5.00 น.
เวลาย่ำรุ่งของอีกวันก็มาเยือน แต่ความมืดยังคงปกคลุมทั่วผืนฟ้า แสงสว่างเรืองรองของอโณทัยยังไม่ทอดทอฉายส่องขึ้นมาให้เห็น ร่างใหญ่หลับทั้งที่ยังนั่งพิงกำแพงแล้วซบใบหน้าลงบนแขนที่พาดวางบนหัวเข่า ความอ่อนเพลียและอาการง่วงงันขับกล่อมสู่นิทราโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่ง...
“อุ๊บ!!!” พึ่บ!! ตึง ๆ ๆ ๆ!
“...” เสียงโครมครามทำให้พิรเดชสะดุ้งตื่นแล้วกระโดดลุกยืนสำรวจเหตุการณ์หลงลืมความง่วงเป็นปลิดทิ้ง เขามองไปตรงที่นอนซึ่งเด็กสาวพำนักกายอยู่ก็ไม่เห็นหล่อน จึงเดินตรงไปยังห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงโอ้กอ้ากดังแว่วออกมา ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในอาการป่วยของสัตตบงกช และเริ่มเป็นกังวลว่าหล่อนอาจจะไม่ได้เจ็บไข้ธรรมดา
“หนูนา...” ใบหน้าคมชะเง้อเข้าไปด้านในที่เด็กสาวกำลังโก่งคออาเจียนตรงอ่างล้างหน้า หล่อนได้ยินเสียงจึงรีบเปิดน้ำล้างหน้าลวก ๆ แล้วหันมองเขางง ๆ ดวงตากล
