ความลับในเงามืด

แสงสว่าง

ชนิกานต์เดินเข้าไปในห้องทำงานของศรุตพร้อมกับเอกสารหลายซอง "คุณมีอะไรถึงได้มาหาผมถึงที่นี่"ศรตเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามา"ฉันมีเอกสารมาให้คุณเซ็นให้น่ะ"ชนิกานต์ตอบกลับพร้อมกับวางเอกสารหนึ่งซองลงบนโต๊ะทำงานของศรุต

"เอกสารอะไรทำไมไม่ให้เลขาเอาเข้ามา"ไร้ซึ่งคำตอบใดจากชนิกานต์มีแค่เพียงรอยยิ้มที่ดูแล้ว สร้างความกลัวของคนดูได้พอสมควร ศรุตเมื่อไม่ได้คำตอบก็จัดการเปิดซองเอกสารออกดู เขาหยิบกระดาษออกมาจากซอง พบว่ากระดาษสองใบนั้นคือหนังสือการหย่าหรือหนังสือข้อตกลงการหย่าร้าง ศรุตอึ้งอยู่พักหนึ่งเมื่อเห็นเอกสารดังกล่าว เพราะชิกานต์ไท่เคยมีวี่แววว่าจะอยากหย่ากับเขาแต่อย่างใด

"คุณเล่นบ้าอะไรเนี้ย ผมไม่หย่า ยังไงผมก็ไม่อย่า" ศรุตโยนเอกสารลงบนโต๊ะ เขาลุกขึ้นเดินออกจากเก้าอี้มาหาชนิกานต์ พร้อมกับยกมือขึ้นกอดออก

"คุณแน่นใจแล้วหรอที่จะไม่อย่า ฉันมาขอให้คุณเซ็นให้ดีๆแล้วนะ" ชนิกานต์นั่งลงบนเก้าอี้สำหรับแขก เอนหลังพิงพนักพิงขาเรียวสวยยกขึ้นไขว้ห้าง หน้าตาดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดๆเลย

"แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ผมต้องกลัวล่ะ ถ้าผมไม่หย่ากับคุณตอนนี้" ศรุตเดินกอดอกเดินหันหลังให้ชนิกานต์พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเลห์ "นั้นสินะฉันจะต้องใช้เหตุผลไหนดีล่ะ" ชนิกานต์ เปลี่ยนจากเอนหลัง มาใชมือท้าวคางบนโต๊ะทำงานของศรุต ทำหน้าตาท่าทางเหมือนคิดอะไรอย่างกวนอารมณ์

"จะเหตุผลอะไรผมก็ไม่หย่าหรอก ถ้าเกิดว่าคุณอยากหย่ามากกกกกนะ คุณก็ไปฟ้องหย่าเอาแล้วกัน ถ้าคุณมีหลักฐานว่าผมทำผิด" ศรุตยกยิ้มอย่างชั่วร้าย

ชนิกานต์ยิ้มร่าขึ้นอย่างพอใจ "ให้ฉันไปฟ้องหย่าเลยหรอ จะใช่เหตุอะไรในการฟ้องดีล่ะ มีชู้ หรือว่า พยายามฆ่าฉันดีคะคุณสามี" ศรุตที่คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่ามาตลอดหน้าซีดเผือกขึ้นทันที ชนิกานต์ที่เขาคิดมาตลอดคือคนที่เหมือนจะเก่งแค่เรื่องงาน สนใจแต่เรื่องงาน แทบจะไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย

ย้อนไปช่วงก่อนชนิกานต์จะประสบอุบัติเหตุ

"คุณกานต์คะ"ลัดดาหยุดชะงักทันทีที่เห็นไปหน้าของชนิกานต์เจ้านายที่เป็นเพื่อนสนิท ใบหน้าที่เขียวช้ำอย่างเห็นได้ชัด มือบางของลัดดาสัมผัสที่รอยแผลอย่างเบามือ "ศรุตทำใช่มั้ยเจ็บมากรึป่าว" ชนิกานต์สายหัวเล็กน้อย "ของที่สั่งล่ะ"ลัดดาวางเครื่องดักฟังและกล้องขนาดจิ๋วลงบนโต๊ะ ชนิกานต์ใช้เวลาไม่นานในการไล่ติดเครื่องมือต่างๆด้วยตัวเองเพราะห้องทำงานของสามีเธอและพ่อสามีเธอ ถ้าไม่ใช่คนของพวกเขาก็มีแค่เธอเท่านั้นที่เข้าไปได้โดยไม่มีใครสงสัย

