แอบกินเพื่อนน้องสาว

ตอนที่ 1/4 ห้ามไม่ฟังต้องโดนดี!

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วงด้วยสีหน้าหนักอึ้งเพราะเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ไป น้องมิ้นท์เป็นเพื่อนรักของน้องสาวเขา หากน้ำค้างรู้ว่าเขาแอบข่มเหงเพื่อนสนิทของเธอ ยายน้ำต้องโกรธเขามากถ้ารู้ว่าทำอะไรลงไป

น่านฟ้าสวมเสื้อใส่กางเกงต่อหน้าหญิงสาวบนเตียง ก่อนจะเดินเจ้าห้องน้ำถืออุปกรณ์ทำความสะอาดมาเช็ดถูตัวมนสิชาที่นอนนิ่งมองเขาล้างเหงื่อไคลตามตัว ของเหลวที่เปรอะเปื้อนตามซอกขา เช็ดร่องอุ่นอย่างทะนุถนอม

ตอนที่ผ้าขนหนูชุบน้ำแตะโดนจุดอ่อนไหว มนสิชาสะดุ้งครางเสียงแหบแห้งด้วยความเจ็บ น่านฟ้าตวัดดวงตาดำปลาบร้อนแรงมองมิ้นท์แวบหนึ่งก็จดจ่ออยู่กับกลีบอูมสวยแดงช้ำบวมเล็กน้อยจากการถูกเสียดสีเป็นเวลานาน เขาเช็ดคราบน้ำขาวขุ่นเบามือ ถัดจากนั้นจึงก้มลงจูบและเลียให้อย่างไม่รังเกียจ

“มิ้นท์นอนพักผ่อนเถอะ พี่ทิ้งไอ้รันไว้ข้างล่างต้องพามันกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปคุยด้วยที่บ้าน”

“พี่น่านจะไปแล้ว ไปทั้งๆ ที่เราสองคนเพิ่งมีอะไรกันเนี่ยนะ ไม่อยู่ปลอบใจมิ้นท์ก่อนเหรอ ทำไมพี่เป็นผู้ชายแบบนี้” มนสิชาไม่อยากเชื่อว่าคนที่ภายนอกดูเป็นสุภาพบุรุษจะใจดำได้ขนาดนี้ เขารังแกเธอตั้งหลายชั่วโมง

“พี่จะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น มิ้นท์ไม่ต้องกลัว”

“รับผิดชอบ? ยังไงคะ?” มนสิชากะพริบตามองด้วยสายตานิ่งสงบ เธอมองออกว่าเขาไม่ได้ชอบหรือรักเธอเลย สิ่งที่เกิดขึ้นก็แค่อารมณ์พาไป เขาควบคุมสัญชาตญาณตัวเองไม่ได้ถึงมีอะไรกับเธอ

เขาเมา…เขาโกรธที่เธอไม่เชื่อฟังทำตัวดื้อด้าน ทั้งที่เขาตักเตือนด้วยความหวังดี

“พี่ยังไม่ได้คิด แต่พี่เป็นลูกผู้ชายพอจะรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง”

“พี่รักมิ้นท์เหรอ รัก...หรือชอบมิ้นท์บ้างไหม”

น่านฟ้าไม่ได้ตอบกลับ เขาเงียบยังคงตั้งหน้าตั้งตาเช็ดร่างกายผุดผ่องเป็นยองใยต่อไป แต่การเงียบของเขายิ่งตอกย้ำให้มนสิชาล่วงรู้ถึงความจริงในใจเขา เขาทำดีกับเธอในฐานะที่เป็นเพื่อนกับน้องสาว เพราะเธอเป็นเพื่อนกับน้ำค้างเขาถึงยอมให้เธอวนเวียนอยู่ในสายตาเขา

