กำลังคิดถึง
802 Words
มหาวิทยาลัย
ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในช่วงเวลาที่จบคลาส แน่นอนว่าผมว่างอยู่ สามารถรับสายได้ แต่เบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอส่งผลให้ผมคว่ำจอโทรศัพท์ลงอย่างเบื่อหน่าย
“มึงไม่รับสายวะ น้องฟ้าไม่ใช่เหรอ” ไอ้บอสเพื่อนผมเอ่ยขึ้น แน่นอนว่าในขณะที่มันกำลังเคี้ยวขนมมันก็ยังอุตส่าห์ชะโงกหน้าเข้ามาเสือก
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
“วันนี้มาแปลกเว้ยเฮ้ย ปกติเรื่องแบบนี้มึงไม่เคยขี้เกียจเลยนะ ออกจะลันลาด้วยซ้ำไป”
“ไม่รู้ดิ อิ่มตัวมั้ง” ผมตอบไม่จริงจัง พร้อมกับการล้วงบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า
ผมชื่อโอโซน ลูกชายคนเดียวของพ่อซานย์แม่กล้วยหอม พ่อผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ดีกรีอาจารย์แพทย์ที่ช่วงหลังวางมือไปแล้ว ส่วนแม่ผม สวยๆ แบบนั้นก็อดีตนางแบบเก่า สวยปังแม้ว่าตอนนั้นกับตอนนี้จะผ่านมาเป็นยี่สิบปีแล้วก็ตาม
แล้วคนอย่างผมที่แม่สวยพ่อรวย ชีวิตไม่จำเป็นต้องดิ้นรนอะไรมากมาย จะแปลกอะไรหากชีวิตผมจะเต็มไปด้วยเรื่องที่สนุก
อย่างผมน่ะ ไม่ค่อยจะเข้าวัดทำบุญเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าชาติหน้าสำหรับผมมันจะมีจริงไหม งั้นชีวิตนี้ขอสนุกให้มันเต็มที่ไปเลยก็แล้วกัน
“เชี่ย! สวยสัส” ไอ้บอสตะโกนโคตรดัง แล้วผมก็มองตามทันที
“นั่นท่าดูดน้ำเหรอวะ แม่งเอ๊ย! ไหวไหมวะกู”
ผมมองคนตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ไม่วางตา แน่นอนว่าคนที่ไอ้บอสกำลังมองคือคนคนเดียวกับที่ผมกำลังคิดถึง
เฌอเบลล์!
“เฮ้ยมึง อ้าวเฮ้ย!” ไอ้บอสตะโกนลั่นเมื่อผมไม่ฟังมันและเลือกที่จะก้าวขายาวๆ ไปหาคนตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ
ขืนอยู่ตรงนั้นไอ้บอสคงรีบบอกว่าเฌอเบลล์คือสเปคมัน เรื่องอะไรผมจะยอมฟังวะ ในเมื่อคนนี้ผมก็เล็งไว้แล้วเหมือนกัน!
“เฌอ…” เออ ผมทักทายเธอก่อน และทันทีที่เฌอเบลล์ได้ยินเสียงผม เธอหันมามองผมทันที
“อ้าว…”
“เราเอง จะไปไหนอ่ะ” เฌอเบลล์ปล่อยหลอดขาวๆ ออกจากปากตามด้วยการปิดฝาขวดน้ำ
“ไม่รู้อ่ะ ยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน ว่าจะเข้าไปทักคนนั้น” ผมมองตามนิ้วขาวๆ ที่เฌอเบลล์ชี้ จากนั้นก็ส่ายหน้าทันที
“ไม่ดีหรอก อย่าคบเลย”
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“พูดไปเดี๋ยวก็หาว่าเม้าส์ผู้หญิง”
“อ๋อ” เฌอเบลล์ยอมพยักหน้า คราวนี้เธอมองหน้าผม มองตรงๆ ไม่นานก็รีบเบือนหน้าหนี แก้มนี่แดงเชียว
เขินผมมั้ง ฮ่า!
“แล้วคบคนไหนได้บ้างอ่ะ อยากมีเพื่อน”
“เดี๋ยวดูให้ ตอนนี้ไปกินข้าวกันไหม”
“ไม่หิวอ่ะ ตอนนี้อยากมีเพื่อนมากกว่า”
“เรื่องเพื่อนบางทีมันก็ต้องใช้เวลา ถ้าเธอคบเพื่อนไม่ดี เพื่อนพาไปในทางที่ไม่ดี ป้าฮันนี่กับลุงออสตินเสียใจแย่เลย”
“อือ” เฌอเบลล์ถอนลมหายใจเบาๆ ผมอ่านออกทันที
แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เป็นจุดอ่อนของเธอ!
“ไปกินข้าวด้วยกันป่าว เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง”
“อือ เอาสิ”
“ยังไม่มีรถใช่ปะ งั้นไปรถเรานะ”
“อือ” เฌอเบลล์ตอบรับอย่างว่าง่าย
บางทีในสายตาใครต่อใครผมอาจจะไม่ได้มีพิษภัยอะไร คนถึงได้อยากเข้าใกล้ อย่างน้อยก็สาวๆ แหละที่รอให้คนอย่างผมเรียกหาตลอดเวลา
“ใครวะ” ไอ้บอสที่ตามมาทีหลังเปิดปากถาม เห็นแหละว่ามันจ้องผู้หญิงที่ผมจองตาเป็นมัน
เห็นด้วยว่าตอนนี้ไอ้เคนมันตามมาสมทบเรียบร้อยแล้ว
ลืมแนะนำ เพื่อนสนิทผมมีสองคน
ไอ้บอสคือคนที่พูดเยอะแบบสุดๆ
ส่วนอีกคนคือไอ้เคน รายนั้นพูดน้อย ยิ้มยาก แต่พวกมันสองคนหล่อสัสๆ หล่อแบบกินกันไม่ลง
แต่ก็เถอะ แต่เมื่อไหร่ที่พวกนั้นรวมตัวกับผม ผมมั่นใจว่าผมหล่อกว่าพวกมัน!
“เฌอ นี่ไอ้บอส ส่วนนี่ไอ้เคน เพื่อนฉันเอง” ผมแนะนำให้เธอรู้จักไอ้สองตัวนี้ก่อน
“ส่วนนี่…เฌอเบลล์” ผมแนะนำคนตัวเล็กผิวขาวๆ ให้พวกมันได้รู้คือชื่อเท่านั้น
แต่สุดท้ายไอ้บอสมันก็ไม่จบอยู่ดี
“ใครอ่ะ แฟนมึง?” ไม่ต้องแปลกใจที่ไอ้บอสใช้คำว่าแฟน
ปกติผมอยู่กับผู้หญิงบ่อยจะตาย ผมนี่แหละเป็นคนบอกพวกมันไว้ เวลาเจอผมอยู่กับผู้หญิง ถ้าจะทักต้องทักด้วยคำถามที่ว่า
‘แฟนมึง?’
เพราะผมรู้ไง รู้ว่าพอผู้หญิงได้ยินคำถามนี้ทีไร แพ้ราบคาบทุกราย!
- Writer
