“โหย... เขาเป็นลูกค้าใจบุญที่มาสั่งขนมร้านแกไปเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างนั้นเหรอ โคตรดีเลยว่ะ แล้วเขาก็มาช่วยเหลือแกจากคนร้าย เขายังแวะเวียนมากินอาหารกับขนมร้านของแก บังเอิญเจอกันบ่อย ๆ แลกไลน์แลกเบอร์กัน แล้วแกก็แอบหนีป้าแกไปกินข้าวกับเขาไปเที่ยวกับเขาจนเกิดความรักต่อกัน” มะลิลาสรุปเสร็จสรรพ
“แกจะอธิบายทำไมเป็นเรื่องเป็นราว จะคนรู้กันทั้งหมู่บ้านรึไง” เพียงขวัญรีบปิดปากเพื่อนรักเอาไว้
“อ้าว... ก็แกหนีไปหาเขาจริงๆ”
“ฉันไม่ได้หนี”
“แต่ก็แอบไปหาเขาไม่ให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ แกเหมือนเด็กหนีเที่ยวหรือหนีพ่อแม่ไปแอบคบผู้ชายนอกบ้านเลยว่ะ” มะลิลามองหน้าเพื่อนก่อนจะหลุดขำออกมา
“แกอย่ามาขำนะ”
“แกเป็นเอามาก” มะลิลาจ้องหน้าเพื่อนตาไม่กะพริบ นั่นทำให้เพียงขวัญต้องหลบสายตาเป็นพัลวัน
“เป็นอะไรของแก” เพียงขวัญเสไปมองทางอื่น
“ก็ตาแกมันวิบวับ เวลาแกพูดถึงเขาแกยิ้มไม่หุบ ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วนี่ แกรักเขาขนาดน