“มิ้นท์ไม่อยากได้หรอกค่ะ ไอ้ความรับผิดชอบจอมปลอมของพี่ พี่น่านไม่ต้องคิดมากก็ได้ มิ้นท์มาเที่ยวผับ จงใจแต่งตัวโป๊มายั่วผู้ชายอยู่แล้ว มิ้นท์สมควรรับผิดชอบตัวเอง พี่น่านออกไปจากห้องมิ้นท์ได้แล้ว มิ้นท์จะพักผ่อน แล้วก็อย่าบอกเรื่องนี้กับน้ำ น้ำจะพาลเกลียดมิ้นท์ที่มายุ่งกับพี่ชายเธอ”

“ทำไมมิ้นท์ถึงพูดแบบนี้” น้ำเสียงเข้มขึ้นเจืออารมณ์คุกรุ่นเปล่งผ่านลำคอหนา แฝงแววคุกคามกดดันจนคนฟังหายใจลำบาก ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวั่นกลัว “ให้มิ้นท์ใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยคุยกัน อย่าคิดหลบหน้าพี่เด็ดขาด พี่ไม่ชอบให้มิ้นท์พูดจาว่าร้ายหรือดูถูกตัวเอง ต่อไปห้ามพูดให้ได้ยิน”

“มิ้นท์พูดความจริงนี่คะ ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาเที่ยวกลางคืน แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบที่มิ้นท์ทำ มิ้นท์ทำตัวเอง มิ้นท์รับผิดชอบตัวเองได้ พี่น่านกลับไปสักที!”

“น้อยใจที่พี่ไม่ตอบว่ารักมิ้นท์?”

“มิ้นท์จะน้อยใจทำไม เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่แบบนั้น พี่ไม่ชอบมิ้นท์ มิ้นท์กลับดีใจด้วยซ้ำ เรามีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่าย เสียดายที่ผู้ชายคนแรกไม่ใช่ผู้ชายที่มิ้นท์รัก”

คำพูดนี้กระทบกระแทกโดนใจทั้งสองฝ่ายเต็มเปา ต่างคนต่างมีสีหน้าไม่ดีเมื่อได้ยินมัน คนหนึ่งกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงท้อง คนหนึ่งโกรธขึ้งปนหงุดหงิดงุ่นง่านใจที่เธอปฏิเสธว่าไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อเขา

มนสิชาไม่อยากให้เหตุการณ์นี้เป็นบ่วงผูกมัดตัวเขาไว้ให้ต้องรับผิดชอบตัวเธอโดยปราศจากความรัก เธอไม่เสียใจที่ตกเป็นผู้หญิงของเขา ได้มอบความบริสุทธิ์ที่หวงแหนแก่เขา เธอดีใจด้วยซ้ำ ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย หรือต่อจากนี้ไปจะมองหน้ากันไม่ติดก็ตาม อย่างน้อยเธอก็สมหวังในรัก

แอบรักเขามาตั้งหลายปีกลับเพิ่งมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันเป็นครั้งแรก เธอต่างหากที่ไม่บริสุทธิ์ใจกับเขา เขาไม่ต้องรู้สึกผิดที่เผลอไผลมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอก็ได้

น่านฟ้ากำหมัดแน่นขบกรามเข้าหากันระงับอารมณ์เดือดพล่านคุกรุ่นไว้ สองมือกุมไหล่มนกระชากตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่ง คว้าใบหน้าเพริศพริ้งยวนใจประกบปากจุมพิตริมฝีปากชุ่มชื้นน่าสัมผัส จูบแนบแน่นร้อนแรงราวกับจะพรากลมหายใจสุดท้ายไปจากเธอ

มนสิชาครางอู้อี้ในลำคอพร้อมกับดิ้นรนหนีการรุกรานจากเขา แต่ร่างกายถูกกอดรัดแน่นเหมือนโซ่ตรวนพันธนาการ ใบหน้าถูกฝ่ามือใหญ่ตรงให้รับลงบทโทษจากเขาอย่างสาสม ริมฝีปากเธอแสบร้อนดั่งถูกไฟเผา อาการบริสุทธิ์เหลือน้อยลงทุกที

