น้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้คลอเบ้าร่วงรินรดลงมาบนพวงแก้มขาวผ่องในทันทีเมื่อชายหนุ่มพูดจบประโยคนั้น หล่อนยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตา หลบหน้าไม่มองเขา
ก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม... จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลโดยไม่รู้ตัวและไม่ได้ตั้งใจด้วย แต่มันหยุดไม่ได้เลยจริง ๆ
“หงส์...”
“ฉันเปล่า... ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ฉันห้ามมันไม่ได้” น้ำเสียงแผ่วหวิวสั่นเครือตอบประโยคคำถามของชายหนุ่มโดยยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นเหลือบแลอีกฝ่ายที่ยืนสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“...” สติของหล่อนกระเจิดกระเจิง เมื่อรู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกรวบเข้าไปกอดเอาไว้ในอ้อมอกของอดัมเสียแล้ว หล่อนไม่ได้อยากให้เขากอด ไม่ต้องการที่พักพิงทางใจใด ๆ ในขณะนี้ แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืนดึงตัวเองออกมาจากความอบอุ่นที่โอบล้อมให้ความรู้สึกไม่โดดเดี่ยวเหว่ว้าอีกต่อไป
“ถ้ารักเขาแล้วมันเจ็บ... ก็หยุดรักเถอะนะ” บอกกลับลลินดาไป แต่ตัวเขากลั
