พ่อพรายรพี

เสือใหญ่ที่หิวกระหาย

ในขณะที่ มีนากำลังรดน้ำสวนผักอยู่ข้างๆกระท่อม เธอได้ยินเสียงกระหืดกระหอบของชายคนหนึ่งที่วิ่งตรงเข้ามาที่กระท่อม สีหน้าของเขาแสดงความร้อนรนท่าทางร้อนรนตามมาด้วยเสียงกระหืดกระหอบ ร่างของเขาดูเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะที่เขาเข้าไปกระซิบกับพรายรพีที่นั่งอยู่บนชานกระท่อม สีหน้าของพรายรพีเปลี่ยนไป สายตาของเขาหลุบต่ำลง ทอประกายดุดันและน่ากลัว เขาลุกพรวดจากที่นั่ง หยิบดาบคู่ใจขึ้นมา ในขณะที่เขาก้าวออกจากกระท่อมด้วยความรวดเร็ว ด้วยท่าทางเยียบเย็นและน่าเกรงขาม

ป้าพิศ: นั่งลงข้างๆ มีนาในกระท่อม "นายบอกป้าว่าต้องมาคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ค่ะ"

มีนา: มองป้าพิศด้วยความสงสัย "ป้า แล้วพ่อพรายรพีไปไหนคะ?"

ป้าพิศ: ส่ายหน้าและยิ้ม "ไม่รู้เหมือนกันจ้า ป้าแค่ได้รับคำสั่งให้มาที่นี่เฉยๆ ไม่ได้บอกว่านายเขาไปไหน"

มีนา: พยักหน้าอย่างเข้าใจ

มีนานั่งอยู่ที่สวนผักเล็กๆ ของเธอ มือของเธอค่อยๆ รดน้ำต้นผักไปตามเคย แต่ใจของเธอกลับล่องลอยไปไกล เธอนั่งเหม่อมองไปที่แปลงผักที่เขียวขจีซึ่งเธอรู้สึกว่ามันสวยงามขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่มีความสุขจากการที่ต้องอยู่คนเดียว

เป็นเวลาสองหรือสามวันแล้วที่พรายรพีและลูกน้องของเขาหายตัวไปจากกระท่อม ความเงียบที่แผ่ซ่านอยู่รอบๆ ทำให้มีนารู้สึกถึงความเงียบเหงาที่เพิ่มขึ้นในชีวิตประจำวันของเธอ ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงค้างคาในความทรงจำของเธอ พรายรพีที่เดินออกไปพร้อมกับลูกน้องด้วยความมุ่งมั่นและความตึงเครียดที่ราวกับจะมีสิ่งที่ใหญ่หลวงกำลังเกิดขึ้น

มีนานั่งเหม่อมองไปที่ดินและพืชผัก พร้อมกับความวิตกกังวลที่ค่อยๆ เกาะกินเธอ แม้จะพยายามไม่ให้ตัวเองคิดเรื่องนี้ แต่ความรู้สึกของความว่างเปล่าและความกังวลยังคงฝังอยู่ในใจ กลับรู้สึกถึงความหวังว่าพรายรพีจะกลับมาโดยเร็ว

ป้าพิศ: (เขย่าร่างมีนาที่นั่งอยู่ด้วยท่าทางเหม่อลอย) "คุณ... คุณ... ป้าทำข้าวไว้ให้แล้วค่ะ มากินข้าวเถอะ เดี๋ยวป้าต้องกลับไปที่หมู่บ้านก่อนนะคะ มืดๆ ป้าจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อน"

ตกค่ำในคืนนั้นในกระท่อมที่มีแสงจันทร์สลัวส่องผ่านหน้าต่างไม้สักบานเล็กๆ มีนากำลังถอดเสื้อผ้าของเธอด้วยความรู้สึกที่แสนเงียบสงบ เสียงของใบไม้ที่ปลิวไหวจากลมเบาๆ เป็นเพียงสิ่งที่ทำลายความเงียบของค่ำคืน

