ฉันนิ่งไป ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไง ดีใจที่หมอนั่นทำเพื่อฉันขนาดนั้นหรือฉันควรจะทำใจรอความฉิบหายที่อาจเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันคลายมนตร์แล้ว... ฉันตายแน่ ฉันตายยยยยยยยยยยยยยย
“ภาม” ฉันพูดขึ้นมาแล้วหันไปมองเขา ฉันว่ามันเริ่มจะเกินลิมิตที่ฉันจะรับได้แล้ว ถ้าสมมติวันที่ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วเขาไม่เหลืออะไรเลย ทั้งเงิน ทั้งแฟน แถมยังเสียใจเรื่องพ่อเพราะฉันพาไปตอกย้ำความช้ำให้เขาเจ็บเล่นๆ อีก เขาต้องเกลียดฉันขั้นสุดแน่ๆ
“ว่าไง”
“นายช่วยร้องไห้ทีสิ” ฉันเครียดจนหันไปขอความช่วยเหลือจากคนข้างๆ ถ้าเขาร้องไห้ตอนนี้มันอาจจะยับยั้งทุกอย่างทันก็ได้
“ฮะ”
“นายเป็นเพื่อนไลท์นิ นายลองคิดดูสิ ถ้าไลท์ไม่มีเงินไปเรียน มันจะดราม่าแค่ไหน”
“แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยวะ -*-“
“นายรู้รึเปล่า เมื่อวานเขาเพิ่งรู้ว่าพ่อตัวเองเป็นมะเร็งและอาจจะตายในเร็วๆ นี้ก็ได้ นายว่าไลท์น่าสงสารมั้ย?” ฉันพยายามบิวท์ให้ภา
