Tuloy-tuloy na nilakad ni Keizha ang daan pauwi sa tahanan ng kanyang magulang. Wala rin naman siyang masasakyan dahil hanggang lampas tuhod ang baha at walang sumusubok dumaan sa takot na turik ang kanilang sasakyan. Pero hindi iyon ininda ng dalaga at tuloy lang sa paglalakad sa gitna ng baha. Manhid na manhid na ang pakiramdaman niya at naninigas ang mga kamay sa matinding lamig dulot ng mahigit isang oras na paglalakad sa ulanan at baha. Makiramdam niya ay nasaid na lahat ng luha sa kanyang mga mata at tulala lang siya ngayon naglalakad ng walang tigil.
Ilang na may baha at walang baha ang nalakaran niya at hindi na nga niya rin alam kung tama ba ang direksiyon ng nilalakaran niya. Nasa parte na siya ng isang kalsadang walang baha at may ilang sasakyan ang duma
