“แต่ยิ่งอยู่กูยิ่งถลำอะดิ กูยิ่งอยากจะทำอะไรเพื่อเขามากมาย ขนาดรู้ว่าไอ้สิ่งที่ทำอยู่มันผิดกูยังอยากทำเพื่อเขาอยู่เลย กูว่ากูเป็นหนักกว่ามึงเยอะว่ะเดย์” ไอ้ฟ้าพูดจบมันก็เริ่มยีผมตัวเองให้ยุ่งเหยิงคล้ายคนกำลังคลุ้มคลั่งจริงๆ แววตาที่เคยเย็นชาไร้ความรู้สึกของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นความสับสน วกวน วุ่นวายเต็มไปหมด
“กูชักอยากรู้แล้วว่าคนๆนั้นเป็นใคร ทำให้คนไม่สนใจห่าอะไรอย่างมึงเป็นได้ถึงขนาดนี้” ไอ้เจี่ยเหมือนตัวแทนหัวหน้าหมู่บ้านถามคำถามนี้ไม่มีผิด เพราะพวกผมที่เหลือสามคนก็อยากรู้ไม่ต่างกัน เพียงแต่คนปากแข็ง เย็นชาอย่างไอ้ฟ้าประทานมันไม่ยอมปริปากบอกออกมาก็เท่านั้นเอง
“ไว้กูหาทางออกให้ตัวเองได้กูจะบอกมึงเอง ไม่ต้องห่วง” มันไม่ยอมตอบคำถามอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด แล้วชิ่งลุกเดินหนีออกมาเพราะรู้ว่าถ้ายังนั่งอยู่ต่อไปยังไงพวกผมก็ต้องเค้นคอถามมันอยู่ดี
“ระหว่างมึงกับไอ้ฟ้ากูไม่รู้เลยว่าควรเป็นห่วงใค
