“วันนี้ฉันจะพาไปลำธาร เอาผ้าไปซักที่นั่นด้วย”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นขณะนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันที่ชานกระท่อม เสียงของเขาทุ้มหนักแน่น ทำให้มีนาหันไปมองด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับโดยไม่ปริปาก
ภาพลำธารขนาดใหญ่เบื้องหน้ามีนา งดงามดุจภาพวาดจากสรวงสวรรค์ น้ำใสบริสุทธิ์ราวกระจกใส สะท้อนภาพท้องฟ้าสีครามสดใสและพรรณไม้เขียวชอุ่มที่ล้อมรอบ เสียงลำธารที่ไหลเบาๆ คล้ายดนตรีธรรมชาติที่บรรเลงเพลงแห่งความสงบ เสียงลมพัดใบไม้แผ่วเบาเพิ่มความเย็นสบาย ทำให้เธอรู้สึกถึงความร่มเย็น ลมหายใจของมีนาค่อยๆ ช้าลงเมื่อดวงตาจับจ้องไปที่ทิวทัศน์แสนงดงามนี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ราวกับเธอได้พบกับความมหัศจรรย์ที่ซ่อนอยู่ในป่าใหญ่ ความงดงามนี้สะกดทุกสัมผัสของเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งและหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ
เมื่อมีนาเดินเข้าไปใกล้ลำธารมากขึ้น เสียงของธรรมชาติรอบตัวเริ่มเปลี่ย
