1「Start」
1913 Words
ระหว่างที่กำลังเก็บของกลับหอ โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าจากคุณป้าที่เคารพรัก...
“ลูกกวาด...สัปดาห์นี้ว่างไหม ที่มหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหนื่อยดีค่ะ คุณป้านิ่ม ปกติมีรายงานพอสมควร”
“อาทิตย์นี้ มีของโปรดเราด้วยนะ จะแวะมาเอาไปกินที่หอไหมล่ะ”
“หืมมมม คุณป้านิ่มจะมาหลอกให้ลูกกวาดไปทำอะไรอีกใช่ไหมคะ บอกมาตรง ๆ เถอะน่า~” แกล้งหยอดถามออกไปเพราะรู้ดีว่าถ้าคุณป้านิ่มโทรมาแล้วเกริ่นด้วยอาหารแบบนี้ ต้องมีเรื่องไหว้วานอีกตามเคย
เสียงหัวเราะเบา ๆ จากปลายสาย “อะไรกันลูก มันชัดขนาดนั้นเลยหรือไง”
“แฮะ ๆ~ ก็นิดนึงคะ”
“จำคอนโด เมื่อคราวก่อนได้ไหมล่ะที่ป้าให้เราไปทำงาน”
“คอนโดแถวมหาลัย ที่ป้านิ่มให้เข้าไปทำความสะอาดอยู่ 1สัปดาห์ รอบที่แล้วเหรอคะ”
“ของคุณน้องเล็กคนเดิมแหละ...”
“คราวนี้คุณคนโปรดของป้านิ่มเรียกร้องอะไรอีกคะ?”
“รอบนี้เขาต้องการคนที่ไว้ใจได้จริง ๆ คนใหม่ที่ส่งไปก็สร้างเรื่องจนเขาให้เปลี่ยนคนอีกแล้ว”
ได้ยินแล้วถึงกับถอนหายใจกับความเรื่องเยอะของคุณคนโปรด “แล้วคนอื่นละคะ ไม่อยู่เหรอ”
“คนอื่นก็ไม่ว่าง ไม่ถูกใจเขาละ”
“แต่ก่อนใครเป็นคนไปทำให้คะ ทำไมมันถึงตกมาอยู่ในมือลูกกวาดได้ ดูท่าเจ้าของห้องจะหวงความเป็นส่วนตัวจะตายไป”
“ก็ยัยหนูดี ยัยส้มโอ สลับกันไปทำ แต่พอดีคุณน้องเล็กพึ่งซื้อแมวมาเลี้ยง คนนึงไม่ถูกโรคกับสัตว์ อีกคนก็แพ้ขนแมว”
“ส่วนแม่คนล่าสุด ดันไปจุ้นจ้านเกินเรื่อง คุณน้องเล็กสั่งห้าม ให้ออกไปแล้ว”
“ความซวยก็เลยมาตกที่ลูกวาดคนสวยเลย...เหอะ”
“ไม่ได้จะให้ทำฟรี มีค่าจ้าง ค่าขนมนะคราวนี้”
“รอบก่อนคุณป้านิ่มไม่เห็นบอกเลย ให้ไปทำฟรีอยู่ตั้งหลายวัน” ฉันแอบนึกไปถึงคราที่แล้ว แวะไปขัดก๊อกน้ำจนใสกิ๊ง พร้อมทั้งดูดฝุ่น ซักเสื้อผ้าบางตัว อบและพับให้เรียบร้อย
“มีข้าว มีขนม ให้เต็มตะกร้ากลับไปขนาดนั้น ยังจะมาบ่นอีกนะเราหนะ”
“ลูกกวาดไม่ได้เห็นแก่กินสักหน่อยค่ะ”
“อาทิตย์ละ 5,000 บาท สนใจไหม?”
“.... โหว ค่อยน่าฟังหน่อยค่ะ คุณป้านิ่มสุดสวย” ฉันเงียบไปชั่วขณะ คิดคำนวณเร็ว ๆ ในหัว... 5,000 ต่ออาทิตย์ มันก็ไม่น้อยเลยน้า
“ค่าตอบแทนน่าสนใจมากค่ะ ป้านิ่มสุดสวย~" ฉันแกล้งตอบแบบติดตลก
“ก็คุ้มค่ากับความเป็นส่วนตัวเขาหนะ ทำตามที่บอกทุกอย่าง อย่าจุ้นจ้านก็พอ รายละเอียดป้าเขียนส่งไว้ในไลน์แล้วนะ”
“ให้ไปทำกี่วันคะ?”
