EZMAN
Sonunda evimdeydim. Nihayet artık özgürdüm. İnsan üç ayda yaşamı unutabiliyormuş. Evin önündeki kalabalığı görünce bunu bir kez daha anlamıştım. Avlunun duvarına tırmanan kedi bile bir tuhaf hissetmeme neden olmuştu. Kalabalığı tararken gözlerim sonunda görmek istediğim kişiyi buldu. Bakışlarındaki buruk sevinci, dudaklarındaki mutlu ama buruk gülümsemeyi aramızdaki mesafeye rağmen yakaladım.
Neden demek istiyordum. Neden gelmedin? Neden telefonlarıma çıkmadın? Mesafeleri yok etmek isterken neden daha fazla mesafe koydun? Dedikodular bu kadar mı yakmıştı canını? Bu kadar derinden mi yaralar açmıştı kalbinde? Bana güzel yüzünü bir kez olsun göstermeye gelmeyecek kadar mı kırmıştı kalbini?
Son bir ay benim için ne geçmek bilmişti, ne de bitmişti. Her gün bir cehennem azabı gibi yana
