เจ้าหนี้ซาตาน

เจ้าหนี้ซาตาล ตอนที่ 9

เขาก็กอดรัดเอาไว้แน่น

“ขี้เกียจตักเอง ป้อนให้หน่อย” เขาบอกหน้าตาย ปิ่นปัทมาตาโต ยิ่งดิ้นขลุกขลักจะลงจากตักของเขาให้ได้ แต่เขาก็กักกอดเอาไว้ เขมชาตินึกหงุดหงิดที่เห็นคนตรงหน้าเอาแต่ดิ้นหนีทำท่าเหมือนรังเกียจเขานักหนา นึกสงสัยว่าเขาน่ารังเกียจนักหรือไง ทั้งๆ ที่เขาเองต่างหากที่คอยวิ่งหนีผู้หญิงน่ารำคาญพวกนั้น ยิ่งเธออยากหนีเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาจะกอดรัดให้เธอขาดใจยังได้ ถ้าคิดจะหนีเขาอีก

เมื่อดิ้นหนีไปไหนไม่รอด ได้แต่หอบแฮ่กๆ อยู่บนตักเขา ปิ่นปัทมาก็เริ่มปลง เขายังหน้านิ่งกอดเธอเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ปิ่นปัทมาหันไปตักอาหารมาป้อนให้เขา เธอโกรธเขาจริงๆ ผู้ชายเย็นชาที่เอาแต่ใจ มือบางยัดช้อนข้าวเข้าปากเขาจนอีกฝ่ายสำลัก

“แค่กๆๆ” เขมชาติคำรามดูเหมือนเขาจะโกรธจัด หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าเธอผิดมหันต์ที่ไปยั่วยุให้เขาโกรธ เธอถูกกดลงบนพื้นตรงนั้นอย่างไม่ปรานีปราศรัย แล้วเขาก็จัดการลงโทษเธออย่างสาสมจนเสียงหวีดร้องกลายเป็นเสียงคราง ปิ่นปัทมาได้ป้อนอาหารเขมชาติอีกครั้ง แต่ป้อนด้วยปากแทนช้อน เธอเดินแทบไม่ไหวเพราะแสบร้อนไปหมด นึกก่นด่าเขาในใจที่โดนเขารังแกเอาๆ โดยที่ไม่สามารถสู้รบปรบมืออะไรกับเขาได้เลย

หญิงสาวกลับถึงบ้านด้วยอาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรง กระปลกกระเปลี้ยแทบทิ้งตัวลงนอนแต่เพราะเธอมีงานบ้านที่ต้องจัดการอีกหลายอย่าง คุณนวลแขสั่งให้เธอดูแลบ้านให้สะอาด ถ้าท่านโกรธ เธออาจจะเดือดร้อน พานไปถึงเรื่องหนี้สินที่โดนหยิบยกมาอ้างอยู่บ่อยครั้ง

เมื่อจัดการงานบ้านและทำอาหารเอาไว้ให้คนเป็นสามีเสร็จสิ้น เธอก็รีบเข้าห้องพักของตัวเอง ล็อกประตูเรียบร้อย ก่อนจะอาบน้ำนอน คืนนี้เธอคงปลอดภัยจากคนใจร้าย เพราะไม่ได้นอนหมดแรงรอเขาอยู่บนโซฟาเหมือนคืนที่ผ่านมา

หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองนอนหลับฝันหวานเพราะไม่ต้องถูกรบกวน แต่สัมผัสบางอย่างที่ร้อนชื้นลามเลียอยู่ตรงเนินสาวทำให้เธอขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง หรือว่าเธอจะฉี่ใส่ที่นอน มันไม่น่าใช่เพราะมันรู้สึกเสียวซ่านเหลือเกิน ปิ่นปัทมาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะตกใจแทบกรี๊ดเมื่อเห็นศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมดกหนาขยับอยู่ตรงหว่างขา

