ซ่อนรักจอมบัญชา

บทที่4

เขายอมที่จะตัดเธอออกจากความเป็นน้องเพราะเชื่อว่าเธอทำร้ายผู้หญิงคนนั้นตามที่ได้เห็น ภูมินทร์ไม่เคยทำกับเธอแบบนี้ ต่อให้เธอจะเป็นฝ่ายทำผิดจริงๆ เขาก็ไม่เคยเดินหนีกันไปกับคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำให้เธอเห็นว่าต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ใช่ที่หนึ่งสำหรับเขาอีกเพราะตอนนี้เขามีคนอื่นที่จะมาแทนที่ของเธอรอไว้แล้ว

คนอื่นที่มีค่ามากกว่า มีความสำคัญที่เขาจะยื่นมือมาปกป้อง น่าเสียดายเหลือเกินที่ต่อไปนี้คนๆ นั้นจะไม่มีวันใช่เธออีก!!

ภาพความบาดหมางที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกระหว่างสองพี่สองสร้างความตกใจแก่คนงานไม่น้อย ภูมินทร์แทบไม่ยอมพูดกับน้องสาวอีกเลยตลอดสามวันที่ผ่านมา ขณะที่ราชาวดีเองก็ดื้อดึงเกินกว่าที่จะยอมเปิดปากพูดคุยกันก่อน หญิงสาวเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่งคิดทบทวนถึงสิ่งที่กำลังคิดจะทำ

“เข้าไปขอโทษคุณพี่เถอะนะคะคุณพรีม” นางชื่นเอ่ยบอกอย่างท้อใจ นางเห็นคุณหนูๆ ทั้งสองมาตั้งแต่เล็กๆ ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ทั้งคู่จะโกรธหรือไม่ยอมพูดคุยกันนานเกินหนึ่งวันแบบนี้ แต่นี่มันปากเข้าไปถึงสามวันแล้วที่ทั้งสองต่างไม่ยอมพูดหรือแม้แต่เผชิญหน้ากัน นางเองก็ไม่ได้ปักเชื่อว่าราชาวดีจะทำเรื่องแบบนั้นด้วยรู้ดีว่าคุณหนูคนเล็กนั้นถึงแม้จะดูร้ายๆ แต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะลงมือทำร้ายร่างกายใคร เรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าจะมีอะไรบางอย่าง

อะไรบางอย่างที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้ความใสซื่อของผู้หญิงที่ชื่อริสาคนนั้น คนที่มองดูเผินๆ น่ารักดูไม่มีพิษมีภัย แต่ภายในเล่าใครเลยจะรู้ว่าเธอจะซ่อนความร้ายกาจอะไรเอาไว้บ้างซึ่งยากจะเดา

“ป้าชื่นเองก็เชื่อว่าพรีมเป็นคนลงมือทำร้ายผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันเหรอคะ” ราชาวดีย้อนถามแม่นมที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กๆ

“ป้าไม่เชื่อค่ะว่าคุณหนูของป้าจะทำร้ายใครก่อน แต่ป้าไม่อยากให้ท่านทั้งสองไม่สบายใจ ไปพูดกับคุณพี่หน่อยเถอะนะคะ แค่สักคำสองคำก็ยังดี ป้าขอร้อง” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะโผเข้ากอดหญิงชราทั้งน้ำตา เพราะคงมีแต่ป้าชื่นคนนี้ที่เชื่อว่าเธอไม่ได้ทำอะไร

“พรีมรักป้าชื่นนะคะ ขอบคุณป้ามากที่ดูแลพรีมมาเป็นอย่างดี นอกจากคุณพ่อกับแม่แล้วก็พี่ภูมิ เห็นจะมีแต่ป้าชื่นนี่แหละค่ะที่รักพรีมด้วยใจจริง ป้าชื่นต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าไม่สบายนะ”

“โถคุณพรีม…ทูนหัวของป้า ทำไมพูดเหมือนว่าจะไม่อยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นล่ะคะ ไม่เอาแล้วไม่ร้องไห้นะคะ เดี๋ยวป้าไปชงอะไรอุ่นๆ มาให้ดื่มดีกว่า ชานมของโปรดดีไหมคะ จะได้สดชื่นขึ้น” ชาราชดียิ้มรับก่อนจะเฝ้ารอจนนางชื่นเดินหายออกไปจากห้องเธอถึงได้เริ่มต้นทำอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่เธอคิดว่ามันน่าจะดีต่อทุกๆ คน

