ไฟร้อนซ่อนสวาท

ตอนที่ 5

5

“อือ ๆ ” เสียงกระอึกกระอักดังจากลำคอระหง คนถูกจูบพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะดึงเอาสติกลับคืนมาอย่างสุดความสามารถ รวมถึงต่อต้านไม่ให้อีกฝ่ายทำอย่างใจต้องการได้สะดวกนัก แต่ไม่! เธอกำลังจะเป็นลมเพราะถูกจูบ นี่ก็เป็นจูบแรกของเธอด้วย ไอ้บ้า เอามันคืนมาน้า...

หึ...คิดจะต้านเขาหรือมุกลดา รู้จักเขาน้อยไปเสียแล้วแม่ตัวแสบ เมื่ออีกฝ่ายขบกัดกลีบปากเอาไว้แน่นขนัด ไม่ยอมให้เขาสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปซอกซอนความหวานจากโพรงปากนุ่มได้ง่ายๆ ทว่าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบ ท่อนแขนกำยำคลายออกเล็กน้อย ขยับปลายนิ้วเคลื่อนไล้ไปบนผิวผ้าเรียบลื่น ดันร่างนุ่มนิ่มให้เอนตัวลงช้า ๆ ไล้ลากฝ่ามือร้อนผ่าวเรื่อย ๆ พร้อมจับรั้งปลายกระโปรงชุดแต่งงานบานฟูฟ่องเลิกขึ้นทีละน้อย

นิลลดาตาเหลือก หัวใจเต้นโครมครามเหมือนกับว่าในกายเธอมีคนกำลังทะเลาะเขวี้ยงช้อนจานชามใส่กันอยู่ จะถอยหนีก็ติดพนักเก้าอี้ เห็นตอนแรกไอ้หมียักษ์นี่ดูเงียบๆ ขรึมๆ ท่าทางไม่อินังขังขอบอะไร แต่พอเอาเรื่องขึ้นมาน่ากลัว จนหัวใจเธอแทบจะหยุดเต้นกับอารมณ์แปลกประหลาดเหมือนอากาศกำลังแปรปรวน จากร้อนจนตับแทบจะไหม้สุกอยู่กลับมีพายุฝนตั้งเค้าขึ้นมา

ความร้อนผ่าวราวกับถ่านไฟคืบคลานเข้าใกล้ชิดกับบางจุดของเรือนกาย ทำเอานิลลดาหายใจไม่ทั่วท้อง กลีบปากอิ่มนุ่มอ้าค้าง เป็นโอกาสให้คนที่รออยู่แล้วฉกปลายลิ้นสอดแทรกล่วงล้ำเข้าไปภายในอย่างง่ายดาย

พายุส่งปลายลิ้นกระเซ้าเย้าแหย่ ก่อนกวาดไปตามกระพุ้งแก้มซอนไซ้กวาดไล้หาความหวานจากโพรงปากนุ่มอุ่นอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขัดขืน หรือเป็นเพราะเธอยังไม่ทันตั้งตัวตั้งรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทันมากกว่า อาการขัดขืนกับอารมณ์แปลกใหม่ถึงได้เริ่มลดน้อยถอยลง เรือนกายนุ่มนิ่มสั่นสะท้านยามเขาตวัดปลายนิ้วไล้ลากบนผิวกายเนียนราวกับผิวกำมะหยี่

สัดส่วนทางร่างกายกลายเป็นมวยคนละรุ่น คนตัวเล็กเลยต้องพ่ายแพ้คนตัวใหญ่ หรือเปล่า...?

มุกลดานั่งเศร้าซึมกะทืออย่างกับคนไม่ได้พกเอาหัวจิตหัวใจมาด้วย สมองน้อย ๆ ที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเหมือนจะหยุดการทำงานไปชั่วขณะหนึ่ง แม้ท้องจะประท้วงด้วยการส่งเสียงดังโครกคราก แต่เธอก็ยังไม่สนใจที่จะออกไปหาอะไรใส่ท้อง ด้วยไม่มีกะจิตกะใจและเรี่ยวแรงพอคิดทำอะไรเอาเสียเลย

สองแขนกลมกลึงคลายจากการโอบรัดรอบสองขาเรียว ใบหน้านวลผ่องแนบอยู่กับเข่ามนขยับเคลื่อน ร่างบอบบางผุดลุกจากเตียงนอน เดินไปหยุดเอนตัวอิงกับขอบประตูกั้นระหว่างตัวห้องและระเบียง ดวงตาเหม่อมองออกไปภายนอกอย่างเหม่อลอย

ความรู้สึกผิดเกาะกุมจนเจ็บร้าวเหมือนกับถูกเข็มแหลมๆ ทิ่มตำหัวใจซึ่งกำลังเต้นตุบๆ อยู่ อึดอัดราวกับถูกโยนไปอยู่บนฟ้ากว้าง สายลมกดทับจนหายใจไม่ออก เสียงหวีดหวิวดังแทรกลึกบาดเข้าไปในช่องหู ตอกย้ำซึ่งความผิดที่ได้กระทำ...หนีการแต่งงาน!

