ตอนที่ : 03 ตามไปอยู่ด้วย
1278 Words
เซญ่า Talk
และแล้วเขาก็ติดต่อมาให้ฉันไปทำงานกับเขา เพื่อชดใช้ที่ฉันไปหลอกเอาเงินเขามาหลายบาท ให้ฉันไปทำงานเป็นแม่บ้านของเขาตอนนี้ฉันกำลังรอลูกน้องของเขามารับ ฉันเองก็อยากออกจากบ้านใจจะขาดนะ แต่อยากไปที่อื่นมากกว่า เพราะไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนแม่ของฉันหรือไม่ก็พ่อจะไปโวยวายที่หน้ามหาลัยตลอด จนฉันต้องกลับไป นี่ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันไปอยู่ที่อื่นมีหวังได้ตามไปโวยวายอีกแน่ๆ เผลอๆ ไปสร้างหนี้เพิ่มอีก
สาเหตุที่ฉันต้องทำงานบ้าๆ บอๆ นี่ก็เพราะแม่แอบขโมยบัตรไปกู้ยืมเงิน ฉันเลยต้องตามชดใช้เพราะเคยถูกดักทำร้ายมาแล้ว คนพวกนั้นเป็นคนมีอิทธิพล แจ้งความไปก็เท่านั้น หลังๆ มาแม่ไปกู้เงินปากเปล่าโดยที่ให้ฉันชดใช้ทุกอย่าง เพราะพวกเขารู้ว่าฉันจะต้องหาเงินมาใช้จนได้ มันหนักขึ้นและฉันก็ไม่มีทางจะหนีได้เลย ถ้าไม่หามาคืนฉันก็ต้องเจ็บตัว ซึ่งคนในครอบครัวก็ไม่ได้มารับรู้ด้วยเลยทั้งๆ ที่พวกเขาเป็นคนก่อขึ้นมาเอง ถ้าเป็นไปได้นะฉันจะหนีไปให้ไกลเลย จะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันยอมเป็นลูกอกตัญญู หวังว่าการที่ฉันออกไปอยู่ข้างนอกแบบนี้มันจะดีกับฉัน
บรืน~
รถตู้คันสีดำขับมาจอดที่หน้าซอยเพราะฉันบอกว่าจะรอตรงนี้ ฉันไม่อยากให้คนในครอบครัวหรือคนข้างบ้านเห็นว่าฉันขึ้นรถไปกับใคร ป้าข้างบ้านก็ใช่ย่อย มีอะไรก็เที่ยวเร่ไปพูดอย่างนั้นอย่างนี้
“ขึ้นมาสิครับ”
“ค่ะ”
ฉันเข้าไปนั่งในรถพร้อมกับมองไปที่อีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน ไม่คิดว่าเขาจะมาด้วย ไอ้ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้เนี่ยมองกี่ทีก็รู้สึกขนลุกแฮะ บางทีนึกอยากจะพูดก็โพล่งขึ้นมาเลย
“กระเป๋ามีแค่นี้เหรอ?"
“ค่ะ” ฉันตอบ กระเป๋าของฉันไม่ได้ใบใหญ่อะไรหรอก เพราะมีแต่ชุดนักศึกษาแล้วก็ชุดใส่เล่นอยู่บ้าน เครื่องสำอางก็มีอยู่นิดนึงแค่นั้นเอง
“พ่อแม่เธอรู้หรือยัง?”
“ไม่ค่ะ”
“ทำไมไม่บอก เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็จะหาว่าฉันลักพาตัวเธอเอาหรอก”
“ช่างเถอะค่ะ ถ้าพวกเขารู้นั่นแหละคุณจะเดือดร้อนเปล่าๆ” ฉันรู้ว่าคนในครอบครัวของฉันเป็นยังไง ถ้ารู้ว่าฉันได้ไปอยู่ที่อื่นแล้วบ้านหลังใหญ่กว่าที่อยู่ มีหวังได้ตามไปโวยวายกันแน่
“เธอมีปัญหากับครอบครัวเหรอ?”
“นิดหน่อยค่ะ” ความจริงก็ไม่นิดหน่อยหรอก แต่ฉันไม่อยากให้เขาต้องคิดอะไรมาก ตอนนี้ฉันมีหน้าที่ทำงานชดใช้หนี้ของเขาก็เท่านั้น เรื่องพวกนั้นมันเลยไม่จำเป็นอะไรเลย
ไม่นานรถตู้ก็ขับเข้าไปในรั้วบ้านหลังนึง มันใหญ่มาก บ้านหลังเท่าราชวังเลย มีพื้นที่กว้างมากๆ มีรถหลายคันด้วย มีคนชุดดำอยู่กันให้เต็มไปหมด เชื่อแล้วล่ะว่าเป็นคนรวย เพราะถ้าไม่รวยก็ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก
“ลงมาสิ จะนั่งรอให้ใครมาเชิญ?"
“บะ บ้านคุณเหรอ?"
“อืม..."
