ยัยตัวร้ายกับพี่ชายทั้ง6

พราวฟ้า

ฉันก้าวเท้าเข้ามาเหยียบประตูบ้าน เชี่ยนี่มันให้อารมณ์พจมานเดินเข้าบ้านทรายทองมั้ย ทำไมมันกว้างขวางโหวงเหวงและใหญ่อลังการขนาดนี้ พระเจ้า สักพักก็มีคนมารับ พวกพ่อบ้านแม่บ้านงั้นหรอ

แต่งตัวกันซะเว่อร์วังอลังการเกินไปมั้ย อีตาลุงนี่เป็น โลลิค่อนหรือไงถึงให้แต่งชุดเมทกันมาเต็มขนาดนี้ คิกๆ ฉันแอบขำ ทันทีที่แม่บ้านเห็นฉัน แม่บ้านที่ใส่ชุดเมทอายุอานามก็น่าจะเลข 5 หรือเหยียบๆ ไป6 มั้ง มองมาสายตาเย็นเฉียบ

เชอะคิดว่าฉันคนนี้เป็นใครล่ะ ฉันพราวฟ้า นะเว้ย ชิชะ ฉันกลอกตามองบนใส่เธอหนึ่งที ทำไมยะ มามองเหยียดฉันงั้นหรอ ฉันคิดในใจ แต่แม่สะกิดฉันแล้วมองตาดุ ส่งกระแสจิตมาบอกว่า อย่าก่อเรื่องนะมึง

ฉันถอนหายใจแล้วยื่นกระเป๋าเดินทางให้พวกเขาอย่างว่าง่าย กระเป๋าก็ไม่ได้มีอะไรเยอะแยะ ทำไมต้องเวอร์แห่กันมารับเป็นสิบ ฉันคิดในใจ สักพักก็รู้สาเหตุว่าทำไมพวกเขาต้องมารับ

“ที่ร้ากกกก มาแล้วหรอครับ” อีตาลุงคลั่งรักคนเดิม ถึงจะเจอกันหลายทีแต่ฉันก็ยังไม่ค่อยสนิท แต่ดูแกนิสัยดีมากๆ

“ค่ะ ที่รัก มารบกวนคุณแล้วค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” โอ้โห เอารางวัลออสก้าสาขานักแสดงไปเถอะแม่ แสดงเก่ง

“หนูพราวฟ้า ลุงดีใจมากเลยที่หนูมาเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน ลุงไม่มีลูกสาว หวังว่าหนูจะมีความสุขและยินดีกับบ้านหลังนี้นะครับ” เขามองมาท่าทางใจดี

“คุณลุงโยชิดะ ขอบคุณที่ให้โอกาสพวกเรานะคะ” ฉันยกมือไหว้เขาหนึ่งทีแล้วแสดงเป็นเด็กดี ฉันต้องขึ้นรับรางวัลออสก้าพร้อมแม่แน่ๆ เลย คิกๆ

สักพักก็มีรถขับออกมาจากบ้าน คนตัวโตที่ทางเงียบขรึมในชุดสูท สีหน้าเรียเฉยไม่สนโลก เหลือบมองมายังฉันเขาแสยะยิ้ม พระเจ้า เขาแสยะยิ้มเยาะมองเหยียดอยู่เบาะหลังคนขับ ไม่ต้องบอกก็รู้ ลูกชายตาลุงนี่แน่ ออกไปทำงานรึ ช่างหัวเขาเถอะ ก็สัญญา กับแม่แล้วว่าจะไม่ก่อเรื่อง

พวกเราเดินเข้าบ้านกัน ทางเดินทอดยาวกว่า 100 เมตรกว่าจะถึงประตูบ้าน เดินจนเมื่อย คุณป้าในชุดเมดนำทางฉันเข้าไปที่ห้องของตัวเอง พระเจ้าห้องอะไรกันเนี่ยแต่งได้น่ารักเกินไปแล้ว ให้คะแนนคุณลุงเพิ่มไป อีกดาวหนึ่งเถอะ ถ้าจะแต่งได้น่ารักขนาดนี้ ถึงฉันจะเป็นสาวหยาบ แต่ฉันก็แพ้ความน่ารักนี้ จริงๆ นะ อร้ายยย

