ความลับในเงามืด

แบบนี้เรียกอะไร

มือบางพลิกเอกสารต่างๆกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ สายตากวาดมองรายละเอียดในเอกสารอย่างตั้งใจ

"คุณชาคะ วันนี้ตอนเที่ยงเรามีนัดคุยงานเรื่องสร้างโรงงานใหม่นะคะ"

"โอเคจ้า เดี๋ยวยังไง11.00 น. มาเตือนชาอีกรอบหน่อยนะเผื่อชาลืม"

"ได้ค่ะคุณชา"

ชาหอมตอบกลับไปโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาเลยแม้แต่น้อย มือบางก็ยังคงพลิกเอกสารอย่างเคย ปากการาคาแพงถูกใช้ขีดเขียนลายเซ็นลงในกระดาษเหล่านั้นอย่างหนักหน่วง

.

.

12.00 น.

ชายหนุ่มรูปร่างหน้าดี นั่งรอคู่ค้าอย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานก็ปรากฏร่างบางที่ภาคินจำได้ดีไม่เคย เธอเดินตรงมาทางเขาอย่างสง่าสมกับเป็นผู้บริหารรับดับสูง

"คะ....คุณ"

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทให้รอ"

"ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งก่อนครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

ภาคิดตกใจอย่างมากเขาไม่คิดว่าเขาจะได้เจอเธออีกแล้ว ชาหอมวันนี้ดูแตกต่างจากที่เขาเจอวันนั้นมากๆ ดูเรียบร้อย มีภูมิฐานที่สำคัญเธอยิ้มแย้มแจ่มใส ดูเป็นมิตรไม่มีพิษสงอะไร นั้นยิ่งทำให้ภาคินอยากที่จะรู้จักเธอมากยิ่งขึ้น

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อชัญญาพักตร์ หรือจะเรียกชาหอมก็ได้ค่ะ เอาที่คุณทั้งสองสะดวกเลย ส่วนนี้ พัตราเลขาฉันค่ะ"

"ผมภาคินครับ นี้ก็ชัยยุทธเลขาผมครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"ผมว่าเราสั่งอาหารมาทานกันก่อนดีกว่านะครับ นี่ก็เลยเที่ยงมาแล้ว"

"จะไม่รบกวนเวลาคุณภาคินหรอคะ"

"ไม่หรอกครับ"

ใช้เวลาไม่นานอาหารก็ถูกนำมาวางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ ชามหอมมองภาคินอย่างรู้ทัน ก็แหงล่ะเสืออย่างภาคินเหยื่อมาอยู่ตรงหน้าซะขนาดนี้ ทั้งสองบริษัทก็กินข้าวและพูดคุยตกลงกันเรียบริอยก็แยกย้ายกันกลับ

.

.

ช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่เรียบง่าย ชาหอมที่เดินเข้ามาก็แปลกใจร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีช่อดอกไม้แถมดอกไม้ช่อใหญ่นี้ยังเป็นดอกกุหลาบที่เธอแพ้ซะด้วย

ชาหอมกลั้นหายใจเข้าไปหากระดาษที่แนบมากับช่อดอกไม้ มือบางหยิบขึ้นมาอ่านดู แทนคำขอบคุณที่ร่วมงานกับบริษัทเรานะครับ คุณชัญญาพักตร์แล้วก็มีรอยยิ้มบางๆขึ้นบนใบหน้า

"จะซื้อดอกไม้ไปให้ใครนี่ไม่เคยสืบดูก่อนเลยคาสโนว่าซะป่าว"

ชาหอมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะกลั้นหายใจอีกครั้งเพื่อเอาช่อดอกไม้เจ้ากรรมนั้นไปไว้โต๊ะรับแขก

"พัตรามาเอาดอกไม้ไปไว้ที่อื่นหน่อยไปพี่แพ้"

"ค่ะคุณชา ใครส่งมาคะเนี้ยไม่รู้รึไงว่าคุณชาแพ้"

พัตราหอบอาดอกไม้ช่อใหญ่ออกไปให้จากห้องเจ้านายเธออย่างรวดเร็ว ขืนถ้าปล่อยไว้นานเจ้านายเธอคงได้กลายเป็นตุ๊กแกพอดี

เช้าวันต่อมาชาหอมก็เข้ามาทำงานตามปกติ แต่ห้องทำงานของเธอก็ดันผิดปกติอีกแล้ว เมื่อวานกุหลาบช่อโต วันนี้ก็มีถุงขนมอีก มือบางของชาหอมล่วงลุงไปในถุงขนมหาโพสอิทแต่กลับว่างป่าว

