“คิดเหรอว่าคนอย่างพราวมุกจะยอมแพ้ ฝันไปเถอะ”
หลังจากแยกจากเด็กหนุ่มแล้วนั้น พราวมุกก็ขับรถวนไปวนมาอยู่แถวโรงเรียนมัธยมนั้นสองสามไปจนถึงสี่ห้ารอบก็ว่าได้ก่อนจะเดินทางกลับบ้านของเธอ
จงใจให้เขานั้นเห็นว่าเธอยังอยู่แถวนั้น และกลับมาพบเธออีกก่อนที่จะกลับบ้าน ด้วยเธอนั้นได้โปรยเสน่ห์ใส่เขาเอาไว้ก่อนจะแยกจากกัน
แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นวี่แววของรถของเขาแม้แต่นิด ยิ่งรอก็ยิ่งมืดเธอเลยจำต้องกลับไปรอต่อที่บ้านของเธอ
สุดท้ายแล้วหลังจากรอมาหนึ่งคืนก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขานั้นจะตามหาเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนเธอจะไร้ตัวตนสำหรับเด็กหนุ่มอย่างเขาไปแล้ว
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอกนะ เพราะตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่าจะได้เขามาครอบครอง สาวแก่อย่างเธอก็ต้องทำทุกอย่างให้ได้มา ไม่อย่างนั้นมันอาจเสียชื่อเสียงหม้ายสาวอย่างเธอที่สะสมมาตั้งห้าปีแล้วก็ว่าได้
พราวมุกเตรียมออกไปที่โรงเรียนมัธยมตามปกติเห