“โดยปกติก็ทุก 2 วันจ้ะ ในไลน์ที่ส่งให้ ยัยส้มโอพึ่งจะสอนเล่น มีอะไรก็ไลน์ทิ้งไว้ได้เลยนะ”
“อิอิ เก่งมากเลยค่า~ ต้องอย่างนี้ซิคะสังคมผู้สูงวัยต้องเข้าใจเทคโนโลยีน้า...”
“จ้า จ้า ว่าแต่เราจะรับงานนี้ไหมล่ะ บอกให้คนแก่ชื่นใจหน่อยซิ้”
“อืม… แต่... ทำไมต้องเป็นลูกกวาดด้วยละคะ...”
“รอบก่อน คุณน้องเล็กไม่ได้มีบ่นอะไรกลับมา ไม่เหมือนตอนยัยพวกนั้นไปทำ ต้องมีตินิด ติหน่อย โทรมาฟ้อง”
“อ๋อ...”
“เข้าใจแล้วค่ะ จะดูรายละเอียดก่อน พรุ่งนี้ลูกกวาดจะโทรกลับนะคะ”
“จ้า แล้วอย่าลืมแวะมารับของกินไปด้วยล่ะ เผื่อเอาไปฝากเจ้าพลับด้วย”
“ถึงไม่รับทำงานก็จะเข้าไปค่ะ พี่พลับยุ่ง ๆ เพราะพึ่งขึ้นปี 4คงทำโพรเจกต์เยอะ”
“เนี่ยนะไม่เห็นแก่กินยัยลูกเอ๊ยยย”
“555 ลูกกวาดแค่มีน้ำใจกับพี่ชายค่ะคุณป้านิ่ม อิอิ”
ฉันวางสายพร้อมรอยยิ้ม แต่ในใจก็รู้สึกหนักใจนิด ๆ งานนี้ดูจะไม่ง่ายเท่าไหร่ แต่เงินรายอาทิตย์มันน่าสนใจเกินกว่า จะปฏิเสธได้
จริง ๆ
...
สวัสดีค่ะ ฉัน พิมพ์นารา ชัยภักดี ชื่อเล่นว่า ‘น้องลูกกวาด’ เป็นสาวน้อยร้อยชั่ง ที่เติบโตมาจากต่างจังหวัด คุณพ่อกับคุณแม่เป็นเจ้าของสวนทุเรียนอยู่ที่ระยอง ลูกกวาดเรียนอยู่ปี 2 คณะนิเทศศาสตร์ เอกประชาสัมพันธ์
มีพี่ชาย 1 คน ชื่อ ‘ลูกพลับ’ เรียนอยู่มหาลัยอื่นในกรุงเทพฯ เราสองคนจึงแยกหอกันอยู่ แต่ก็พยายามหาเวลามาเจอกันบ้าง ตอนนี้พี่ชายกำลังเรียนปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาลัย C ไม่ไกลกันมากนี้เอง
ว่าด้วยเรื่องทำงานนี่ก็ต้องแอบเอา ฉันไม่ใช่คนจริงจังกับความสะอาดเท่าไหร่ แค่ทำตามหน้าที่ให้ดีพอประมาณ.. ส่วนบ้านก็ไม่ได้จนอะไร แต่การใช้จ่ายในกรุงเทพฯ เมืองศิวิไลซ์แห่งนี้ ค่าครองชีพมันสูง ไหนจะค่าหอ ค่ากิน ค่าเที่ยว ค่าเสื้อผ้าเยอะแยะ ถ้ามีอะไรช่วยหารายได้เสริมฉันก็ยินดีจะทำ
เนื่องจากว่าญาติที่เคารพรัก พี่สาวของพ่อ ‘คุณป้านิ่ม’ ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ ตั้งแต่ยังสาวจนตอนนี้เป็นหัวหน้าแม่บ้าน ของตระกูลคนรวยแห่งหนึ่งย่านรามอินทรา คุณพ่อเลยฝากฝังเรื่องอาหารการกิน ให้ช่วยดูแล พร้อมกับต้องไปรายงานตัวให้คุณป้านิ่มรับรู้ สถานการณ์ความเป็นไปทุกเดือน
ไม่ใช่ว่าจะเกี่ยงงานหรอกนะคะทุกคน แต่ติดตรงที่เจ้าของห้องที่ชื่อว่า คุณน้องเล็ก เมื่อสักครู่นี้... ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เพราะชื่อคุณน้องเล็กก็จริง แต่ชอบสร้างเรื่องใหญ่วุ่นวายให้ป้านิ่มปวดหัวบ่อย ๆ
