มารเฝ้าประตูอีกคนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบก้มหน้าหลีกทางให้อาเซี่ยนและฮวาเย่ห์หยวน สุนัขขี้เรื้อนวิ่งวนไปรอบ ๆ ส่งเสียงเห่าไม่หยุด
มีมารอีกหลายคนโผล่ออกมาดูแต่หาได้มีผู้ใดสนใจช่วยเหลือและเห็นเป็นเรื่องแปลกประหลาด ฮวาเย่ห์หยวนเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าฐานะของอาเซี่ยนและความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแดนมารดูท่าจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว
"คาถากลายร่างของข้าจะคลายออกในสองชั่่วยาม" เขาเอ่ยเสียงดังแล้วหันมาจูงมือนางให้เดินตามมาติดๆ
"ท่านทำร้ายคนของจอมมารในแดนมารแล้วยังรอดมาได้ข้านับถือท่านเสียจริง"
"ข้าหาได้เก่งกาจอันใดเพียงแต่เจอคู่ต่อสู้ที่ด้อยกว่าเท่านั้น ว่าแต่เจ้าเถิดหากอยู่ห่างข้าก็ขอให้ระวังตนให้ดี สิ่งที่ข้าพร่ำสอนเจ้าจงเอามาใช้เมื่อเกิดเรื่องร้ายจำได้หรือไม่"
ฮวาเย่ห์หยวนพยักหน้าซาบซึ้งในบุญคุณและความช่วยเหลือของสหาย โชคดีที่ฮวาเย่ห์หยวนหัวไวสอนเพียงครั้งเดียวนางก็ขยันฝึกฝนจนคล่องแคล่ว
ฉับพลันในใจขอ