หัวค่ำวันเดียวกัน

“นี่มันอะไรกันพรีม! จะไปไหน!!” ภูมินทร์ที่นั่งคิดหาทางออกให้กับน้องสาวและคนรักตวาดถามขึ้นเมื่อเห็นราชาวดีเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมๆ กับกระเป๋าเดินทางในมือในช่วงหัวค่ำของวัน

“พรีมจะย้ายไปอยู่กับคุณป้าแพรวที่ไร่ค่ะ” คนถูกถามตอบกลับ ไม่คิดแม้แต่จะมองหน้ากันเธอก็ทำทีจะเดินออกจากบ้านไปแต่ก็เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะถูกพี่ชายที่เดินตามมาดึงเอาไว้ไม่ยอมให้เธอเดินหนีจากกันไปง่ายๆ เหมือนที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ

“แต่พี่ไม่อนุญาต!! ไร่เราก็มีทำไมต้องไปด้วย” คำถามนี้เขาควรควรต้องถามตัวเองมากกว่าควรต้องถามว่าทำไมเธอถึงจะต้องไป

“นี่พี่ภูมิไม่รู้เลยจริงๆ เหรอคะว่าทำไมพรีมถึงต้องไปจากที่นี่”

“พรีม…คือว่าพี่”

“พรีมรักพี่ภูมิ รักในแบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถรักผู้ชายหนึ่งคนได้ ไม่ใช่ความรักแบบพี่ชายกับน้องสาว…” คำสารภาพรักตรงๆ สร้างความตกใจแก่ภูมินทร์จนเขาเผลอปล่อยมือออกจากต้นแขนนั้นแทบจะทันที ชายหนุ่มจ้องมองน้องสาวอย่างที่ไม่เคยมองมาก่อน ซึ่งราชาวีดีก็เข้าใจดีว่าเขาคงตกใจไม่น้อยหากได้รู้ความจริงนี้

“พรีมรักพี่ภูมิมากค่ะ มันถึงทำไมพรีมรู้สึกเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เราสองคน แต่ในเมื่อพี่ภูมิยืนยันว่ารักผู้หญิงคนนั้นมากกว่า มากเสียจนไม่เชื่อในสิ่งที่พรีมเล่าก็ไม่เป็นไรค่ะ พรีมขอเป็นฝ่ายไปเอง เพราะพรีมจะไม่มีวันขอโทษในสิ่งที่พรีมไม่ได้เป็นคนทำ!”

“พี่ไม่ได้เชื่อใจริสาไปมากกว่าพรีม!” ภูมินทร์ย้ำหนักแน่นตามความจริง เขาไม่ได้เชื่อใจใครไปมากกว่าใครแต่ภาพที่เห็นจะให้เขาทำใจเชื่อได้อย่างไรกันว่าราชาวดีไม่ได้เป็นฝ่ายทำร้ายริสาก่อน เพราะว่าคงไม่มีใครบ้าบอ ถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพื่อใส่ความคนอื่นแน่

“เหรอคะ! แต่สิ่งที่พรีมเห็นวันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น พี่ภูมิรักเขามาก มากจนพรีมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย ให้พรีมไปเถอะนะคะ เพราะพรีมคงทำใจรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่ทุกคนคิด พี่ภูมิดูแลตัวเองด้วยนะคะ…บางอย่างที่เห็นความจริงแล้วมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไปก็ได้ สักวันพี่ภูมิจะเข้าใจที่พรีมพูดโดยที่พรีมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกเลย…” ราชาวดีทิ้งท้ายเอาไว้เพื่อให้อีกคนได้คิดต่อเอาเองก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงออกมาเมื่อพูดจบ เธอส่งกระเป๋าให้นายแช่มคนงานที่เรียกตัวมาเพื่อขอร้องให้เขาขับรถไปส่งกัน ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังร่างสูงโปร่งของพี่ชายที่เธอรักมากจนทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาไปรักคนอื่นเป็นครั้งสุดท้าย หวังเพียงแต่ว่าการไปของเธอในครั้งนี้มันจะทำให้เธอเลิกรักเขาได้อย่างที่เคยพยายามทำมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง

ไม่ว่าจะใช้ความพยายามมากแค่ไหนเธอก็ยังรักเขาอยู่ดี!