยสักคน คนนี้คุณเวย์สนใจหรือครับ เธอน่าสนใจดีนะครับให้ผมหาข้อมูลส่วนตัวเธอให้ไหมครับ" ผมรู้สึกว่าคำพูดของเมคินทร์เหมือนพูดประชดผมและอยากเป็นพ่อสื่อให้

"ไม่ต้อง..ทำไมฉันต้องสนใจก็ไม่เห็นจะสวยอะไรมากมาย ดูเป็นคนไม่มีระเบียบวินัยด้วยซ้ำมาทำงานวันแรกก็มาสายแล้ว ทำงานเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ เป็นเด็กเส้นเข้ามาฉันยิ่งไม่ชอบ" เมคินทร์เป็นมากกว่าเลขาคนสนิทของผม เพราะเราคือเพื่อนกันเมื่อพวกเราเรียนจบผมจึงขอให้เมคินทร์มาทำงานเป็นเลาขาให้ผม เมคินทร์จึงรู้เรื่องผมดีทุกอย่าง เวลาทำงานเมคินทร์จะให้เกียรติผมที่เป็นเจ้านาย แต่อยู่ข้างนอกเราสองคนจะเป็นอีกอย่าง มึงกูเหมือนเพื่อนสนิททุกคนทำกัน

"ไม่หาก็ไม่หาครับอย่ามาใช้ทีหลังแล้วกันงานผมยุ่งด้วย เธอธรรมดามากครับแต่ผมเห็นสายตาบางคนมองเค้าค้างสะตั้นไปหลายวิกว่าจะปรับสีหน้านิ่งแถมพูดจาตอแยเขาด้วยคงไม่ชอบจริงๆ ปกติเคยคุยกับผู้หญิงที่ไหนถ้าไม่ใช่ว่าที่คู่หมั้นคุยอย่างเป็นมารยาท กับคุณเลขาเหมือนชวนคุยหาเรื่องเขาซะมากกว่า ถ้าไม่รู้วิธีเข้าหาผู้หญิงที่สนใจแบบไหนช่วยอยู่เงียบๆ นี่อะไรกันหาเรื่องทะเลาะกับเขาดูเหมือนเธอจะไม่ชอบคุณเวย์ด้วยนะครับเพราะปากอย่างนี้ ตอนแรกเหมือนจะสนใจคุณเวย์พอเจอปากคุณเวย์เธอถึงกับใส่เกียร์ถอยแทบไม่ทัน" รู้ดีไปทุกเรื่องยกเว้นเรื่องของตัวเอง ผมแค่ไม่ชอบคนที่ไม่รักษาเวลานั่นเป็นพื้นฐานแรกของทุกอย่าง ถึงจะสวยมากผมก็จะไม่เว้นกฎข้อนี้กับเธอ

"นายนี่จะรู้ดีกว่าฉันได้ยังไง..นายมีอะไรจะพูดอีกไหม ถ้าไม่มีอะไรไปทำงานของนายได้แล้วพูดมากอยู่นั่นแหละหรือว่างานที่นายทำมันยังน้อยไปฉันจะได้เพิ่มงานให้นายอีกหลายอย่างๆ" ผมไล่เมคินทร์ไปทำงานผมไม่อยากจะสนใจเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอีก ผมต้องรีบเคลียร์เอกสารที่มันกองท่วมรอให้ผมสะสาง จิตใจผมมันไม่มีสมาธิในการทำงานเพราะคิดเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ผมเห็นสายตาของเธอที่มีความมุ่งมั่นและแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง การเข้ามาที่นี่เหมือนมีอะไรแอบแฝงจากการแต่งตัวที่ต้องการให้มันโดดเด่นชวนมองเหมือนคนที่ไม่ได้อยากเข้ามาทำงาน หรือเธอจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการมาจับไอ้ธาร เธอต้องการมาเพื่อเข้าหาใคร ผมไม่ค่อยไว้ใจเธอผมไม่อยากให้มันเกิดเรื่องวุ่นวายเหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นมาหลายครั้ง

"เมคินทร์คุณธารเข้าบริษัทหรือยัง อืม~แล้วตอนนี้คุณธารอยู่ที่ห้องทำงานใช่ไหม" ผมโทรออกไปหา

