ทำไมล่ะ
ทำไมๆๆๆๆๆๆ ในหัวของฉันมีแต่คำถาม ฉันนั่งรอจนหมดเวลาเยี่ยมด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมแล้วพ่อของไลท์ก็พังมันลงด้วยการไม่โผล่หน้ามาและบอกเจ้าหน้าที่ว่าไม่มีอารมณ์…
อารมณ์อะไร การจะเจอลูกต้องใช้อารมณ์ด้วยหรือไง ปกติ คนที่อยู่ในคุก ไม่ได้ดีใจที่จะได้เจอญาติหรือผู้คนบ้างเหรอ โอ๊ย ฉันไม่เข้าใจเลย ทั้งไลท์และทั้งพ่อเขา ครอบครัวนี้พิสดารกันทั้งบ้าน!
ฉันโคตรจะเครียดตอนที่ฉันออกมาจากเรือนจำพร้อมความรู้สึกเคว้งคว้าง หันไปมองหน้าไลท์ใจก็เหี่ยว พอขยับไหล่ขวา น้ำตาฉันก็จะไหล
ฮืออออออออออออ ถ้าฉันหาน้ำตามาลบล้างคำสาปนี่ไม่ได้ ฉันคงต้องเอามีดแทงไลท์แล้วหนีไปจนกว่าจะหมดอายุความแล้วล่ะ ฉันไม่ไหวแล้วนะโว้ย!
“ทำไมพ่อนายไม่ออกมาล่ะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจมานะ” ฉันบ่นแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ส่วนไลท์ก็ไหวไหล่เย็นชา หน้าตาดูโล่งใจด้วยซ้ำ
“จะไปรู้ได้ไง”
“โอ๊ย” ฉันอยากจะกรี๊ดและทึ้งหัวตัวเองเพื่อระบายอารมณ
