HATİCE
“Huzur bırakmadı evde,” diyordu Keje Hanım.
“Oğlum kendini sokaklara vurdu!”
Ne lanet bir kadındı bu! Akşamın kör karanlığında bile üşenmeyip gireni çıkanı takip ediyor, laf sokacak bir yer bulduysa asla boş geçirmiyordu.
Bahsettiği adam da Devran’dı yani! Doğru düzgün evine girmeyen orada burada gününü gün eden adam.
Benimle evlendikten sonra eve daha sık geldiği için oturup bana dua etmesi lazımdı. Ama kadın hala bana söyleniyordu.
Aklım Devran’daydı. Söylenip duran Keje Hanım’ı düşünecek halim yoktu.
Devran'ın söylediklerinde haksız olduğunu düşünmüyordum. Onun tarafından baktığımda ben de bir melek sayılmazdım. Fakat beni de anlaması lazımdı. Daha önce kendimi bu şekilde sıkışmış hissetmemiştim.
Bir şekilde evliliğimizi yürütmek, bir yandan da beni ezmek isteyenlere kar