"ของใครเอามาอีกล่ะเนี่ย"

ติ๊ง!!! ติ๊ง!!! หวังว่าคุณจะชอบนะครับ

แม่เจ้านี่ตกลงเขาจะเอาเธอให้ได้จริงๆใช่มั้ยเนี้ยชาหอมคิดในใจพรางมองถุงขนม ซื้อมาให้คงกะให้กินเสร็จก็เข้ารักษาเบาหวานต่อเลยทีเดียว

"พัตรา มาเอาขนมไปแบ่งคนอื่รกินไป"

"ใครอีกล่ะคะเนี้ยแล้วคุณชาไม่กินหรอคะ"

"คนเดิมแหละ โหพัตซื้อมาให้ขนาดนี้กินหมดคงได้ตัดขากันพอดี"

.

"พัตรามาเอาขนมไปกินช่วยหน่อย"

"อีกแล้วหรอคะ จะเป็นเบาหวานกันทั้งแผนกแล้วนะคะ"

ถึงจะบ่นแต่พัตราก็หยิบถุงขนมออกไปเหมือนเดิม ชาหอมนั่งทำงานต่อไปสายตาจดจ่ออยู่กับจอคอมอย่างตั้งใจตั้งแต่ตอนเช้าถึงเย็น

ร่างบางเดินตรงดิ่งไปยังรถหรูที่จอดอยู่เช่นทุกวันแต่วันนี้กลับมีชายหนุ่มยืนพิงเสารอเธออยู่ซึ่งดูก็ทันทีว่าเป็นใครชาหอมแกล้งทำเป็นเดินไม่เห็นเพื่อดูปฏิกิริยาของคนที่ยืนรออยู่

"เอ่อคุณชาหอมครับ"

"อ่าวคุณภาคิน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะเนี้ย แล้ววันนี้มาคุยงานกับแผนกโครงสร้างหรอคะ"

ชาหอมแกล้งถามออกไปทั้งที่เธอเองก็รู้อยู่แล้วว่าว่าแผนกโครงสร้างวันนี้หยุด ภาคินอั้มอึ้งอยู่ซักพักก่อนจะเอ่อออตามชาหอม

"ใช้ครับ คุยเสร็จก็เลยกะจะมาชวนคุณไปทานข้าว"

"อ๋อ นี่ชาเกือบจะคิดว่าคุณตั้งใจมาหาชาแล้วนะคะ งั้นไปกันเลยมั้ยคะชาว่างพอดี"

"อ๋อเชิญครับ"

หลังจากที่ทั้งสองไปกินจ้าวด้วยกันวันนั้นภาคินก็เจ้ามาหาชาหอมบ่อยขึ้นเพราะชาหอมก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร จากที่ชวนไปทานข้าว ภาคินก็เริ่มที่จะขออาสาไปรับไปส่ง มีขนมมีดอกไม้มาฝากอยู่เป็นประจำจนหลายคนต่างอิจฉาชาหอมที่ได้ชายหนุ่มที่เพรียบพร้อมอย่างภาคินคอยดูแล

"คุณภาคมารับมาส่งชาทุกวันนี่ไม่เบื่อหรอ"

"ก็ไม่นะครับ ผมชอบ"

"เอ้...การกระทำแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรนร้าาา"

"จีบครับ เค้าเรียกว่าจีบ"

"แหม่ตรงไปตรงมาสมกับกับเป็นคาสโนว่าตัวพ่อเลยนะคะ"

"อ้าวผมเป็นคาสโนว่าคัวพ่อหรอครับเนี้ยไม่ยักรู้มาก่อนแฮะ"

ภาคินพูดไปด้วยทำท่าทางยียวนกวนประสาทชาหอมไปด้วยจนชาหอมเองอดยิ้มให้ไม่ได้ ร่างบางถือกระเปาเดินหันหลังให้กับภาคิน ก่อนจะหันกลับมาเพื่อตอกย้ำบางอย่าง

"จีบชาแล้ว ก็เลิกยุ้งกับผู้หญิงคนอื่นได้แล้วนะคะพ่อเสือ"

คำสั่งที่ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงหวานหู ทำให้คนฟังอย่างภาคินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คำพูดที่บ่งบอกว่าเธออนุญาติให้เขาจีบ แต่คำพูดังกล่วก็เปรียบเสมือนกรงที่ขังเสือหนุ่มอย่างเขาด้วยเช่นกัน