2 ไม่เคยผ่านมือชาย
810 Words
อีกด้าน
"มาพบคุณเจย์เดน" เสียงมานพเอ่ยบอกบอดีการ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องทำงานสุดหรู
"..." บอดีการ์ดหนุ่มหรี่ตาลงมองชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อยพลางเหลือบมองไปยังร่างเล็กอีกคนที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่แววตาเต็มไปด้วยความสั่นเทาหวาดกลัว
"รีบเปิดประตูสิ ฉันพาลูกเลี้ยงมาให้คุณเจย์ดูตัว" ทันทีที่มานพพูดจบ บอดีการ์ดฝั่งซ้ายก็หันไปมองหน้าเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่
"ชื่อมานพใช่ไหม"
"เออ นั่นแหละชื่อฉัน" ทันทีที่ชายวัยกลางคนเอ่ย บอดีการ์ดหนุ่มก็ส่งซิกให้เปิดประตูได้ เนื่องจากคนเป็นเจ้านายได้สั่งไว้
"หึ ไอ้พวกเวร กว่าจะเปิด" มานพสบถเบา ๆ ราวกับตัวเองใหญ่โตมาก เพราะเขาเชื่อว่า ไม่ว่ายังไง คนที่เขาเข้ามาพบในวันนี้ ก็จะต้องสนใจในตัวลูกเลี้ยงสุดใสซื่อของเขา เพราะอลินญาค่อนข้างที่จะสดใสบริสุทธิ์ดูเป็นหญิงสาวแรกแย้มที่หลาย ๆ คนต้องการ
ตึก
ตึก
เสียงมานพเดินเข้าไปภายในห้องทำงานใหญ่ด้วยท่าทีทะนงตัวหมายมั่นว่าเจย์เดนจะต้องชื่นชอบในข้อเสนอจากเขา ผิดกับอลินญาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินตัวสั่น
"ไง" เสียงร่างสูงที่นั่งอยู่เงยหน้าเอ่ยทักทายไปยังสองคนที่เข้ามาใหม่ มานพที่เห็นมาเฟียหนุ่มทรงอิทธิพลทักทายก็รีบทำตัวอ่อนน้อมก้มหัวทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่ โดยไม่วายที่จะหันไปออกคำสั่งกับคนเป็นลูกเลี้ยง
"มัวทำอะไรอยู่ ทักทายคุณเจย์เดนเขาสิ"
"สะ...สวัสดีค่ะ"
"คนนี้น่ะเหรอ ลูกเลี้ยงแก" เจย์เดนถามพลางใช้สายตาคมจ้องมองไปยังหญิงสาวที่เอาแต่ยืนก้มหน้างุดอยู่ ดวงตาคมกับใบหน้าหล่อเหลือร้ายเอาแต่มองร่างเล็กอยู่อย่างนั้น
"อายุเท่าไร" ปากหนาถาม
"สิบเก้าครับคุณเจย์ วัยกำลังเอ๊าะ ๆ เลย..."
"...สูง 157 หนัก 45 ไม่เคยผ่านมือชาย" มานพเอ่ยด้วยความภูมิใจนำเสนอเป็นอย่างมาก
"ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน...ยังซิง?" เจย์เดนถามอย่างตรงไปตรงมา ขณะที่อลินญาก็ได้แต่ยืนก้มหน้าเม้มปากแน่นไปกับสถานการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้นกับตัวเอง พ่อไม่แท้กำลังจะนำเธอมาเร่ขายราวกับสิ่งของ
"ใช่ครับคุณเจย์ ยังสด ยังซิง ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อน..." ยังไม่ทันที่มานพจะพูดจบ
ก๊อก ๆ
เสียงคนเคาะประตูห้องทำงานมาเฟียหนุ่มก็ดังขึ้นทำให้เจย์เดนเหลือบสายตาไปมอง
"คุณเพทายมาแล้วครับ" บอดีการ์ดที่อยู่หน้าห้องเปิดประตูเข้ามาบอกคนเป็นเจ้านาย
"อืม ให้เข้ามาเลย" สิ้นเสียงเจย์เดนเอ่ย สองเท้าหนักของชายวัยใกล้สามสิบก็เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมลูกน้องคนสนิท โดยทันทีที่เดินเข้ามา รองประธานหนุ่มก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าภายในห้องไม่ได้มีแค่เพียงเจย์เดน
"ฉันไม่เอา...ออกไปได้แล้ว" เสียงเจย์เดนหันไปตอบกลับมานพด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งท่าทีปกติ
"ทะ...ทำไมล่ะครับคุณเจย์ ลูกเลี้ยงผมยังสด ยังซิงจริง ๆ นะครับ ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อนเลย..."
"ก็นั่นแหละที่ฉันไม่เอา"
"ครับ?"
"ฉันไม่ชอบพวกสดซิง เพราะมันไม่เป็นงาน แล้วก็น่ารำคาญ"
"ตะ แต่..."
"ออกไปซะ แล้วรีบหาเงินมาคืนให้ฉันภายในพรุ่งนี้ ไม่อย่างงั้น...ก็เตรียมบอกลาโลกได้เลย"
"คะ...คุณเจย์เดนครับ! ผมขอร้อง ลองพิจารณาดูอีกครั้ง..."
"รีบออกไปซะ ในตอนที่ฉันยังพูดดีด้วย" เจย์เดนหลุบตาลงจ้องมองไปยังชายวัยกลางคนที่กำลังคุกเข่าอ้อนวอนตัวเองแววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นไร้เยื่อใย เพราะเขาคือมาเฟียทรงอิทธิพลเจ้าของธุรกิจผิดกฎหมายหลายอย่างที่บรรดาลูกหนี้หลายคนอยากที่จะพาลูกสาวมาขัดดอกให้
"คุณเจย์เดน..."
"ออกไป" สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายจากปากหนา มานพก็ต้องจำใจลุกขึ้นเดินไปพร้อมลูกเลี้ยงตัวเอง ซึ่งตลอดเวลาอลินญาก็เอาแต่ยืนก้มหน้าตัวสั่นน้ำตาคลอ ทว่าในจังหวะที่กำลังจะต้องเดินตามคนเป็นพ่อ หญิงสาววัยสิบเก้าก็เผลอเหลือบหันไปสบสายตากับรองประธานหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ท่าทีสุขุมกับแววตาเรียบนิ่งทำเอาคนตัวเล็กรีบก้มหน้างุดยิ่งกว่าเดิมเดินตามพ่อเลี้ยงตัวเองออกไปด้วยความรวดเร็ว นัยน์ตาสวยวูบสั่นไปหมดแสดงความหวาดกลัวทุกอย่างออกมาอย่างเห็นได้ชัด
- Writer