เมคินทร์ที่มีห้องทำงานอีกห้องอยู่ข้างๆห้องของผม เวลาทำงานผมชอบนั่งทำคนเดียวเงียบๆ ผมจึงไม่ได้ให้

เมคินทร์นั่งทำงานอยู่ในห้องนี้ด้วย ผมสงสัยบางอย่างที่มันติดอยู่ในความคิดตั้งแต่เห็นแววตามาดร้ายแค่แวบหนึ่งมันทำให้ผมจดจำจนถึงตอนนี้ ผมอ่านความคิดของเธอยากกว่าทุกคนเพราะเธอเก็บอาการเก่ง

ผมวางปากกาที่เพิ่งเซ็นต์เอกสารได้ไม่กี่แผ่นลง เมื่อผมรู้จากเมคินทร์ว่าธารเข้ามาอยู่ที่ห้องทำงงานธารมันคงเห็นเลขาใหม่ของมันแล้ว

"แล้วนั่นคุณเวย์จะไปไหนครับ คุณเวย์เซ็นต์เอกสารที่กองเป็นภูเขาเสร็จแล้วเหรอครับ" ผมเบื่อความเป็นเลขาและเพื่อนที่มันทำหน้าที่ได้ดีทั้งสองตำแหน่ง อยากรู้เรื่องของผมไปซะทุกอย่าง

"ฉันจะเดินไปคุยธุระกับคุณธารนิดหน่อย" ผมบอกกับเมคินทร์เพื่อไม่ให้ถามอะไรผมอีก

"ร้อยวันพันปีไม่ค่อยเห็นเดินไปหาคุณธารที่ห้องทำงานเห็นแต่ให้ผมโทรตามคุณธารให้มาหาที่ห้องตลอด แล้ววันนี้คิดยังไงครับถึงเดินไปคุยเองที่ห้องคุณธาร มีงานอะไรที่ผมเป็นถึงเลขาไม่รู้เรื่องนี้ ให้ผมตามคุณธารมาที่ห้องคุณเวย์ดีไหมครับ คุณเวย์ไม่ชอบออกจากห้องทำงานตัวเองไม่ใช่เหรอครับ" ผมยืนประจันหน้ากับคนที่กำลังจ้องจับผิด ผมไม่เคยวอกแวกเก็บอาการเก่งผมมั่นใจว่าวันนี้เมคินทร์ตั้งใจกวนใจผมเป็นพิเศษ

"ไม่ต้อง..มันเป็นเรื่องส่วนตัวฉันอยากไปคุยกับคุณธารเขาเอง" ผมตัดปัญหาก้าวขาเดินออกไปจากโต๊ะของ

เวคินทร์ที่กำลังซักไซ้ผมอย่างกับผมเป็นลูกน้อง

"อยากไปหาคุณเลขาคนสวยก็ไม่บอกผมดีๆยึกยักอยู่นั่นแหละ" ผมเดินออกมายังได้ยินเสียงเลขาคนสนิทดังตามมา ผมรีบเดินไปห้องของเจ้าธารน้องชายที่นั่งตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัทที่อยู่อีกฝั่งของห้องผม ผมมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องรองประธาน ปกติธารจัดโต๊ะเลขาไว้ด้านนอกห้อง แต่ผมมองหาโต๊ะเลขาหน้าห้องไม่มีทำให้ผมสงสัย หรือเธอพูดโกหกที่บอกว่ามาทำหน้าที่เลขาคนใหม่ของธารแทนคนเก่าที่ถูกมารีแฟนของเจ้าธารว่าที่คู่หมั้นไล่ออกไป เพราะเลขาคนนั้นทำท่าเข้าหาแฟนของตัวเองเจ้าธารจึงต้องเปลี่ยนเลขาบ่อยๆเพื่อตัดปัญหาเรื่องแฟนสาวของมัน ผมมองไปรอบๆไม่เห็นว่าเธอจะอยู่แถวนี้และมีโต๊ะเลขาตั้งอยู่ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของน้องชาย เห็นว่าผู้หญิงคนที่ผมเจอเธอเมื่อเช้ามีโต๊ะทำงานอยู่ในห้องของเจ้าธาร มันทำให้ผมแปลกใจที่เจ้าธารย้ายโต๊ะเลขามาไว้ในห้องตัวเอง ผมมีคำถามมากมายเกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นคงได้ยินเสียงผมเดินเข้ามาเธอจึงเงยหน้าจากงานที่กองอยู่ตรงหน้ามองผมด้วยความตกใจ ผมจ้องมองเธออย่างไม่วางใจคงคิดจะเข้าหาเจ้าธารสินะ ผมอยากรู้ว่าเธอใช้วิธีไหนกันแน่ที่ทำให้เจ้าธารยอมย้ายโต๊ะเข้ามาอยู่ในห้องนี้ ปกติเจ้าธารมันระวังตัวเรื่องนี้มากเพราะมันรู้จักนิสัยแฟนมันดีที่มีนิสัยเอาแต่ใจมากแค่ไหน

