ฮวาเย่ห์หยวนกุมขมับแม้จะหายจากการเจ็บหลังแต่นางยังรู้สึกปวดศีรษะอยู่ดี
"นายหญิงต่อไปหากจะทำสิ่งใดอย่าได้บุ่มบ่ามอีก ชีวิตของท่านหากข้ารักษาไว้ไม่ได้ข้าคงได้โดนอาเซี่ยนทำลายวิญญาณเป็นแน่" เสียงเครียดเขม็งของหวังจิ่นอีดังขึ้น
"หัวหน้าหวังท่านก็รู้ว่าข้าไม่อยากทำให้ผู้ใดเดือดร้อนและเป็นห่วงแต่จะให้ข้าทำเช่นไรข้าหมดหนทางแล้ว" ฮวาเย่ห์หยวนชันเข่าขึ้นกอด ทอดถอนใจอย่างไร้ความหวัง น่าอดสูนัก
"โชคดีนะเจ้าคะที่เมื่อคืนหัวหน้าหวังนำท่านกลับมาทันหากรอเจ้าอ้วนโง่เง่านั่นแบกท่านมายังตำหนักตะวันออกท่านคงได้ตายก่อนพอดี"
"ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณเขา หากพบหน้าเจ้าจงบอกเขาแทนข้าด้วยหลิ่วจงผู้นั้นดีกับข้านัก"
"นายหญิงเกิดสิ่งใดดลใจท่านจึงได้กล้าหาญเช่นนั้น"
"เป็นเพราะข้าไม่มีทางเลือก"
"เกือบทิ้งชีวิตแล้วนะเจ้าคะ" จื่อชิงเอ่ยเตือน
"เมื่อคืนพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเจอสิ่งใดบ้าง เจ้าจอมมารไร้ยางอายผู้นั้
