เที่ยงคืนของวันที่เก้าตุลาคมเป็นคืนที่เงียบสงัดไม่มีเสียงเอะอะโวยวายจากชายขี้เมานิรนามที่มักจะตะโกนเสียงดังแต่ฟังจับใจความอะไรไม่ได้จากข้างล่างเหมือนทุกที ครูกซ์อยู่ในห้องครัวกำลังเทชาแดงจากกาชงชาลงในแก้วมัคสีเทาใบเล็กซึ่งเป็นแก้วที่เขาใช้ประจำ เขามองออกไปนอกระเบียงพลางเลื่อนเปิดประตูกระจก ลมเย็นพัดเข้าปะทะใบหน้าทำให้กลิ่นหอมของชาลอยมาเตะจมูก วิวจากชั้นห้ามองลงไปเห็นบ้านเรือนที่ไม่แน่นขนัดและสวนสาธารณะสีเขียวชอุ่มเบื้องล่างได้ชัดเจน ครูกซ์ใช้มือทั้งสองประคองแก้วมัคซึ่งกำลังอุ่นพอดีพลางวางแขนทั้งสองบนรั้วระเบียง
“ผมยังหวังให้คุณตอบแทนอยู่นะ ถึงจะยังไม่หายโกรธก็เถอะ” เสียงคุ้นหูทำลายความเงียบสงบเมื่อครู่ลง ไม่ต้องหันไปมองครูกซ์ก็เดาได้ว่าเป็นเสียงของแม็กซ์
“ผมก็สงสัยอยู่ว่าคุณจะไปตามนัดพรุ่งนี้มั้ย”
“ถ้าไม่อยู่ในร่างคุณภายในหกโมงเช้า ผมก็ต้องหายไปก่อนน่ะสิ” แม็กซ์กล่าวพลางนั่งขัดสมาธิลอยอ
