ฉันขยับตัวไม่ได้ จากปลายเท้าจนถึงลำตัวฉันมันชาและแข็งไปหมด อาจเพราะฉันกำลังตกใจกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ ฉันเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนเรื่องจริง อันไหนที่ฉันคิดไปเอง
ฉันเห็น ฉันมั่นใจว่าฉันเห็นเธอแน่ๆ
เหงื่อฉันออก มือฉันสั่น ตัวฉันเย็น ทุกอย่างที่ฉันเป็นมันคืออาการที่แปรผันตรงกับสมองของฉัน ฉันนั่งจุมปุกอยู่ตรงนานอยู่สักพักก็มีเสียงเคร้งดังออกมาจากข้างนอกและเสียงสบถของใครบางคนที่ฉันสุดจะคุ้น
“แม่งเอ๊ย เสือกล็อกประตูอีก” เจ้าของน้ำเสียงสบถพร้อมเดินมาด้วยท่าทีหงุดหงิดกับเพื่อนอีกสองสามคน เขากวาดสายตาไปสะดุดที่ไอ้สองตัวนั้นก่อนจะชะงักเมื่อสบตากับฉัน “ยังไม่ตายนิ”
เออ ทักคำแรกก็เป็นประโยคนี้เหรอ! อีตาบ้าไลท์ ไม่มาตอนฉันตายเลยล่ะ!
“ละนี่คือไร” ไลท์หัวเราะก่อนจะใช้เท้าเขี่ยไอ้โล้นทีสองทีเหมือนรังเกียจ เพื่อนของไลท์ที่น่าจะชื่อภามเดินมาแล้วมองไปรอบๆ เพื่อสังเกตสถานการณ์
“สงสัยมาเก้อล