"ผมขอยืมคนคนของพ่อมาทำงานให้หน่อยซักคนสองคน" ศรุตกล่าวกับคนเป็นพ่อ "แกจะเอาไปทำอะไร รึว่าคิดได้แล้วหรอว่าต้องทำยังไง" สิทธิถามกล้บลูกชายเพื่อลองเชิง "ผมจะเก็ยกานต์ซะ ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น ผมบอกพ่อไว้ก่อน ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ผมจะได้ดึงมาใช้เลย"ศรุตบอกกล่าว "ได้อยากได้เมื่อไหร่ก็เรียกไปใช้เลย"

ชนิกานต์และลัดดาได้ยินถึงแผนการทั้งหมดอย่างชัดเจน "ดูสิลัด สามีที่แสนดีของฉันวางแผนฆ่าชิงสมบัติฉันซะแล้ว 555" ชนิกานต์หัวเราะออกมาอย่างเจ็บปวด "แล้วกานต์จะทำไงต่อไปล่ะ"ลัดดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะชีวิตของชนิกานต์ตอนนี้แขวงอยู่บนเส้นด้ายเพียงเส้นเดียว "ก็ทำให้พวกเขาสมหวังไงล่ะ" สายตาและรอยยิ้มของชนิกานต์ตอนนี้ช่างดูหน้ากลัวและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปรี่ยม

ชนิกานต์แสร้งขึ้นรถที่เธอใช้อยู่เป็นประจำ โดยใช้ผู้ติดตามคนอื่นแทนคนที่ใช้อยู่ประจำ ในระหว่างทางตั้งแต่ออกจากบริษัทสามี เธอก็สังเกตุรถที่ตามเธออยู่ตลอด จนถึงปั้มน้ำมันเธออาศัยมุมต่างๆเพื่อให้คนที่ตามเธอมามองไม่ชัดเท่าไหร่ ก่อนจะสับเปลี่ยนตัว กันในรหว่างขึ้นรถ ชนิกานต์เปลี่ยนไปขึ้นรถเก๋งอีกคันที่อยู่ข้างรถตู้ของเธอแทน

เมื่อคนของสิทธิทำงานสำเร็จก็รีบขับรถหนีไปทันที ชนิกานต์จึงนำผู้หญิงในรถส่งโรงพยาบาลก่อนที่เธอจะเข้าไปสวมรอยแทน ลัดดาใช้ช่วงเวลาที่อยู่บริษัทระหว่างเกิดเรื่องโทรประสานงานกับโรงพยาบาลที่ชนิกานต์เป็นหุ้นส่วนอยู่เกือบ40% ให้เป็นโรงบาลที่ไปยังจุดเกิดเหตุแทนโรงพยาบาลแถวนั้น เพื่อความแนบเนียน จวบจนกระทั่งตอนอยู่โรงพยาบาลเธอก็สั่งการให้หมอและพยาบาลทำตามที่เธอวางแผนไว้

"คุณกานต์คะ" ลัดดาเอ่ยเรียกชื่อคนที่นอนอยู่บนเตียง "เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเลื่อนขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเรียก "กำลังหลับสบายเลยเชียว"ชนิกานต์บิดขี้เกียจเล็กน้อย "จอมวางแผนซะจริงนะแม่คุณ" ลัดดามองค้อนเพื่อนสาวเธอด้วยความเอ็นดู

"ได้หลอกศรุตและพ่อเขาให้ตายใจ ลดคะแนนเสียงของทรงพล แล้วยังได้หลักฐานการฟ้องหย่าอีก เสียอย่างเดียวต้องนอนอยู่นี่เฉยๆเป็นเดือน แต่คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม อีกนะ"ชนิกานต์ยิ้มพรางยักคิ้วหลิ่วตาให้กับลัดดาอย่างอารมณ์

ตัดกลับมาปัจจุบัน

ศรุตหน้าเสีย ขาอ่อนแรงทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง "ตกใจหรอคะ หน้าซีดเข่าอ่อนเชียว ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ ทีนี้คุณสามีจะเซ็นใบหย่าให้ฉันได้รึยังคะ หรือว่าอยากได้หลักฐานอย่างอื่นอีก ฉันยังมีอีกเยอะเลยนะคะ" ชนิกานต์ยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัย "ผมขอเวลาคิดหน่อยแล้วกัน"ศรุตเบือนหน้าหนีไปอีกทาง "นี้คุณยังต้องคิดอีกหรอคะเนี้ย แต่ก็เอาเถอะฉันให้เวลาคุณคิดให้เสร็จก่อนวันเลือกตั้ง1อาทิตย์ แล้วกัน" ชนิกานต์ลุกขึ้นเดินออกจากเก้าอี้พร้อมกับเอกสารที่ยังไม่ได้เปิด "เรียกพ่อคุณมาด้วยนะฉันมีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย"ชนิกานต์ส่งรอยยิ้มที่แสนร้ายกาจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ศรุตนั่งกุ้มขมับอยู่ตามลำพัง