ช่วงจังหวะที่คิดว่าจะหมดลมตายคาอกเขากลับถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ น่านฟ้าจ้องเขม็งกลีบปากบอบช้ำเผยออ้ากอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงหน้าสวยอิ่มเอิบหน้าแดงจัดเหมือนกุ้งเผา เนื้อตัวแดงก่ำราวกับทารกแรกเกิด เขาโอบอุ้มร่างบอบบางมานั่งคร่อมตักพลางกอดรัดเอวคอดกิ่ว ท่วงท่าอันตรายทำให้มนสิชารู้สึกอับอายหน้าร้อนวูบ ส่วนนั้นของเขาจ่อชิดเนินสาวอูมสวยของเธอ

เขาแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่เธอนี่สิ โป๊เปลือยไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น!

“เอาอีกสักรอบแล้วกัน เห็นมิ้นท์อวดเก่งพยศได้แบบนี้ คงไม่อยากนอนพักแล้ว!”

“ไม่นะคะ มิ้นท์ยังเจ็บอยู่! กรี๊ดดด พี่น่าน ปล่อยมิ้นท์นะ!”

“คนเจ็บที่ไหนมีแรงดิ้นขนาดนี้ พี่จะปราบพยศเด็กดื้อ เราบอกว่าไม่รักพี่เหรอ? มิ้นท์หลอกตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาหลอกพี่!”

สิ้นเสียงนั้น น่านฟ้าก็ปิดผนึกปากคนช่างเถียงด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของเขา ความร้อนรุ่มแข็งแกร่งที่จัดเก็บไปถูกงัดออกมาเล่นงานจอมอวดดีให้ร้องครวญครางขอชีวิตดังระงม พ่ายแพ้ต่อเสน่หาและไฟตัณหาที่ถูกปลุกเร้าจนลุกโชน

เธอไร้เดียงสาขนาดนี้จะมีปัญญาไปคิดถึงเรื่องยั่วผู้ชายได้ยังไง

กระต่ายขี้ตื่นกลัวริอ่านจะสู้ราชสีห์เจนโลก ต้องโดนกรงเล็บตะปบเสียให้เข็ดหลาบ จะได้ทำตัวน่ารักอ่อนหวานให้เขาได้กินซ้ำๆ จนอิ่มหนำสมใจ

พายุรักพัดถล่มรุนแรงคลุ้มคลั่งพาให้หนุ่มสาวหลงระเริงอยู่ในวังวนราคะ หลังจากโถมกระหน่ำโหมซัดจนพอใจถึงค่อยสงบลง น่านฟ้าจุมพิตหน้าผากกลมเกลี้ยงนุ่มนวลอ่อนโยน หอมแก้มแดงระเรื่อแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินออกจากห้องไปหาเพื่อนสนิทที่ทิ้งไว้ชั้นล่าง

มนสิชาเม้มปากถลึงตามองแผ่นหลังกว้างกล้ามเนื้อตึงแน่นของพี่ชายเพื่อนสาว เขาทำมาเป็นรู้จักเธอดี กล่าวหาว่าเธอรักเขาแต่ปฏิเสธว่าไม่รัก แต่ในเมื่อเขารู้ว่าเธอมีใจให้ ทำไมถึงยังรังแกเธออีก?

“ถ้าจะไม่มีใจให้ก็อย่ามาทำท่าเหมือนสนใจกันสิ มิ้นท์ยอมเป็นผู้หญิงของพี่เองนะ ไม่ได้คิดจะเรียกร้องให้ต้องรับผิดชอบสักหน่อย”

ถึงตอนแรกเขาจะทำไปด้วยอารมณ์โกรธ แต่ตอนหลังก็เอาใจใส่เธอพยายามบรรเทาความเจ็บให้อย่างอ่อนโยน

ความใจดีอบอุ่นของเขายิ่งทำให้เธอถลำลึก ตอนนี้ทั้งตัวทั้งใจเธอยกให้เขาไปหมดแล้ว ต่อแต่นี้ไปจะเอาไงดี

บางทีพอสร่างเมาเขาอาจจะลืมก็ได้ ดีกว่าต้องให้เขามารับผิดชอบตัวเธอทั้งที่ไม่รักกัน