บาปกรรมจะต้องติดตัวเธอใช่ไหมที่หนีมา โดยไม่สนใจคนที่กำลังจะตายและความเจ็บปวดชอกช้ำของบิดาและมารดาเลี้ยงใช่ไหม กลีบปากอิ่มนุ่มขบกัดจนห้อเลือด น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วเริ่มไหลรินหลั่งอาบสองแก้มใสขาวซีด ทว่ามุกลดากลับไม่รับรู้

“ทำไมคะพ่อ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเป็นหนูด้วย” มุกลดาเอ่ยถามเสียงเบาหวิว ใบหน้าขาวสวยซีดเผือด ทว่าเหงื่อกลับแตกซิกผุดขึ้นตามร่องรูขุมขน กระทั่งฝ่ามือแม้จะเย็นเฉียบ แต่กลับมีเหงื่อเหนียวๆ ซึมออกมาจนเต็มเช่นกัน มองเข้าไปในดวงตาบิดาซึ่งไม่ได้เอ่ยสิ่งใด มีเพียงแค่สายตาที่เป็นเหมือนเกลียวเชือกเปื่อยยุ่ย พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อเว้าวอนขอให้เธอทำในสิ่งที่ใจเธอไม่เคยคิดอยากทำ...

แต่งงานกับพายุ แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลงอย่างเรียบร้อย คดีความจะหมดสิ้น น้องชายจะได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วและดีที่สุด

ทำไมภาระนี้ถึงได้ตกมาอยู่ที่เธอ ทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น ทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนเสียเหลือเกิน ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก หนทางที่เคยสว่างไสวกลับมืดมนจนหาทางออกไม่เจอ

ใบหน้าถมึงทึงราวกับศัตรูซึ่งต้องเข่นฆ่าให้ตายกันไปข้างหนึ่งกับน้ำเสียงแหลมเล็กบาดเข้าไปในหัวใจของคนซึ่งถูกด่า คนในครอบครัวของคู่กรณีด่าทอต่อว่าแช่งชักหักกระดูกน้องชายเธอและครอบครัว จนแทบจะเรียกได้ว่าต่อให้เอาดินมากลบหน้า คนพวกนั้นก็ยังขุดดินขึ้นมาแล้วกระทืบซ้ำก่อนจะเขวี้ยงไปให้นกกาจิกกิน อย่างไม่ยอมให้เหลือเศษซาก

แค่น้องชายต่างมารดาประสบอุบัติเหตุจนยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหายหรือเปล่า เธอก็แทบจะรับไม่ได้แล้ว นี่เธอยังจะต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ เพิ่งเคยเห็นหน้ากันเพียงแค่ครั้งสองครั้ง แทบจะไม่เคยได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ แล้วมายื่นข้อเสนอแบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่ แค่อยากได้ผู้หญิงสักคนไปร่วมนอนบำรุงบำเรอกามาก็ไม่น่าจะมาเลือกคนไร้เสน่ห์เช่นเธอ ซึ่งไม่มีอะไรให้น่าสนใจแม้สักนิดเดียว ทำไมเขาถึงได้เลือกเธอล่ะ...?

มุกลดาล้าเหนื่อยจนหมดแรงยืน ทรุดตัวลงเกือบจะนั่งบนพื้นเย็นๆ แล้วหลับจนไม่ต้องตื่นเลยเป็นการดี แต่รู้ดีว่าทำอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าเธอปล่อยให้ความอ่อนแอชนะ พ่อกับแม่เลี้ยงซึ่งหมดแรงและกำลังใจในการต่อสู้ไปแล้วคงจะทรุด จนไม่มีใครเป็นหลักในครอบครัวได้

มุกลดาคิดถึงแม่และน้องสาวฝาแฝดเสียเหลือเกิน นี่ถ้าทั้งคู่อยู่ด้วยก็คงจะดีเป็นอย่างมาก

แม่และนิลลดาเป็นคนเข้มแข็ง เป็นที่พึ่งให้เธอได้เสมอ มิหนำซ้ำน้องสาวยังเป็นเด็กสาวร่าเริงและสดใส มีความคิดความอ่านและเป็นนักคิดนักแก้ปัญหาตัวยงทีเดียว ไม่เคยมีปัญหาใดๆ ที่นิลลดาลงมือทำแล้วจะไม่สำเร็จ ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวที่จำได้ นั่นคือ...

