EZMAN
“Bir şişe daha gönder,” diye seslendim meyhaneciye. Bu zamana kadar sırf ortam olsun, muhabbet olsun diye içerdim. İnsanların kederden kendini içkiye vurduğuna şahit olsam da bana hep tuhaf gelirdi. İnsanlar kederini unutmak için içermiş, şimdi anlıyordum. İki şişe bitmiş, üçüncüye başlamıştım. Fakat hala hiçbir haltı unutmuş değildim. Keder olduğu yerde duruyor, acı içime işlemeye devam ediyordu. Unutanlar nasıl unutuyordu anlayabilmiş değildim. Kaç şişe daha gerekirdi unutmak için?
“Bu Hevi için,” dedim bir kadehi daha doldurup. Ulan hiç mi düşünmemişti beni? Hiç mi acımamıştı başıma geleceklere? Ona kıyamayacağımı biliyordu, bildiği için mi kıymıştı abisine?
Bir kadeh daha bitince yenisini doldurdum. “Sen de Dicle için ol bari,” dedim dolu kadehe. Kadehlerle de konuşmaya başla
