ตอนที่ 3
1329 Words
ตอนที่ 3
"แอบมอง พอหรือยัง"
แบล็ก เอ่ยขึ้นและสบตามองยัยแก้มป่องถักผมเปียผ่านกระจกใสหน้าร้าน ด้วยสายตานิ่งเรียบอย่างคนเก็บอาการ
หลังจากที่เขามาดักรอเจอยัยแก้มป่องอยู่นานนับชั่วโมง แถวๆ หน้าสถาบันสอนพิเศษ และคิดว่าตัวเองจะได้กินแห้วไม่เจอน้องแล้ว แต่เขาก็ต้องยิ้มออก เมื่อเห็นใบหน้าและรอยยิ้มหวานของยัยแก้มป่องที่กำลัง ยืนพูดคุยกับเพื่อนของเธออีกสองคนที่ ทำเอาเขาใจละลาย เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนไหน ที่สะกดใจเขาได้ถึงขนาดนี้
ก่อนที่เขาจะแอบเดินตามจนมาถึงร้านสะดวกซื้อและทำเนียนซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมานั่งกินอยู่ใกล้ๆกับยัยแก้มป่อง ของเขาอยู่นาน จนน้องเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขานั่งอยู่ใกล้ๆ
" ไม่ได้มองสักหน่อย"
ฉันรีบพูดปฏิเสธและก้มหน้ากินบะหมี่ถ้วยเพื่อกลบเกลื่อนที่ตัวเองถูกจับได้ว่าฉันแอบมองพี่เขาจริงๆ
" ก็เห็นอยู่ว่ามอง ทำไมชอบคนหล่อแบบพี่สินะ "
แบล็ก เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้ายัยแก้มป่องที่เอา แต่ก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วย ความเอ็นดู
" เหอะ!! คนอะไรหลงตัวเองชะมัด "
ฉันพูดลอยๆขึ้นมาโดยที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองพี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างฉัน ก่อนสายตาจะเห็นถุงกระดาษที่ถูกเลื่อนมาวางไว้ตรงหน้าฉันพร้อมกับได้ยินน้ำเสียงเข้มๆเอ่ยดังขึ้นมา
" อ่ะนี่ คืนให้ "
" นี่มัน?? "
ฉันมองของในถุงที่มีเสื้อแขนยาวสีชมพูตัวโปรดของฉันจึงเงยหน้าสบตามองกับพี่ผู้ชายตรงหน้าด้วยความตกใจเพราะ ฉันคิดว่าฉันลืมเสื้อไว้บนรถเมล์และคงจะไม่ได้คืนแล้ว
"เสื้อน้องเมื่อวานนี้พี่ถือติดมือกลับบ้านไปน่ะหรือว่าน้องจำพี่ไม่ได้ เป็นปลาทองหรือไง ความจำสั้นชะมัด "
แบล็ก พูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ามึนงงพร้อมกับสบตามองดวงตากลมโตและใบหน้าหวานรวมถึงแก้มป่องๆอย่างยียวน ก่อนที่เขาจะต้องตื่นตะลึงตกใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยดังขึ้น
"ปากหมาแบบนี้นี่เอง ถึงได้ถูกคนไล่กระทืบ"
ฉันพูดตอบ พร้อมกับเงยหน้าสบตามองพี่ผู้ชายคนนั้นอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นแววตาคมที่เป็นประกายบวกกับใบหน้าหล่อและรอยสักที่กร้าวใจของพี่เขา ก็ทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงระรัวขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ เพราะฉันดันชอบผู้ชายไทป์ที่คล้ายกับพ่อโลกันต์ของฉัน จนอยากจะหยุมหัวตัวเองให้หยุดเคลิ้มก่อน
" นังหว้าแกจะใจเต้นแรงให้พี่เขาทำไมก่อน"
" นี่น้อง..." แบล็กถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่ายัยแก้มป่อง ที่ดูท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวานจะกล้าพูดว่าเขาแบบนี้
"หนูขอตัวก่อนนะคะและขอบคุณที่พี่อุตสาห์มีน้ำใจเอาเสื้อหนูมาคืน "
ฉันพูดอีกครั้งพร้อมขยับตัวลุกขึ้นเก็บของเพื่อจะเดินออกจากร้าน เมื่อมีสายเรียกเข้าของคุณแม่สายไหมโทรเข้ามา
รวมทั้งสายตาก็เหลือบไปเห็นรถยนต์ของคุณแม่ที่กำลังจะขับมาถึงร้านสะดวกซื้อที่ฉันอยู่ แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ ยินเสียงเข้มเอ่ยตะโกนเรียกดังมาจากด้านหลัง
"เดี๋ยวดิ!!แก้มป่อง"แบล็ก เอ่ยเรียกยัยแก้มป่องพร้อมกับ รีบเดินเข้าไปหาน้องอย่างรวดเร็ว
" หืม ..เรียกหนูเหรอคะ"
ฉันหันไปพูดตอบ พร้อมกับเงยหน้ามองพี่ผู้ชายคนนั้น ด้วยความแปลกใจ "แก้มป่อง" นี่พี่เขาเรียกฉันเหรอ
"อืม แล้วเสื้อของพี่ล่ะ "
" เสื้อ??"
