Aşkın ilk tohumu kalplere ekildi, nur olup üzerlerine yağdı. Hasret yerini pare pare vuslata bırakmıştı. Erkek kadınına, kadın erkeğine kavuşmuş, nihayete erdirmişlerdi tenlerine yerleşen ateşi. Bir tutam sabırdı esasında vuslatı güzel kılan. İkisi de sabretmiş, ikisi de helaline saklamıştı kendini. İlk dokunuş ilk yanış olmuştu. İlk vuslat ilk tükeniş.
Yakıcı dokunuşlar yerini okşamaya, nefes nefese kalmış soluklar dinginliğe bırakmıştı. İki beden birbirini tanıyor, teninde dindirdiği hasreti yad ediyordu. Ne Berfin konuşabiliyordu ne de Ezman. Gecenin sessizliğine karışmıştı onların sesleri de...
Dakikalarca birlikte sustular. Konuşabilmek kadar yeri geldiğinde susmakta marifetti. İkisi de yaşananları sindirmeye, kalplerinde gerçekliğini idrak etmeye çalışıyordu.
“Bana bu duyguyu yaşa
