Trapped In His Arms

CHAPTER 7

KYLIE's POV

A sudden phone call woke me from a deep sleep. Kina kapa-kapa ko ang cellphone ko sa ilalim ng unan pero hindi ko yun mahanap kaya napilitan akong magmulat ng mata. Para lang makitang nasa lamp table lang ito.

Inabot ko yun at tiningnan kung sinong tumatawag. Todo-effort ako sa pagmulat ng mata dahil antok na antok pa ako.

I saw that it was Rosie who's calling. Ayoko sanang sagutin kaso alam kong bobombahin niya ulit ako ng tawag kaya wala akong nagawa. Sumubsob ako sa kama.

"Hello," walang gana kong sagot.

"You're still alive, thank god!" exaggerated na bungad ni Rosie sa kabilang linya. Gustong umikot ng mata ko.

"And why are you not dead yet?"

"Silly. I'm a cat, i have nine lives. Kelan ka pupunta dito sa France? Malapit na ang sched ng fittings mo ng costume and rehersal mo."

Bumuntunghininga ako. Ito ang dahilan kaya ayokong kausapin si Rosie eh. Ipapaalala lang niya ang tungkol sa fashion week at ang napuranada kong bakasyon.

"I'll be there in five days," sagot ko na lang. Ayoko nang makipagtalo pa kay Rosie.

"Five days? Are you kidding me? Next week na ang France Fashion Week! My god naman Kylie! Dapat bukas nandito ka na!!"

Hinikit ko nang malakas ang buhok ko, pinipigilan kong mainis ke-aga-aga sa umaga.

Nahagip ng paningin ko ang digital clock sa lamptable, alas sais na pala ng gabi. Jeez. Akala ko umaga.

"When I said five days, Rosie. Expect me in five days. No more argue, no more talking. Huwag mong pasamain ang mood ko dahil sa buwisit na fashion week na yan. Let me have a f*****g good sleep and rest so i wouldn't wripe your neck when i see you. Get it?!" nagtatagis ang ngipin na singhal ko sa kabilang linya.

"Easy, Selena. I'm just doing my job."

"And I just want to sleep for Pete's sake!"

"Alright! Alright!. Kita na lang tayo next week. Bye Kylie!"

Hindi na ako sumagot, gigil na pinatay ko na lang ang cellphone ko bago ako muling humiga.

Gusto ko talagang bumawi ng tulog. Well, hindi naman sa puyat ako o ano. Dahil hindi naman ako napuyat at napagod sa kasal ni Bennet kahapon. Although gabi na din kami umuwi. Sumakit naman ang paa ko kakatakbo palayo sa alaga ni Aunt Vane na si Mikey.

Pinigilan kong sumimangot nang maalala ang unggoy... orangutan, i mean. Isinubsob ko na lang ang ulo ko sa unan.

A very warm and private atmosphere prevailed at Bennett's wedding. Engrande ang pangarap kong wedding sa totoo lang. Bata pa lang ako, Throughout my life, I dreamed of having a lavish wedding with people from all corners of the globe attending. Yung makikita at malalaman ng lahat ng tao na bongga at mala-royal ang kasal ko. Yun ang gusto ko.

Kaso nung makita ko yung wedding ni Bennet at Cole, i thought... yeah, simple wedding are pretty nice too. At pakiramdam ko mas naging malapit pa ako sa mga kamag-anak ko dahil sa minimal na reception ng kasal.

The reception of the wedding ended at night with fabulous fireworks of different colors and formations. Yun ang regalo ni Kuya Cas sa kapatid at sa asawa nito. Fireworks display na supposedly ay para sa pagsalubong sa magiging baby ni Bennet at Cole.

The fireworks display were awesome, though hindi ko yun na-enjoy dahil tago ako nang tago kung saan-saan maiwasan lang si Mikey. Kasalanan kasi ng bakulaw na hudyong Thurstin na yun.

Arrggh. Hindi ko mapigilan ang magngitngit na naman nang maalala ang lalaki. That bastard! Kung hindi niya sinamasama ang buwisit na unggoy na yun eh. Maeenjoy ko sana ng todo ang wedding.

I mean there's lot of cute boys on reception. Friends yata nina Bennet sa corporate world. Pero mas busy ako sa pagtakbo, wala akong naisayaw sa kanila.

Gggrr. Sayang ang pagiging single ko.

Dahil tumalbog na antok ko, bumangon na lang ako at binuksan muli ang cellphone ko. I have to check out everything on social media world again. I opened my i********: at automatic na napasimangot ako nang makita ang bagong post ni Trev, my ex kuno, kasama ang new plaything niya. Si Kelly.

Mukhang nasa bar sila base sa background lights at sa mga baso ng wine sa harap ni Trevor. Mukhang sweet na sweet ang lalaki habang yakap si Portia. Gusto kong masuka.

You see, Trevor was my ex. Ewan kung anong klaseng ex dahil wala namang label yung relationship namin. He just flirted with me and i flirted with him. One of lucky boys na nilandi ko siguro.