“คุณเขม อื้อ อ๊า...” เธอผลักไสศีรษะเขาออกห่าง เขาปัดมือเธอออก ปิ่นปัทมามองท่อนล่างที่เปลือยเปล่าของตัวเองอย่างตกใจ เธอล็อกประตูแล้วนี่นา สีหน้าสงสัยของเธอไม่ได้ทำให้เขาสนใจแต่อย่างใด แล้วความสงสัยของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านแทน เมื่อเขมชาติดันขาเธอให้เปิดกว้าง

“คนหื่น ปล่อยนะ ถามปัทบ้างหรือเปล่าว่าอยากให้คุณทำแบบนี้ไหม” เธออยากจะกรีดร้องใส่เขา แต่ทำได้แค่ทุบอกเขาด้วยความอัดอั้นตันใจ

“ทำไมต้องถาม คุณป้าบอกว่าเธอเป็นลูกหนี้ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร นอกจากทำตามคำสั่ง” เขากับป้าของเขาช่างเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดเหลือเกิน คิดเอาแต่ได้ ไม่เคยยอมเสียเปรียบใคร เธอมีแต่ขาดทุนและขาดทุน ขาดทุนจนย่อยยับหมดแล้ว

“ปล่อยปัทนะ” เธอเสียงแข็งใส่เขา รู้สึกต่ำต้อยที่โดนรังแกอยู่ตลอดเวลา แถมยังไม่มีแรงสู้รบปรบมืออะไรกับเขาได้อีก

“ทำใจยอมรับเถอะ เธอก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของฉัน” เขาพูดเองเออเอง ก็เพราะเขาเหนือกว่าไง ทำให้เธอเคลิ้ม ใครบอกว่าเธอชอบสัมผัสของเขากันล่ะ

“ไม่เอา ปัทเจ็บระบมไปหมดแล้ว” ปิ่นปัทมากรีดร้องเมื่อเขาฝังกายเข้ามาหา เธอเบิกตากว้างเมื่อคราวนี้เขากระแทกอย่างไม่ออมแรงจนร่างเธอแทบจมเตียง ที่เธออุทธรณ์ขอความเมตตาต่อเขา เขาไม่สนใจเลยสักนิด เขามันคนใจร้ายใจดำ คิดแต่ความต้องการของตัวเอง

“เดี๋ยวก็ชินไปเอง” นี่คือคำปลอบใจของเขาใช่ไหม ปิ่นปัทมาแอ่นหยัดท่อนบนที่ถูกรุกรานให้เขาด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งเมื่อเขาดูดรวบยอดอกแรงๆ กลืนกินด้วยความหิวโหย เธอก็ยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง เกลียดเขานัก แต่ก็ต้านทานเขาไม่ได้สักที

“คนเห็นแก่ตัว” เธอว่าเขาอย่างอัดอั้นตันใจ

“ตรงไหน” เขาเลิกคิ้วยียวนเหมือนเกินในความคิดของปิ่นปัทมา

น่าแปลกที่วันนี้เขาต่อปากต่อคำกับเธอ แต่ก็เพียงแค่นั้น หลังจากนั้นเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเธออีกเลย ร่างสูงเริ่มโยกกาย ปิ่นปัทมาจิกมือกับแผ่นหลังของเขาด้วยความเสียดเสียวเพื่อระบายอารมณ์หวาม เขาลูบไล้สะโพกกลมกลึง บีบนวดหยัดยกให้เธอรับแรงรักจากเขา เขมชาติทำให้เธอรู้สึกอยากต่อต้านและอยากยินยอมให้เวลาเดียวกัน ประสบการณ์ที่เหนือกว่าทำให้เธอสิ้นฤทธิ์ในที่สุด เธอจนมุมถูกกระแทกกระทั้นอยู่กับเตียงกว้างครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบขาดใจ

“พรุ่งนี้เอาปิ่นโตไปให้ฉันตอนกลางวัน ไม่ต้องใส่กางเกงในไปนะ” เขากระซิบบอก ปิ่นปัทมาหน้าแดงจัด เธอทุบอกเขา เขาก็รวบมือไปบดจูบหนัก ก่อนจะแบมือเธอออก ลามเลียกลางฝ่ามือจนเธอสะดุ้งขนลุกชันไปหมดด้วยความซ่านเสียว