เห็นที่บ้านเรียกแบบนี้ก็เถอะ แต่เขาคือศิลปิน นักร้อง นักแสดงซี่รี่ย์ Y ชื่อดังระดับประเทศ “ลีโอ” หรือที่แฟน ๆ เรียกว่า ”Leo xīng” มีคู่จิ้นระดับตำนานอยู่ในด้อม “ดาวสิงโต” เป็นบุคคลที่ควรหนีห่างมากที่สุดเลยก็ว่าได้
ฉันรู้ได้ไงนะเหรอ ก็เพราะว่าที่ห้องมีรูปใหญ่เบ้อเร่อเบ้อร่าติดอยู่กลางบ้านซะขนาดนั้น อีกอย่างนางเป็นคนเรื่องเยอะมาก
(ขอเรียกว่านาง เพราะไม่ระบุเพศละกันไม่แน่ใจ) ไม่ว่าจะเป็นความรักสะอาดที่มีมาตั้งแต่เกิดหรือเปล่าก็ไม่รู้~ เป็นพวกเจ้าระเบียบ ห้องเนี้ยบไม่มีฝุ่นสักเม็ด ล้างแอร์ทุกสามเดือน แล้วก็ไม่กินของค้างตู้เย็น มีอะไรอีกเพี้ยบที่แอบได้ยินพี่ส้มโอบ่นให้ฟัง แต่ก็นะ คนมันเป็นดารา ไปออกงานแต่ละทีได้เงินเท่าไหร่ จะให้มาทำตัวธรรมดาอย่างเรา ๆ คงยาก
คราวก่อนที่ฉันไปทำ ก็แค่หนึ่งสัปดาห์ เพราะเขาไปแฟนมีตต่างประเทศ แต่ครั้งนี้ป้านิ่มจะให้ไปทำงานประจำ คงต้องคิดหนักหน่อย เพราะคุณน้องเล็กเป็นรุ่นพี่
เอิ่ม...ไม่อยากให้รู้เลยว่าฉันเป็นหลานป้านิ่ม แถมเรียนที่เดียวกัน มหาวิทยาลัย T คณะนิเทศศาสตร์เหมือนกันอีก แต่เขาอยู่ปี 4...
จากที่สังเกตและได้ฟังมา นางค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง ต้องให้คนที่บ้านไปทำความสะอาดให้เท่านั้น เพราะต้องการรักษาความลับเรื่องที่อยู่ กับเรื่องรักลับ ๆ ให้พ้นข่าวซุบซิบ ไม่เคยให้ใครเข้าถึงพื้นที่ส่วนตัวเลย และแน่นอนว่า ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้ต้องระวังเวลาอยู่ใกล้เขาอีก
ทั้งแฟนคลับที่คอยตามมาดักรอที่หน้าคอนโด ข่าวคู่กรณี ที่มีรักลับ ๆ เป็นถึงพระเอกซีรีส์วายที่เล่นละครด้วยกัน แถมยังจิ้นอยู่กับ ‘นุ้งสตาร์ตาหวาน’ คนดีของด้อมดาวสิงโต (ชื่อคู่รักที่แฟนคลับตั้งให้)
การทำงานกับเขาอาจจะต้องมีความเสี่ยงในชีวิตของตัวเองมากขึ้น เพราะอาจจะต้องรักษาความลับของเจ้านาย ข้องแวะรับรู้เรื่องความรัก ความสัมพันธ์ และต้องมาคอยรองรับอารมณ์ของซุปตาร์พวกนี้
…
The Bann condo
ภายในคอนโดหรูหราที่ตกแต่งอย่างมีสไตล์ด้วยสีสันสดใส ทุกอย่างถูกจัดวางด้วยความเรียบง่าย แต่เนี้ยบจนไม่มีที่ติ! เปียโนสีดำมันวาวสะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ ที่ส่องลงมาจากเพดาน แต่ละสิ่งถูกจัดเรียงในตำแหน่งเดิมเสมอ ไม่มีอะไรที่วางผิดที่เลยแม้แต่น้อย... และนี่เป็นโลกส่วนตัวของ “ลีโอ” หรือที่ทุกคนในบ้านเรียกกันว่า ‘คุณน้องเล็ก’