"ท่านประธานมีอะไรกับผมหรือเปล่าทำไมเข้ามาที่ห้องผม ท่านประธานไม่เคาะห้องผมก่อนล่ะครับ เผื่อว่าผมจะทำอะไรอยู่" คำถามที่กึ่งประชดประชันผม ผมส่งสายดุไปให้มันพร้อมตั้งคำถามมองไปผู้หญิงคนนั้นต้องการให้มันอธิบายออกมาเองโดยไม่ต้องพูด

"นั่นเลขาคนใหม่ของผมครับคุณนินิน คุณนินินครับนี่ประธานบริษัทของที่นี่ครับและเป็นพี่ชายผมเองคุณเวหา หรือเรียกคุณเวย์ก็ได้นะครับ" ผู้หญิงคนนั้นยืนขึ้นแล้วมองมาที่ผม

"สวัสดีค่ะท่านประธานนินินขอเรียกอย่างนี้แล้วกันนะคะคุณธารมันดูเหมาะสมมากกว่า" เธอพูดกับธารเสร็จแล้วหันมาพนมมือยกขึ้นไหว้ผม ถึงแม้ดูจะไม่เต็มใจนักคงเคืองผมเรื่องเมื่อเช้าที่โดนผมต่อว่า เธอชื่อนินินเธอเรียกผมท่านประธานแล้วทำไมไม่เรียกเจ้าธารว่าท่านรอง นินินเรียกเจ้าธารและให้ความสนิทกันเกินไปมากกว่าลูกน้องกับเจ้านายถึงแม้จะยังดูสุภาพและให้เกียรติกัน ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกใจกับท่าทีที่พวกเขาสองคนแสดงต่อกัน แล้วยังหงุดหงิดที่เธอไม่เรียกคุณเวย์เหมือนเรียกชื่อเจ้าธาร ผมส่งสายตาไม่พอใจไปให้เธอ เธอไม่หลบสายตาจ้องตอบมองที่ผมอย่างไม่สะทกสะท้าน เราจ้องตากันเหมือนคู่อริอย่างไรอย่างนั้นจนเธอเบือนสายไปทางอื่น เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่จ้องหน้าผมตรงๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัว แววตาที่เจอจ้องผมเขม็งนั่นคืออะไรกันเธอมีอะไรกันแน่ ไหนจะเรื่องที่เธอมาอยู่ในห้องนี้ ที่ไปที่มาของเธอเรื่องราวเหล่านี้ทำให้ผมเคลือบแคลงเธอที่ไม่รู้ว่าต้องการทำอะไร ผมคงต้องใช้บริการของ

เมคินทร์หาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเธอทั้งหมด เรื่องสำคัญที่ต้องการเคลียร์ด่วนคือเรื่องโต๊ะทำงานที่ต้องให้มันอยู่เป็นที่เป็นทางที่ถูกต้อง ผมไม่อยากให้น้องชายมีปัญหากับแฟน ไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้นมาที่บริษัทที่ผมต้องรักษาภาพลักษณ์ให้ครอบครัวของผม ถ้านินินคิดจะเข้ามาและคิดทำอะไรไม่ดีกับน้องชายผม ผมพร้อมจัดการเธอที่จะเป็นตัวปัญหาทันที