ตอนที่ 11 ข้าจะส่งเสริมเจ้าเอง
ใบหน้าหล่อร้ายของเหลียงเฟิงไห่กระตุกยิ้ม ฝ่ามือหนากระชับพลางลากร่างอรชรไปที่เตียงนอน จ้าวฟางหลินเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ พยายามจะขืนตัวเองเอาไว้ ทว่าไม่เป็นผลร่างอรชรมีหรือจะสู้แรงชายชาตรีร่างสูงใหญ่ของเขาได้
“ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ พระองค์กำลังใช้อำนาจของบุรุษรังแกสตรีบอบบางเช่นหม่อมฉัน” ร่างอรชรถูกดันจนล้มไปบนเตียง ความรู้สึกในใจหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก ทว่าไม่อาจจะแสดงออกมาให้คนป่าเถื่อนตรงหน้าเห็นได้ มิเช่นนั้นในครั้งต่อไปมีหรือที่นางจะไม่ถูกข่มเหงเช่นนี้บ่อย ๆ
“บอบบางหรือ ข้าพิสูจน์มาแล้วกับตัวว่าเจ้ามิได้บอบบางดังปากว่า เจ้าสามารถรับตัวตนของข้าได้ทั้งคืนจะเรียกบอบบางได้เช่นใดกัน” ใบหน้าหล่อเหลาซบลงไปที่ซอกคอขาว เพียงแค่ได้กลิ่นกายที่หอมและคงจะเป็นลักษณะเฉพาะตัวของพระชายาเขาเท่านั้น เพราะทั่วแคว้นฉู่หามีสตรีใดมีกลิ่นหอมยวนใจเช่นนี้
ริมฝีปากหนากดจูบและสูดดมไปทั