เพราะว่าชายหนุ่ม เป็นน้องน้อยคนสุดท้องของตระกูล มีพี่สาวฝาแฝด 2 คนชื่อ ลียา กับลีอาห์ หน้าฝรั่งแต่มีความเป็นลูกครึ่งจีน เพราะว่าแม่ของเขาเป็นคนฝรั่งเศส และมีพ่อที่สืบเชื้อสายมาจากเมืองจีนสกุลแซ่ตั้ง
ตอนนี้เขาออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ณ ที่แห่งนี้ คอนโดที่แสนสะอาดสะอ้าน คือป้อมปราการที่เขาภูมิใจ ถึงที่บ้านจะมีธุรกิจมากมาย และค่อนข้างร่ำรวย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด ภูมิใจแค่ไหนที่ห้องนี้ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองจากการทำงานในวงการบันเทิง เป็นทรัพย์สมบัติ และเป็นโล่คุ้มภัย ปกป้องตัวเองจากการที่จะต้องอยู่ใต้อาณัติของพ่อที่ไม่เคยสนับสนุนให้ลูกชายทำงานด้านนี้…
บนโซฟาหนังกลับสีส้มอิฐที่มุมห้อง มีแมวตัวหนึ่งนอนขดอยู่อย่างสบายใจ~ “Stella” แมวสีขาวอ้วนกลม ที่ลีโอพึ่งรับเลี้ยงมาได้ไม่นาน มันเป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกในชีวิตของเขา แม้ว่าลีโอจะรักความเป็นระเบียบและไม่ชอบความวุ่นวาย จนใคร ๆ มองว่าเขาเข้าถึงยาก แต่ Stella กลับเป็นข้อยกเว้น แมวตัวนี้ชอบปีนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ หรือเก้าอี้ ราวกับว่ามันรู้ว่าลีโอจะไม่ดุ เพียงแค่ต้องไม่ทำข้าวของแตกหักเสียหาย และไม่ตะไบเล็บลงไปบนโซฟาแสนงามของเขา...
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาในคอนโด และท่องบทละครไปมา ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเหงา ฝนตกปรอยปรอยนอกกระจกจนขึ้นไอฝ้า มี Stella อยู่ข้างกันด้วยความออดอ้อน พอเริ่มท่องบทได้ไม่นาน เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น ทำให้เขาชะงักไปชั่วครู่ มองไปที่แมวตัวน้อยที่ยังคงนอนขดตัวอย่างสบายใจ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลีโอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะวางบทละครไว้บนโต๊ะ
“ใครมากันนะ...”
เขาพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย เพราะคนที่จะขึ้นมาถึงหน้าห้องได้นั้นมีไม่กี่คน คอนโดที่นี่มีความปลอดภัยสูงมาก มีบริการเหมือนโรงแรมทุกอย่าง ทั้งซักอบรีด อาหาร service การใช้งานส่วนกลางด้านล่าง สแตนด์บายดูแลตลอด 24 ชั่วโมงเป็น concierge ส่วนตัว
คนที่จะขึ้นมาถึงหน้าห้องได้ต้องเป็นคนที่มีรหัสเพื่อจะกดลิฟต์จากชั้น 1 ขึ้นมาได้ถ้าไม่มีบัตรเปิดห้อง ต้องเป็นคนที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของแล้วเท่านั้น ซึ่งนั่นก็มีไม่กี่คน…
ติ๊งน่อง ติ๊งหน่อง...
แอ๊ด~
- Writer
