วันต่อมา
ฉันเดินมาเคาะประตูห้องพี่ขุนส่วนในมือฉันก็ถือกล่องแซนวิชมาด้วย ฉันตั้งใจตื่นแต่เช้าแล้วก็หาเรื่องเอาของมาให้พี่เขา เพื่อที่ฉันจะได้มีปฏิสัมพันธ์กับพี่เขามากกว่าเดิม...
แต่ทุกอย่างมันก็ต้องค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป..
“ มีอะไร ?...” ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องที่หน้าตาตอนนี้บ่งบอกว่าเขาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ พอดีฉันทำแซนวิชมาเผื่อน่ะค่ะ...บอสคงยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม...”
“ ขอบใจ แต่ฉันไม่กินอาหารเช้า...”
“ ไม่ได้นะคะ ต้องกิน อย่ากินแต่กาแฟอย่างเดียว” ฉันพูดพร้อมกับมองพี่เขาด้วยแววตาใสๆ คล้ายกับว่าฉันเป็นห่วงเขาจริงๆ
“ รับไปเถอะนะคะ ไหนๆ เราก็เป็นเจ้านายกับลูกน้องกันแล้ว...”
“ ทำแบบนี้เพื่ออะไร ?”
“ คะ ?”
“ ที่เธอทำอยู่ตอนนี้ ทำไปทำไม ?”
“ อะ อะไรคะ ฉันทำอะไร...” ฉันแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่พี่เขาพูด
“ เลิกทำแบบนี้ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน...”
“ แต่วา”
“ แล
