พอขับออกมาได้สักประมาณสิบนาที พีรดาเห็นว่าคนที่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย เวลานี้กลับปิดปากเงียบ
ท่าทางของเขาไม่ได้เครียดเหมือนน้ำเสียงที่โทรมา กลับกันยังฮัมเพลงไปตามทางราวกับเป็นคนละคนเสียอย่างนั้น
ทิศทางที่เขาพาเธอขับไปเรื่อยๆ มันกลับดูคุ้นตา ก็ว่าจะไม่ถามหากเขาไม่เลี้ยวเข้ามาในซอยที่เธอนั่งรถผ่านไปมาทุกวัน
"อาจารย์จะพาหนูไปไหนคะ" พีรดาถามด้วยความงงงวย
ไปเชือด! นี่คือคำตอบในใจของเขา แต่อย่างนั้นกลับเลือกที่จะเลี่ยงมากกว่าจึงบอกออกไปด้วยความสุภาพ "ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองครับ"
แล้วก็จริง เป๊ะเลย ด้านหน้าที่จะถึงอีกห้าร้อยเมตรคือหอพักของเธอ "อาจารย์พาหนูมาที่นี่ทำไมคะ" คนที่ยังไม่ได้รับความกระจ่างยิ่งงงเข้าไปใหญ่
"เอ้า ก็เลิกเรียนแล้วไม่ใช่หรือไงครับ เลิกแล้วก็ต้องกลับหอพักสิครับจะไปเถลไถลที่ไหนอีก"
"อาจารย์.." พีรดาเรียกเขาน้ำเสียงเนือยๆ เมื่อเวลานี้เจ้าตัวดูเล่นไม่จริงจังสักทีอย่างตอนโทรมา
