เฟรญ่าก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ถึงเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลชุ่มออกมาจากแผ่นหลังได้อย่างชัดเจน มือของเธอกำลังสั่นไหวเพียงเพราะเธอได้ยินเสียงของแอชตัน
ความหวาดกลัวไม่จางหายไปเลยในใจ มันทรมานมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก นี่คือเหตุผลหลักที่เธอหลบหนีออกมาอยู่ที่นี่ เพราะเธอยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา เธอเป็นคนขี้ขลาดและหวาดกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในวัยเด็กเธอถูกทรมานโดยแม่เลี้ยง..กว่าจะผ่านมาได้ แต่กลับต้องพบเจอสามีที่ทรมานเธอไม่แตกต่างกัน แค่ได้ยินเสียงของเขาภาพในวันนั้นก็กลับขึ้นมาฉายชัดอยู่ในหัว
วันที่เธอร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้เขาอย่าทำร้ายเธอ เธอหลบหนีไม่สำเร็จ เฟรญ่าพยายามวิ่งหนีด้วยขาที่มันไม่ปกติของเธอ แต่เพราะเธอมีสภาพเช่นนั้นทำให้การวิ่งหนีมันเป็นไปอย่างเชื่องช้า เขาวิ่งตามมาที่ด้านหลังก่อนจะกระชากผมของเธออย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ
“แอชตัน..ปะ..ปล่อยข้าไปไม่ได้เหรอ ท่านไม่ได้ร
