ผมร้องไห้จนกระทั่งพี่หมอเปิดประตูเข้ามา เขาประคองผมลุกขึ้นนั่งแล้วกอดผมเอาไว้ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลพรากแล้วกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“ไม่ร้องครับ พี่หมออยู่ตรงนี้ไง”
“ฮึก”
“ตาบวมตาช้ำหมดแล้ว หมดหล่อเลยแบบนี้”
“ผมทรมาน ทรมานเหลือเกินพี่หมอ ฮือ”
ทรมานที่ต้องลืมตาตื่นมาทุกเช้าเพื่อเฝ้าถามตัวเองว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร และก็ได้แต่ทนให้เวลากลางคืนมาถึงแล้วนอนหลับไปอีกครั้ง เมื่อเวลาเช้ามาถึง การตั้งคำถามของผมก็เริ่มต้นเช่นเดิม...วันแล้ววันเล่า
พี่หมอนายน์อยู่กับผมจนกระทั่งผมหลับไปด้วยความเพลียจากการร้องไห้อย่างหนัก สะดุ้งตื่นอีกทีก็ในเวลาเช้าของวันใหม่
“ตื่นแล้วเหรอครับ นั่งรอก่อนนะ พี่กำลังทำอาหารเช้าให้เราอยู่” พี่หมอทักเมื่อหันมาเห็นผมที่เดินลงมาจากบันได
“ครับ” ผมรับคำแล้วนั่งรอเงียบๆที่โต๊ะกินข้าว
สักพักก็มีคนเดินลงมาจากบนบ้าน ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่การ