การผูกใจให้กับคนที่ไม่เคยรักกันกลับมาคืนดีกันและใช้ชีวิตร่วมกันเหมือนเดิม พ่อกับแม่เป็นเพียงแค่คนคู่หนึ่งซึ่งมีความสัมพันธ์กันจนก่อกำเนิดปัญหาตามมา เธอและนิลลดาโชคดีที่คนทั้งคู่ไม่เคยละทิ้งความรับผิดชอบ ทว่าการแต่งงานซึ่งปราศจากความรักก็ย่อมทำให้ชีวิตครอบครัวอยู่ด้วยกันไม่นาน

แม่ยอดพธู...สาวสวย ปราดเปรียว คล่องแคล่ว รักการทำงานและไขว่คว้าความเจริญก้าวหน้าให้กับตนเอง ในขณะที่พ่อสุชลมีนิสัยค่อนข้างจะเงียบและสมถะ อะไรก็ได้ไม่ค่อยมีปากเสียงกับใคร อีกทั้งหน้าที่การงานก็แค่ข้าราชการชั้นผู้น้อยซึ่งต้องเดินทางบ่อยครั้ง ท่ามกลางความเหงา โดดเดี่ยวและอ้างว้าง เมื่อมีคนเข้ามาช่วยต่อเติมเสริมแต่งความต้องการในชีวิต ชายซึ่งอ่อนแออยู่แล้วก็เผลอตกลงไปในหลุมและหาทางออกไม่ได้ เดือดร้อนไปถึงแม่ ซึ่งกำลังสนุกกับงานจนลืมไปว่าเธอคือผู้หญิงมีครอบครัวแล้ว

แม่หย่ากับพ่อง่ายๆ ไม่มีความบอบช้ำทางจิตใจ กระทั่งอิจฉาและเกลียดชังก็ไม่มีเลย มีแต่รอยยิ้มแห่งความเป็นมิตรเท่านั้นที่มอบให้กับคนซึ่งได้ชื่อว่าเป็นอดีตสามี แล้วยังคงเป็นเพื่อน บ่อยครั้งที่แม่จะเข้ามาช่วยแก้ไขปัญหาให้กับครอบครัวของพ่อเสมอ

เพราะโกรธบิดา นิลลดาโกรธจึงเลือกอยู่กับแม่ แต่ก็ไม่เคยทอดทิ้งให้เธอรู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง ยังคงไปมาหาสู่และโทรคุยด้วยบ่อย ๆ ตอนเรียนมหา’ ลัยเธอก็มาอาศัยอยู่กับแม่และนิลลดา ซึ่งทำหน้าที่คอยปกป้องเธอไม่ให้ถูกใครรังแกและกีดกันผู้ชายซึ่งมาจีบอยู่เสมอ ถ้าวันนี้มีน้องสาวอยู่ด้วย เธอคงจะไม่โดดเดี่ยวเดียวดายแล้วก็รู้สึกผิดแบบนี้

หยาดหยดน้ำตาซึ่งแห้งเหือดไปแล้วกลับพรั่งพรูอีกครั้ง หลังจากทนฝืนเก็บเอาไว้ไม่ไหว หัวใจเหมือนถูกบีบคั้นจากมือที่มองไม่เห็น ในหูอื้ออึงไปด้วยคำพูดเหมือนคนหัวใจสลายของแม่เลี้ยง ซึ่งรักเธอและนิลลดาไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ ไม่เคยแบ่งเลยว่านี่เป็นลูกคุณนี่เป็นลูกฉัน มีแต่ลูกของเราสองคนและความรักที่เท่าเทียมกัน ไม่เคยลำเอียง แต่เธอกลับทำร้ายปรียาได้

ในสมองมีแต่คำถามซ้ำไปซ้ำมา...ป่านนี้ทางบ้านจะเป็นยังไงบ้าง พ่อและแม่เลี้ยงจะรู้สึกยังไงกับการที่เธอหนีหายมาเหมือนกับคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ คดีความและเงินที่จะนำมาใช้รักษาน้องชายล่ะ... ยังมีอีกคน ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธสักแค่ไหน เพียงแค่คิดเท่านั้นนะใบหน้าของพายุก็ลอยมาแล้ว มุกลดาถึงกับหนาวสั่นราวกับคนตกลงไปแช่อยู่ในน้ำเย็น ๆ จนกลีบปากซีดและสั่น ฟันในปากกระทบกันเสียงดังกึกๆ

ใช่ว่าเธอไม่อยากทำตามที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ แต่เพียงแค่ได้สบกับดวงตาสีนิลคมกริบและเป็นประกายดุกร้าวเท่านั้น หัวใจก็หล่นตุ้บไปอยู่ปลายเท้าแล้ว กายแกร่งบึกบึนบวกรัศมีแห่งอำนาจ บวกเสียงพูดแข็งกระด้างทำเอาเธอสะดุ้งเฮือกราวกับถูกแซ่ฟาดกาย แล้วอย่างนี้จะให้เธอแต่งงานกับเขาได้ยังไงกันล่ะ