“ทำไมเงียบๆ อ่ะ โจ๊กร้านนี้อร่อยปะ” คำถามแห่งความไม่มั่นใจดังขึ้นคล้อยหลังที่ฉันนั่งทานโจ๊กเงียบๆ
เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าโอโซนกำลังจ้องฉัน มองฉันตักโจ๊กแล้วยัดเข้าปากตัวเอง แอบเห็นว่าคิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่มั่นใจ
“อร่อยดี”
“จริงดิ”
“อือ วันหลังจะไปอุดหนุนอีก”
“ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย” โอโซนยิ้มได้ จากนั้นตานั่นก็ใช้ข้อศอกวางบนโต๊ะอาหารแล้วแนบปลายคางเข้ากับฝ่ามือของตัวเองแล้วทิ้งสายตาให้กลอกกลิ้งไปมาบนหน้าของฉัน
“ทำไรอ่ะ”
“มองเฌอกินข้าวไง กินเยอะๆ นะ”
“กินเยอะอยู่แล้ว แต่เล่นจ้องตลอดเวลาแบบนี้ใครจะไปกินลงล่ะ”
“ทำไมอ่ะ มองไม่ได้เหรอ” ฉันใช้นิ้วมือแตะๆ ที่มุมปากของตัวเองอย่างไม่มั่นใจ
ก็เล่นมาจ้องกันในระยะประชิดขนาดนี้ เป็นใครก็ไม่เป็นตัวของตัวเองกันทั้งนั้นแหละ
“ไม่เปื้อนหรอก ถ้าเปื้อนเดี๋ยวเช็ดให้ กินต่อเลย”
“นายไม่หิวเหรอ”
“เรากินแล้วอ่ะ เมื่อคืนแทบไม่ได้น