Pasalamat si Trev dahil naakit ako sa gray niyang mata. He's part British-part American. Kaso dahil nakita kong basura ang ugali niya, naturn off ako. Playboy si Trev, kahit sinong babae, maganda man o pangit papatulan niya. He's like a dog in heat. At nung maramdaman ko na marami siyang girls na dinidate, iniwan ko na siya.

Eww. Di ko siya pagtyatiyagaan. Mas maraming high class at elite boys ang nandyan sa tabitabi. Hindi ko lang pinapansin.

Pinindot ko ang profile ni Trev at in-unfollow siya agad. B-in-lock ko na din. Nasusuka ako sa mukha niya.

Nag-scroll ako sa i********:, tumingin ng new followers. Napansin ko ang isang pamilyar na username na nag-follow sa 'kin at nag-heart sa mga post ko.

Wait. Rile Win as in Prince Rile of the Win Hindi ko naman masabing peke siya dahil may blue sticker ang username patunay na verified siya ng i********: at hindi fake. He followed me for real!

Wow! I never knew Prince Rile personally. Though may mutual friend kami, never ko pa siya nakadaupang palad. He's a man of coolness as I've heard. He served the British military when he was eighteen, the youngest pilot from posh MileCollege.

Lol. Bakit ko alam yun?

But wow, he followed me. What does that mean? Did he find me beautiful, fit for a queen? Yay! Parang gusto kong kiligin bigla.

*kriiinnnng krriiiinnnngg*

My phone suddenly rang. The registry showed Ly's name, my friend here in Manila. Yes, I'm in Manila. Ayokong mag-stay sa Mansion ni Uncle Cas sa Veronica City dahil pepestehin ako doon ni MIKEY!.

"Yes, Ly?"

"Guuurll!! Where are you naaaaa??! I miss youuuu---"

Sumalubong sa tenga ko ang matinis na boses ni Ly. Nailayo ko bigla ang cellphone sa tenga ko. Jeezus, di pa rin siya nagbabago.

"I miss you too, pero pwede bang huwag kang sumigaw? Ang sakit sa tenga!" angal ko.

Ly's laugh echoed on my phone and I sighed. She really hasn't changed since we were young.

"What's up?" tanong ko nang makahuma ako sa boses ni Ly.

"Anong what's up? Bruha ka! We heard na nandito ka sa Pilipinas! Kung hindi pa nakita Cali yung article tungkol sa kasal ni Bennet Leofwin, hindi namin malalaman na umuwi ka!! Are you even our friend? Hindi ka man lang nagparamdam!"

Bumuntung-hininga ulit ako. "Biglaan din ang pag-uwi ko dahil biglaan ang kasal ni Bennet. Ngayon lang ako naka pag pahinga so please, spare me with this one okay, Ly?"

"Nah. Hindi pwede! Patatawarin ka lang namin kung pupunta ka rito sa Pasay para makipag-date sa 'min!"

"Huh? Kasama mo sina Jellai at Annieyx?"

"And Cali, yes! Kaming apat! Nandito ka sa Manila diba?"

"Yeah. I'm staying here at Sephy hotel."

I have my own unit in this high rise condominium owned by Leofwin kaya di problema sa kin ang tutuluyan dito sa Manila.

"Great! Now get your ass here in Bolivia asap! Magsasaya tayo! It's the reunion of Rosey Girls!"

Sasagot pa sana ako pero nawala na sa kabilang linya si Ly. Sa ikatlong pagkakataon ay napabuntung-hininga na lang ako bago ibinaba ang cellphone sa kutson.

Rosey Girls. Tch.

You see, I spend my high school life in Veronia. Doon ako nag-aral sa Rosey Wooden High. Doon ko rin naging barkada Sina Ly, Jellai, Ann at Cali At sa aming lima nagsimula ang legendary quotes na 'Rosey wood girls, finest on Earth!'.

My highschool life were the happiest because of them. And though nagkanya-kanya din kami after graduation, we do meet up sometimes. Last time ko silang nakita eh nung kasalin si Ann. The first among us to got married.

Siguro nga, mas okay pang makipagkita sa kanila kesa mamaga ang mata ko dito kakatulog.

The clock says it's almost seven.

Hindi naman malayo ang Bolivia... no, not the country Bolivia. Bolivia is a high-end bar located along Roxas Boulevard. Makakarating ako doon nang maaga.

Tumayo ako at pumasok sa bathroom. Magsha-shower muna ako.

I decided to just wear a simple white polo shirt, black jeans and boots and a leather jacket. Mga kaibigan ko ang imemeet ko kaya hindi ko kailangang magpakabongga. Hindi na rin akong nag-make up.

As a matter of fact, I don't wear makeup very often. Kapag may trabaho lang ako tsaka ako nagmamaskara ng kolorete. Dahilan din yun para hindi ako makilala ng nga tao kapag wala akong make up. Why? Because I look like a zombie without make up. Kaya hindi ako nagpapakita kay Bennet. He'll run for sure duh atleast maganda padin ako.

*sigh*