“ไปไหนมา”
ไกรคนงานของฟาร์มโคนมขนาดเล็กของพราวมุกตะโกนดังมาแต่ไกลเมื่อเห็นเจ้าของฟาร์มนั้นกำลังก้าวเท้าลงจากรถตู้คันหนึ่งตรงที่บริเวณหน้าบ้านของเธอ
พร้อมกันนั้นก็ก้าวเท้ายาวๆ กึ่งวิ่งเข้าไปหาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาที่ต้องมายืนรอให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายเดินมาหา เพราะคงเสียเวลาน่าดูด้วยเจ้านายของเขานั้นขาสั้นน่าดูเลย
“ก็ไปเที่ยวมาล่ะสิ แล้วนี่ทำงานเสร็จหรือยังมายืนรอรับค่าแรงกันเนี่ย”
พราวมุกหันมาแผดเสียงใส่อีกฝ่ายที่ตามจิกเธอราวกับเป็นสามีของเธอทั้งที่ก็เป็นแค่คนงานทั่วๆ ไป
นี่คงเป็นเพราะกลัวเธอจะไม่จ่ายค่าแรงอีกตามเคยถึงได้ตามจิกตามกัดกันขนาดนี้
เธอก็ไม่เคยมีประวัติว่าเบี้ยวเงินค่าแรงนะ แต่คนงานของเธอทั้งสองคนก็มักจะทำเหมือนเธอชอบเบี้ยวค่าแรงอยู่เรื่อยไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“ใครมายืนรอรับค่าแรง มายืนรอเจ้ตั้งหาก จะให้ไปตามหมอมารักษาอีสิบสามมัน ฉันบอกให้เจ้ขายมันทิ้งไปไง เพิ่งจะหายป่วยไป
