4 ไม่มีที่ไป
584 Words
หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จ อนุชิตก็เดินตรงไปยังรถราคาแพงที่จอดอยู่ โดยมีเพทายที่นั่งไขว่ห้างอยู่บริเวณด้านหลังคนขับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"เรียบร้อยแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกคนเป็นเจ้านาย เพทายจึงค่อย ๆ หันไปมองคนที่กำลังเปิดประตูรถรายงานความเรียบร้อยแก่เขา
"แล้วเด็กคนนั้นล่ะ"
"..." อนุชิตขยับออกเล็กน้อยเพื่อให้รองประธานหนุ่มได้เห็นหญิงสาวที่กำลังยืนก้มหน้าสะอื้นร่ำไห้อยู่
"จะเอายังไงต่อไปดีครับ" ลูกน้องหนุ่มถาม
"ขึ้นรถมาก่อน" เจ้าของใบหน้าหล่อบอก เนื่องจากยังคงเป็นจุดสนใจของใครหลายคนที่ต่างจ้องมองเหตุการณ์ด้วยความสนใจ
"ครับ" อนุชิตรับคำ ก่อนจะหันไปส่งสายตาบอกร่างบางที่ยืนอยู่ อลินญาที่เห็นแบบนั้นก็เดินขึ้นรถไปนั่งด้านข้างชายหนุ่มอย่างว่าง่ายท่าทีเต็มไปด้วยความสงบเสงี่ยม ทว่าใบหน้าก็มีความแตกตื่นอยู่ไม่น้อย
"ซื้อขาดเลยใช่ไหม" เสียงเพทายถามลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับรถขึ้น
"ครับ ซื้อขาดพร้อมเอกสารยินยอมทุกอย่าง ผมจะให้วินัยไปจัดการต่อ น่าจะเสร็จทุกอย่างภายในวันนี้ครับ" อนุชิตตอบกลับพลางพูดถึงชื่อหัวหน้าฝ่ายกฎหมายของรองประธานหนุ่มที่จะเป็นคนจัดการทุกอย่างต่อให้ โดยที่มั่นใจได้ว่าจะไม่เกิดปัญหาตามมาทีหลังอย่างแน่นอน
"อืม" คนตัวสูงพยักหน้ารับรู้พร้อมกับเหลือบสายตามองไปยังหญิงสาวที่เอาแต่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ด้านข้าง
"จะให้ไปส่งที่ไหน" ปากหนาถาม ทำเอาเจ้าของดวงตากลมโตเงยหน้ามองผู้ทรงอิทธิพลตรงหน้า
"ค คะ?"
"จะให้ไปส่งที่ไหน แม่ล่ะ"
"สะ...เสียไปได้สองปีแล้วค่ะ"
"อยู่กับพ่อเลี้ยงสองคน?"
"..." ร่างเล็กพยักหน้าตอบ ทำให้เพทายที่พอจะเดาเรื่องราวของอีกคนได้ ชะงักนิ่ง
"แล้วจะให้ไปส่งที่ไหน"
"คะ...คุณ เอ่อ..."
"เพทาย"
"ค่ะ คุณเพทายซื้ออลินมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"ฉันแค่อยากช่วย ไม่ได้ต้องการอะไร"
"ฮ ฮึก..."
"ร้องไห้ทำไม" รองประธานหนุ่มถามคนด้านข้างเสียงเข้ม
"คะ...คุณใจดีค่ะ ฮึก ขอบคุณนะคะ"
"..." ร่างสูงก็นิ่งหันหน้าไปอีกทางไม่ได้แสดงท่าทีหรือสีหน้าอะไรออกมา เขาไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิด ที่เขาช่วยเหลือเธอ นั่นก็เพราะ...ต้องการสร้างภาพลักษณ์ตัวเองให้ดูดีมากยิ่งขึ้น
"ตกลงจะให้ไปส่งที่ไหน" เสียงทุ้มถามอีกครั้งทั้งที่ยังคงมองตรงไปทางด้านหน้าของตัวเอง
"..." อลินญาก็เงียบ เพราะเธอ...ไม่มีที่ไป นอกจากบ้านเช่าเก่า ๆ หลังนั้นแล้ว เธอก็ไม่มีที่อื่นที่พอจะกลับไปได้ ญาติพี่น้องของแม่ก็ไม่ได้ต้องการเธอ ส่วนญาติฝั่งพ่อแท้ ๆ ก็ยิ่งไม่มี...
"เงียบคืออะไร"
"อ...อลินไม่มีที่ให้ไปเลยค่ะ ฮึก...ถ้ากลับบ้านไป ก็ต้องเจอพ่ออยู่ดี" เพทายที่ได้ยินก็นิ่งเหลือบสายตามองไปที่อนุชิตที่นั่งอยู่ด้านหน้า ลูกน้องคนสนิทที่รับรู้ได้ถึงท่าทางของเจ้านายก็เสนอ
"หรือจะให้ไปอยู่กับมูลนิธิก่อนดีครับ" ชายหนุ่มแสดงความคิดเห็น ด้านรองประธานหนุ่มที่ได้ยินก็พยักหน้าตอบกลับอย่างเห็นด้วย
"อืม งั้นก็ไปมูลนิธิ" สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยบอก คนขับรถก็เคลื่อนรถมุ่งหน้าตรงไปยังมูลนิธิเด็กไร้บ้าน โครงการ B ที่เพทายเป็นเจ้าของในทันที
- Writer