"เสื้อช็อปน่ะ พี่ไม่มีใส่ไปเรียน" แบล็กพูดขึ้นเมื่อนึกถึงเสื้อที่เขายัดใส่ถุงผ้าของน้องเมื่อวานนี้
"อ๋อเสื้อช็อปนี่เองงั้นพรุ่งนี้พี่มาเอาที่ร้านสะดวกซื้อที่นี่ก็แล้วกันค่ะ หนูจะฝากเอาไว้ให้" ฉันพูดขึ้นและพยักหน้ารับอย่างเข้าใจและกำลังจะก้าวเดินออกจากร้านอีกครั้งแต่กลับถูกมือหนาของพี่คนนั้นคว้ามือของฉันไว้พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้
"เดี๋ยว!!เอาเบอร์น้องมาก่อนดิพี่กลัวน้องเบี้ยวไม่เอามาคืนพี่น่ะ"
" กลัวหนูเบี้ยวหรือจะหลอกขอเบอร์หนู??"
ฉันพูดถามขึ้นและจ้องมองหน้าพี่ผู้ชายตรงหน้าที่มีอาการเลิ่กลั่กจนฉันพอจะเริ่มเดาได้ในทันทีว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่
" ทั้งสองอย่างนั่นแหละ" แบล็ก พูดตอบตามความจริงพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหวานด้วยสีหน้านิ่งเรียบเก็บอาการประหม่าของตัวเองไว้
" พี่ชอบหนู??"
" อืม ชอบ!!แล้วนี่น้องจะ ทะ ทำอะไร"
แบล็กพูดตอบอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาถึงผงะตกใจเมื่อจู่ ๆ ยัยเด็กแก้มป่องก็เดินเข้ามาใกล้แบบแนบชิดตัวของเขาและเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยตากลมใสแป๋ว ทำเอาหัวใจเขาเต้นแรงระรัว ลมหายใจเริ่มติดขัด ด้วยความตื่นเต้นตกใจ แบบ เสียอาการสุดๆ
" พี่ลองจ้องตาหนูก่อน แล้วพูดอีกทีสิคะว่าพี่ชอบหนู "
ฉันเอ่ยขึ้น พร้อมเงยหน้าและสบตามองของพี่ผู้ชายคนนั้น ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานๆที่ฉันคิดว่าน่ารักที่สุดให้กับพี่เขาอย่าง นึกแกล้ง เมื่อเห็นท่าทางเสียอาการจนฉันแอบขำอยู่ภายในใจ
" พะ พี่ คะ คือ เอ่อ...พี่ ชะ.. "
แบล็ก เสียอาการแบบเก็บทรงไม่อยู่เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของยัยเด็กแก้มป่องแบบใกล้ๆ
ที่ทำเอาเขาถึงกับหูตาพร่ามัวใจเต้นแรงระรัวจนพูดอะไรไม่ออก เพราะรอยยิ้มนั้น ทำเขารู้สึกเขินอายผู้หญิงเป็นครั้งแรกจนเขาต้องหลบสายตาไม่กล้าสบตามองดวงตากลมโตคู่นั้น
" คิกคิก ไว้เจอกันอีกสักครั้งแบบบังเอิญแล้วกันนะคะหนูค่อยให้เบอร์พี่ ส่วนเสื้อช็อปพี่พรุ่งนี้หนูจะฝากไว้ที่ร้านสะดวกซื้อที่นี่ อย่าลืมแวะมาเอา หนูขอตัวก่อนนะคะแม่หนูมารับแล้ว "
ฉันพูดขึ้นและหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจเพราะไม่คิดว่า คนหล่อแบดบอยกร้าวใจแบบนี้ จะมาเสียอาการเพราะฉันได้ คิกคิก พี่เขาน่ารักดีแหะ ก่อนจะเปิดประตูออกจากร้านสะดวกซื้อ เพื่อไปขึ้นรถของคุณแม่สายไหมที่มาจอดรออยู่
" แก้มป่อง เอาเบอร์มาก่อนดิ!! "
แบล็กได้สติ ก็เปิดประตูร้านวิ่งตามมา และตะโกนเรียกเสียงดัง เพื่อรั้งขอเบอร์โทร ก่อนที่ยัยแก้มป่องจะหันมาพร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้างที่ทำให้เขานิ่งชะงักอีกครั้ง
" ลูกหว้า!!!หนูชื่อลูกหว้า ครั้งหน้าถ้าเจอก็ช่วยเรียกชื่อให้ถูกด้วยนะคะ พี่ชนกันต์ "
แบล็กจ้องมองยัยแก้มป่องที่เอ่ยเรียกชื่อจริงของเขาด้วย หัวใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุอกออกมา
ก่อนที่น้องจะเปิดประตูก้าวขึ้นรถคันหรูจนรถคันนั้นลับสายตาของเขา โดยที่เสียงหวานและรอยยิ้มเมื่อครู่นี้ยังคง ก้องอยู่ในหัวทำเอาเขาหัวเราะและยิ้มกว้างออกมาอย่างชอบใจ
ก่อนจะยกมือขึ้นมา วางทาบลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแล้วเอ่ยขึ้นพึมพำขึ้นมาเบาๆ
" พี่ชนกันต์ งั้นเหรอ หึหึ เด็กบ้าเอ้ย ทำกูใจเต้นแรงสัส พ่อแม่ให้กินอะไรวะ ทำไมถึงได้น่ารักจริง ๆ เลยโว้ย!!"
- Writer
