Dinama ko ang pisngi ko. Tila nangangapal ito.
“I... I d-don’t know what are you talking about."
Gusto kong batukan ang sarili ko dahil sa pagkautal ko. Pero hindi ko maiwasan lalo na at talagang kinakabahan ako. Hindi lang sa presensya niya maging sa mga sinasabi niya.
I am doomed. He remembered what happened to us. Akala ko sa ikalawang pagkakataon, muli kung matatakasan ang nangyari pero sana harapan ko na siya ngayon. At siya na mismo ang nagpapaalala sa akin ng mga bagay na pilit kong kinakalimutan.
“Really? Do you want us to reenact so you can remember everything?” May mapaglarong ngiti sa kanyang labi.
Lumapit siya sa akin ng husto. Kulang na lang maduling ako sa sobramg lapit ng mukha niya. Kung pwede sanang bumuka ang kinatatayuan ko at lamunin ako, magpapasalamat pa ako.
