"เย่ห์หยวน เย่ห์หยวน"
เสียงทุ้มนุ่มของบุรุษดังขึ้นข้างหูฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ ลืมตา แสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามากระทบดวงตาทำให้นางต้องหลับตาลงทันใดด้วยรู้สึกเหมือนแสงจ้านั้นกำลังทำให้ร่างกายของนางเลือนหาย
"อาเซี่ยนหรอกหรือท่านมาได้อย่างไร" นางถามทั้งๆ ที่ยังหลับตา
"เย่ห์หยวนบาดเจ็บไปทั่วร่างจะให้ข้ามองดูเฉยๆ ทั้งที่รู้เช่นนั้นหรือ"
เสียงของเขาดูแปลกไป ยังอ่อนทุ้มแต่ทว่าปนไปด้วยความแหบแห้ง
"ดื่มยาเสียหน่อย กว่าจะล่วงพ้นสามวันเจ้าต้องดูแลร่างกายให้ดีหาไม่เจ้าอาจวิญญาณสลายได้"
อาเซี่ยนมองร่างของฮวาเยห์หยวนที่เริ่มโปร่งแสงขึ้นทุกทีด้วยความเป็นกังวลดูเหมือนว่านางจะเสียเลือดเซียนไปมากในคืนที่ผ่านมา
"อื้ม"
"ไม่ต้องลืมตานะ ข้าจะป้อนเจ้าเอง"
อาเซี่ยนเอ่ยเสียงเข้ม ฮวาเย่ห์หยวนไม่เข้าใจเหตุใดนางจึงลืมตาไม่ได้แต่เพราะไร้เรี่ยวแรงจึงไม่เอ่ยถาม
ฮวาเย่ห์หยวนอ้าปากตามที่เขาสั่ง อาเซี่ยนประคองร่
