เจ้าสาวแสนชัง

บทที่ 5

เกือบจะรุ่งสางธรรพ์ถึงปล่อยให้เจ้าสาวตัวเองนอนหลับ ส่วนตัวเขาก็ลุกเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานของตัวเองไม่คิดจะสนใจเจ้าสาวที่ตัวเองใช้งานร่างกายหล่อนหนักหน่วงมาตลอดทั้งคืน เมื่อเข้ามาในห้องน้ำเขาก็มองสำรวจร่างกายตัวเองที่เต็มไปด้วยลอยขีดข่วนของเล็บกลิ่นจันทร์ และแผ่นหลังของเขาก็เต็มไปด้วยแผลจากเล็บเธอเช่นกัน

“ให้ตายสิวะ! ” เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นแผลที่ตัวของตัวเอง แล้วกำมือแน่นคิดโกรธหงุดหงิดตัวเองที่เผลอตัวหลงไปกับร่างกายที่น่าชังของกลิ่นจันทร์

“หวังว่าเธอจะท้องในเร็วๆ นี้จันทร์” เขาพึมพำกับตัวเองในกระจกแล้วเดินไปยังห้องอาบน้ำพร้อมเปิดฝักบัวให้ชโลมร่างกายตัวเองที่เหนียวเหงื่อไคลในตอนนี้

“ฉันเกลียดเธอยัยกาฝาก” ยิ่งนึกยิ่งเกลียดยิ่งแค้นชังหล่อน สองมือกำเกร็งแน่นข้างลำตัวแล้วแหงนเงยหน้ารับน้ำที่กำลังไหลจากฝักบัวเพื่อให้มันดับความเดือดดาลของอารมณ์ตัวเองลง

ธรรพ์ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบชั่วโมงแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบหลวมๆ พอเดินออกมามองไปยังเตียงนอนนุ่มของตัวเองที่จากเมื่อก่อนมันเป็นสีดำตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีชมพูหวานจนต้องเม้มปากแน่นเมื่อคนที่นอนบนเตียงขยับพลิกตัวนอนหันหน้ามาทางตัวเองอยู่

“เธอท้องเมื่อไหร่ฉันจะย้ายออกจากบ้านทันที” เขาบอกกับตัวเองพร้อมกำมือแน่นแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่เมื่อเหลือบสายตามองนาฬิกาที่ผนังห้องใกล้จะหกโมงเช้าแล้วก็ไม่อาจรอช้าจะแต่งตัวออกจากบ้านไปแต่เช้า

คุณนายผิงตื่นแต่เช้ามาดูเด็กรับใช้เตรียมกับข้าวทำบุญไว้ให้ลูกชายและลูกสะใภ้ที่ตัวเองเลือกใส่บาตรในตอนเช้า เมื่อเตรียมทุกอย่างกับเด็กรับใช้เสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องครัวเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดมารอใส่บาตรพร้อมลูกทั้งสองของตัวเอง แต่ก็เห็นลูกชายตัวดีเดินลงมาจากชั้นบน

“นั่นคุณดีจะไปไหนแต่เช้า” นางถามลูกชายที่กำลังจะเดินผ่านตัวเองไปทันที

“ทำงานครับ” เขาตอบเสียงเรียบ

“ทำไมไปแต่เช้าจังลูก ไม่อยู่ใส่บาตรกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนเหรอคุณดี” นางถามลูกชายอีก

“ไม่ครับ ผมไม่อยากตักบาตรทำบุญร่วมชาติร่วมขันกับเด็กของคุณแม่ ส่วนเรื่องลูกผมจะทำให้เธอท้องให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ตัดขาดจากเธอ” เขาบอกท่าน

“ทำไมคุณดีของแม่ใจร้ายแบบนี้ ยังไงเสียตอนนี้หนูจันทร์ก็เป็นเมียของลูกแล้วนะคุณดี อย่าใจร้ายกับน้องนักเลยลูก”

“ผมไม่ได้ใจร้าย ผมเกลียดเธอคุณแม่ก็รู้ รู้และยังยัดเยียดเธอให้ผมอีก ผมขอตัวล่ะครับคุณแม่ ผมจะไปทำงาน” เขาขยับเนคไทของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินจากไปทันที โดยไม่สนใจจะต่อความกับแม่ที่รักของตัวเองต่อ

เฮ้อ!

คุณนายผิงถอนหายใจดังส่ายหน้าให้กับท่าทางและคำพูดของลูกชายที่ชัดเจนจนนางเริ่มกังวลและคิดแล้วว่าตัวเองคิดผิดที่ให้ทั้งสองแต่งงานกันแบบนี้ หรือกลิ่นจันทร์ควรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่านี้ เธอไม่ควรมาเจอกับผู้ชายใจร้ายอย่างลูกชายนาง หรือว่าการตัดสินใจให้เด็กทั้งสองแต่งงานกันเป็นความผิดพลาดหรือเปล่า หรือนางบีบบังคับลูกชายเกินไปรึเปล่า แต่จะทำยังไงได้เมื่อตอนนี้ทั้งสองผ่านพิธีมงคลสมรสกันมาแล้วและหวังว่าในอนาคตความเกลียดชังของลูกชายจะเปลี่ยนเป็นความรักได้ หรืออาจไม่ได้เลยก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นางจะให้ทั้งสองหย่าแยกทางกันเองโดยไม่สนใจเงื่อนไขที่ตั้งขึ้นมาบีบบังคับทั้งสอง