“รวยจัง"
“เข้าไปสิ เดี๋ยวแม่บ้านข้างในจะเป็นคนพาเธอเข้าห้องพัก และก็จะบอกให้เธอรู้เองว่าต้องเรียนรู้งานอะไรบ้าง”
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้าให้กับเขาก่อนจะถือกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเดินเข้าไปด้านใน บ้านคนรวยมันหรูหราแบบนี้เองสินะ อะไรๆ ก็ระยิบระยับไปหมด สะอาดสะอ้านไม่เหมือนกับบ้านของฉันเลย ต่อให้ทำความสะอาดแล้วก็ยังเลอะเทอะเหมือนเดิม เพราะคนทำความสะอาดมีแค่ฉันคนเดียว ส่วนคนอื่นก็อย่างที่เห็นแหละ
“เข้ามาสิ จะพาไปดูห้องพัก"
“ค่ะๆ” ฉันพยักหน้าก่อนจะรีบเดินตามผู้หญิงคนนึงเข้าไป เพราะมัวแต่มองไปรอบๆ ตัวเอง มันโดดเด่นไม่ว่าอะไรก็สะดุดตาไปหมด
ฉันไม่ต่างอะไรจากพวกบ้านนอกเข้าเมืองกรุงเลย เคยดูในทีวีนางเอกบ้านจนได้เข้ามาทำงานที่บ้านของพระเอกที่มีคนแนะนำให้ ชีวิตของฉันมันจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ แต่ก็คงไม่หรอก เพราะฉันดันทำเรื่องน่าอายไปแล้วยังไงล่ะ
“นี่ห้องของเธอนะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“ตอนเช้าตื่นตีห้าครึ่ง เตรียมอาหารให้เจ้านายให้เรียบร้อยก่อนเจ็ดโมง แต่งานของเธอก็คงจะไม่มีอะไรมาก เพราะทุกคนที่นี่ก็แบ่งหน้าที่กันลงตัวแล้ว ยังไงก็ช่วยคนอื่นเขาหยิบจับอะไรบ้างล่ะ ให้สมกับที่เจ้านายเขาพามาทำงานด้วย”
“ขะ ขอบคุณค่ะ”
ฉันถือกระเป๋าของตัวเองเข้าไปในห้องพัก จากนั้นก็จัดแจงเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ เดินสำรวจรอบๆ ห้องพักที่ได้เข้ามาอยู่ มันกว้างและน่าอยู่กว่าห้องนอนของฉันอีก กลอนล็อคก็ดูแน่นหนาดีเหมือนกัน คงไม่ต้องมานั่งระแวงว่าห้องนอนจะถูกรื้อค้นตอนไหน เงินเก็บ เงินค่าเทอม ค่าจิปาถะต่างๆ ที่ฉันต้องเก็บไว้ใช้ก็ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกแล้ว แม้กระทั่งเก็บไว้กับตัวเองยังไม่ปลอดภัยเลย ทำไมครอบครัวของฉันมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ แต่ก่อนมันดีกว่านี้ แต่พอมีพ่อเลี้ยงเข้ามาก็พากันเสียคนไปหมด รวมถึงน้องชายของฉันด้วย
ก๊อกๆ
ฉันรีบเดินไปเปิดประตูและก็ได้เห็นแม่บ้านคนเดิมที่พาฉันมาส่งที่ห้องพักนี้
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
“เห็นโรวันบอกว่าเธอกำลังเรียนใช่ไหม?"
“ค่ะ แต่หนูทำงานได้นะคะ ตื่นมาตอนเช้าช่วยทุกคนทำงาน แล้วก็ค่อยไปรียน ตอนบ่ายก็กลับมาช่วยทุกคนทำงานเหมือนเดิม แต่คงจะต้องหางานเสริมทำตอนกลางคืนด้วย"
“….."
“ฝากบอกพี่เขาด้วยนะคะ ว่าค่าแรงของหนูให้ได้ตามความเหมาะสมเลย หนูรู้ว่าตัวเองคงทำงานไม่ได้เต็มที่ จะรับเต็มจำนวนเหมือนกับที่ทุกคนรับก็คงไม่ได้”
“เรื่องเงินเดือนฉันไม่ได้ยุ่งหรอกนะ เธอต้องไปคุยกับโรวันเอง เพราะเขาเป็นคนจ่ายเงินเดือนเธอ"
“ค่ะ ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาบอก"
“อืม...เริ่มงานพรุ่งนี้นะ วันนี้พักผ่อนเถอะ"
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
ฉันเดินกลับเข้ามาในห้อง จะว่าไปคนที่นี่ก็ไม่ได้ใจร้ายเลยนี่นา แต่ก็ดูในระยะสั้นๆ ไม่ได้หรอกต้องดูไปนานๆ กว่านี้ แต่มันคงจะดีกว่าที่ฉันอยู่บ้านของตัวเอง เพราะต่อให้ฉันจะทำงานแทบตายก็ไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้หรอก ส่วนเรื่องหนี้สินที่แม่เอาชื่อของฉันไปกู้ยืมกับพวกปล่อยเงินกู้เก็บดอกเถื่อน เพราะถ้าไม่มีจ่ายแล้วพวกมันมาเจอฉันอีกโดนทำร้ายแน่ๆ ฉันไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว เมื่อไหร่แม่จะคิดได้สักทีนะว่าฉันเป็นลูกแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้มันโหดร้ายกับฉันมากแค่ไหน เมื่อไหร่จะเลิกคิดว่านี่คือการทดแทนค่าน้ำนม ฉันต้องชดใช้จนกว่าจะตายเลยหรือไง
- Writer