“ได้ยินที่สั่งหรือเปล่า” เธอสะบัดหน้าหนี ในขณะที่นั่งอยู่บนตักเขา เขมชาติโยกกายเบาๆ มองคนพยศด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เขาเป็นคนชอบเอาชนะ โดยเฉพาะกับผู้หญิง แม้จะเกลียดผู้หญิง แต่เรื่องอย่างว่าเขาไม่เคยขาด เพราะผู้หญิงก็เหมือนๆ กันหมด อยากได้ อยากมี ชอบหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายหลงจนหัวปักหัวปำ จะได้หลอกเอาทรัพย์สินเงินทอง และทำตัวเหนือกว่า แต่ผิดแล้วเขาไม่มีวันหลงกล ถ้าเขาต้องการก็แค่ร่างกายเพื่อปลดปล่อย แล้วเอาเงินฟาดหัวก็สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป ผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาหาเขาอยากได้ทรัพย์สมบัติ ข้าวของเงินทองของเขาทั้งนั้น ไม่มีใครรักเขาด้วยใจจริงสักคน

“ใส่กระโปรงไปด้วย ขี้เกียจถอด” ปิ่นปัทมาทุบอกเขาระรัวกับคำสั่งแฝงไปด้วยความนัยน์นั้น เขาไม่สนใจกดเธอไปกับหัวเตียง ร่างเปลือยของเธอถูกเบียดอัดกับหัวเตียงจนหนีไม่ได้

ขาของเธอนั้นแยกกว้างตามการสอดแทรกร่างกายของเขมชาติ มือของเธอเอื้อมขึ้นไปด้านบนจิกกับหัวเตียงแน่นเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ เขาดูดุดันและป่าเถื่อนเหมือนเห็นเธอเป็นที่ระบายอารมณ์ หญิงสาวนึกสะท้อนใจกับผู้ชายใจร้ายตรงหน้า เขาทำเหมือนเธอไม่มีหัวใจ เป็นทาสรองรับอารมณ์เถื่อนๆ ของเขา

ทรวงอกของเธอถูกดูดแรงๆ หนักๆ จนเธอเสียวจี๊ดที่ยอดปะทุมถัน ร่างกายท่อนล่างถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง เธอร้องครางไม่เป็นภาษา ฟังไม่ได้ศัพท์ แล้วค่ำคืนนั้นเธอก็ถูกเขากักเอาไว้ใต้ร่างแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ไม่รู้เขาไปเอาแรงมาจากไหน แม้ขนาดเขากักกอดบรรเลงเพลงรักกับเธอแทบทั้งคืน แต่ยังตื่นตั้งแต่เช้าไปทำงานได้อย่างหน้าตาเฉย ไม่เหมือนร่างบางที่นอนแหม็บอยู่กับเตียงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง แทบลุกไม่ไหว

ปิ่นปัทมาหอบร่างกายที่อ่อนเพลียเข้าห้องน้ำ ก่อนจะรีบออกไปด้านนอก ร่องรอยการทานอาหารเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมายังอยู่ แต่อาหารเช้าน่ะสิ เธอรู้สึกตำหนิที่ตัวเองไม่ได้ลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าให้เขา แต่เห็นกระติกน้ำร้อนยังร้อนอยู่ และแก้วกาแฟถูกวางทิ้งไว้ในอ่าง จึงเดาได้ว่าเขาคงทานกาแฟและออกไปทำงาน หญิงสาวรีบจัดการเก็บจานชามและถ้วยกาแฟล้างจนสะอาด เธอทำงานบ้านด้วยการฝืนร่างกาย รู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวจะเป็นไข้ สุดท้ายก็ฝืนสังขารตัวเองไม่ไหว นอนหลับไปบนโซฟาในห้องรับแขกในขณะที่อุปกรณ์ทำความสะอาดทุกอย่าง ยังวางคาอยู่บนพื้น

รัตนาเอามือปิดหูแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงแว๊ดๆ ของบุตรสาว บางทีนางก็นึกอยู่คนเดียวว่าปลายรุ้งเป็นลูกของเธอ