“ชอบใช่มั้ย” คุณลุงกับแม่ยืนมองด้วยแววตาดีใจที่เห็นฉันดีใจกระโดดใส่เตียงนุ่ม

“เกินคำว่าชอบไปมากเลยค่ะคุณลุง ขอบคุณมากเลยนะคะ” ฉันยิ้มให้ผู้เป็นสามีใหม่ของแม่

และพวกท่านก็เดินออกไป ฉันนอนฟินอยู่บนเตียงนอนและจัดข้าวของไปด้วย จนเกือบ 4 โมงเย็นแล้วฉันเข้าไปอาบน้ำแล้วเดินออกจากห้องน้ำมา

แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะเจอร่างใหญ่นั่งอยู่บนเตียง สายตาของเขาจับจ้องมาที่ร่างบางของฉันอย่างไม่วางตา ผมสีน้ำตาลเข้มเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลของเขา หน้าตาหล่อเหลา เฮ้ยยย อันนั้นไม่ใช่ประเด็นมั้ยไอ้พราวประเด็นคือ นายมานั่งในห้องฉันได้ไงก่อนแล้วตอนนี้ฉันนุ่งแค่ผ้าขนหนู

“คุณเป็นใครเข้ามาได้ยังไง” ฉันเลิ่กลั่ก และถอยกรูด แต่ยังใจดีสู้เสือถามไป

“หืมม แค่อยากเข้ามาดูน้องสาวคนใหม่น่ะ ว่าแต่ก็งั้นๆ แหละนะหน้าตาจืดชืด มีดีหน่อยก็แค่โนตม”

“ทะลึ่ง โรคจิตมาจ้องคนอื่นแบบนั้น ออกไปนะ ถึงเป็นลูกชายคุณลุงฉันก็…อู้ อื้อ อุ๊บ”

ยังไม่ทันจบ หมอนี่ก็เข้ามาจู่โจมฉันจากด้านหน้าและพรมจูบดุเดือด ด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้เขาต้องประคองเอวฉันไว้ด้วยมือทั้ง 2 ข้างและกอดไว้แน่นมากจนดิ้นไม่หลุด พอเขาผละจากจูบฉัน ฉันหน้าแดงก่ำ ไม่ได้แล้วจังหวะนี้ต้องร้องบอกคนข้างนอก

“อ๊ะ อ๊ะ จะตะโกนบอกใครก็คิดดีๆ ก่อนนะ คุณพ่อของฉันกับคุณแม่ของเธอพวกท่านจะคิดยังไงถ้าพวกเราไม่เข้ากันพวกท่านจะลำบากใจได้นะ”

อึก… ฉันพูดไม่ออก

เขามองมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้ เพย์บอย

ใช่สิฉันมันต้องพึ่งไอ้บ้านเฮงซวยนี่ และนายก็กำลังเอาสิ่งนั้นมาอ้างไอ้หมอนี่ เลว… ความคิดสะดุดห้วงเมื่อ พรึบ ผ้าขนหนูตัวบางลองไปกองที่พื้น

พระเจ้าไอ้หมอนี่เกินไปแล้วนะ ฉันพยายามเอามือปิดร่างกายพันลวัน แต่ไอ้หมอนี่คว้ามือฉันไว้ ยกแขนฉันขึ้นแล้วจ้อมมองมายังร่างกายสาวน้อย หน้าฉันแดงฉ่า หัวใจเต้นตุบๆ

เขาจ้องมองมาไม่วางตาสายตาทะลุทะลวงและร้อนแรง เขาลูบไปที่คางเบาๆ ยิ้มพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ แล้วเอ่ยวาจา

“ก็พอใช้ได้อยู่นิ”