“เรียนกี่โมงล่ะ” เขาถามอีก มือข้างนึงก็ตักอาหารใส่จานฉัน ฉันย่นคิ้วแล้วมองไลท์ด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม
“นายถามทำไมเหรอ”
“เปล่านี่ ไม่มีอะไร”
“...” ฉันไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาบอกนักก็เลยไม่ละสายตาจากเขา นางน่าสงสัยมาก น่าสงสัยสุดๆ ยิ่งอีตานี่ผุดรอยยิ้มชั่วช้าสามานย์ปานซาตานขึ้นมาบนหนังหน้าให้ฉันขนลุก ฉันยิ่งสลัดความคิดที่เขากำลังจะทำอะไรสักอย่างออกไปไม่ได้
“นายคงไม่ได้จะตามฉันไปเรียนด้วยหรอกใช่มั้ย” ฉันจับผิดและรู้สึกได้ว่าเขามีแผนชั่วช้าอยู่ในสมอง ไลท์ยักไหล่ทำหน้ามึนๆ ใส่ฉันก่อนจะปฏิเสธ
“เปล่า”
อีตานั่นตอบฉันแล้วหันหน้าไปทางอื่น ถึงเขาจะตอบแบบนั้นแต่ฉันคิดว่าเขาโกหก
ไหนบอกไม่ได้ตาม…
ฉันถอนหายใจยาวหลังจากที่ไลท์พาฉันมาส่งที่บ้านพร้อมกับรอยยิ้ม ฉันบอกเขาว่าจะไปเรียน เขาก็บอกเอาเลย เขาไม่ได้จะตามฉันสักหน่อย… เหรอ!!!!
ถึงฉันจะไม่ได้มีจิตสัมผัสแต่ฉันก็เห็นนะโว้ย ไอ้เงาทะมึนๆ ดำๆ สูงใหญ่คล