แสงจันทร์ที่ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ ทำให้ห้องดูมีเสน่ห์และคลุมเครือ แสงนั้นทำให้เงาของมีนาพาดไปบนพื้นอย่างละมุนละไม ในขณะที่เธอค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น ความรู้สึกของความสบายและเป็นส่วนตัวเริ่มเข้ามาครอบงำ

เมื่อเธอเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ แสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องทำให้ผิวของเธอเป็นประกาย ความเงียบสงัดและบรรยากาศที่อ่อนโยนนั้นทำให้มีนารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในโลกที่แยกออกจากความจริง

พ่อพรายรพีกลับมาที่กระท่อมด้วยความเร่งรีบและใจที่ร้อนรุ่ม เขาพยายามกลั้นความวิตกกังวลที่เกาะกุมอยู่ในอก ขณะที่เขาเดินเข้าสู่ความมืดมิดของกระท่อม ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไปกัดกร่อนเขาอย่างหนักหน่วง

เขามองเห็นกระท่อมที่มืดมิดไม่มีแสงไฟใดๆ เหมือนไม่มีใครอยู่ ในมือที่ถือดาบสั่นน้อยๆ เพราะความกังวลที่ทวีความรุนแรงขึ้น เขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว แต่ยังระมัดระวังเพราะกลัวจะเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด

ความเงียบสงัดในกระท่อมทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงและเสียงลมหายใจของเขาเองรู้สึกดังมากขึ้น พ่อพรายรพีรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ระเบิดในอก ในหัวของเขาคิดถึงแต่คำถามเดียว—มีนาอยู่ที่ไหน?

เมื่อพ่อพรายรพีค่อยๆ เดินเข้าไปในกระท่อมด้วยความเงียบ ความมืดที่หนาแน่นทำให้เขาแทบไม่สามารถเห็นอะไรได้ แต่เมื่อแสงจันทร์สาดเข้ามาในกระท่อม เขาก็ต้องหยุดชะงัก หัวใจของเขาตกตะลึงและแทบลืมหายใจ

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง

แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาเผยให้เห็นร่างของมีนาในความมืด ความขาวสล้างของเธอสะท้อนออกมาอย่างชัดเจน ร่างของเธอเปลือยเปล่าถูกแสงจันทร์สาดส่องทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่หลุดออกมาจากฝัน อากาศเย็นของค่ำคืนทำให้ผิวของเธอสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็น แต่ก็ยังมีความร้อนที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ

การปลดเสื้อผ้าทีละชิ้นของเธอเป็นไปอย่างช้าๆ แต่ละการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์และความยั่วยวน เธอไม่รู้เลยว่าเขายืนอยู่ที่นั่น เธอกำลังปลดกระดุมสุดท้ายอย่างสง่างาม ขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มเผยให้เห็นอย่างเต็มที่

พ่อพรายรพีรู้สึกถึงความร้อนที่เกิดขึ้นในตัวเขาอย่างรุนแรง เขาควบคุมตัวเองได้ยากเมื่อเห็นมีนากำลังอยู่ในสภาพนี้ ความรู้สึกของเขาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความต้องการที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ และความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเขาเริ่มรุนแรงมากขึ้น

ความร้อนที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา เขารู้สึกถึงความต้องการที่จะเข้าไปอยู่ใกล้ชิดกับมีนามากขึ้น ความรู้สึกที่ปะทุออกมาทำให้เขาต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามควบคุมตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกถึงความเร้าใจแบบนี้มาก่อน และมันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝันที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยความต้องการ เขาเดินเข้าไปใกล้มีนาอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกของเขาท่วมท้นด้วยความต้องการที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ในพริบตาที่เขามาถึงตัวเธอ เขาจึงกระชากร่างของเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแรงและเร่าร้อน

มีนา: (ตกใจสุดขีดเมื่อถูกกระชากเข้าไปในอ้อมแขน ร้องสุดเสียง) "ใครน่ะ! ปล่อยฉันนะ!"

ในท่าทีของการดินรนสุดแรงเกิดจากอ้อมกอดนั้น มีนาก็เห็นได้ถนัดตาว่าเป็นใคร

มีนา: (หายใจหอบ เสียงสั่น) "คะ... คุณ..."