พี่สาวครับ ไหนว่าจะรับผิดชอบไง

3.นักเดินทาง

เอาล่ะ มาลองเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นมาแล้วก่อน ฉันไม่ควรแต่งงานกับแอชตันอีกครั้ง นี่คือเรื่องเร่งด่วนที่ควรทำที่สุดในตอนนี้ เพียงแต่เพราะว่าแอชตันคือตระกูลแกรนด์ดยุคเนี่ยนะสิ เขาไม่ได้มีเงินทองและอำนาจมากเทียบเท่าตระกูลทีเซียส แต่ถึงอย่างนั้นในสายตาของประชาชนของที่นี่ อย่างไรเสียตระกูลทีเซียสก็ไม่สามารถหักหน้าตระกูลจามินได้..

การยกเลิกพิธีหมั้นหมายนั้นอาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด..ไม่สิ หากว่าเป็นท่านพี่มาทอสแล้วละก็ ท่านพี่จะต้องยกเลิกการหมั้นหมายในทันทีที่เธอบอกว่าไม่อยากจะแต่งงานกับแอชตันแล้ว แต่ผลที่ตามมาคือเกียรติและชื่อเสียงของทีซียสที่จะต้องเสียไป..

การตัดสินใจหมั้นหมายกับแอชตันมันคือความคิดและการกระทำโง่ๆ ของเธอ ที่ครั้งหนึ่งเคยหลังรักเขาจนหูหนวกตาบอด และในครั้งนี้เธอจะต้องแก้ไขเรื่องราวที่เธอก่อเอาไว้ โดยไม่ให้กระทบกระเทือนชื่อเสียงของทีเซียสและของท่านพี่มาทอส

เฟรญ่าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าในครั้งนี้ ชีวิตของเธอจะต้องไม่เหมือนเดิม..

“ออกเดินทาง? ให้ตายเถอะเจ้าจะไปที่ไหนกัน”

มาทอสเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจ ครั้งหนึ่งเขาเคยเกือบจะเสียนางไปจากความเคียดแค้นที่ฝังลึกของท่านแม่ และนั่นทำให้เขาดูแลเฟรญ่าอย่างดีมาโดยตลอด

“เพราะแกรนด์ดยุคใช่หรือไม่ หากว่าเจ้าไม่อยากจะแต่งงานกับเขาก็แค่บอกมาสิ เรื่องนั้นพี่ทำให้เจ้าได้อยู่แล้ว ทำไมจะต้องหาเรื่องออกเดินทางไปอีก เพราะไม่ต้องการให้ทีเซียสเสียชื่อเสียงอย่างนั้นหรือ เฟรญ่า..เจ้าสำคัญกับพี่มากกว่าชื่อเสียงและเงินทองอีกนะ”

เธอไม่สามารถปิดบังความคิดกับท่านพี่ได้เลยสินะ เฟรญ่าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“ข้าไม่เคยได้ออกไปจากเมืองหลวงเลยค่ะ ท่านพี่เคยถามว่าข้าอยากจะทำอะไรมากที่สุดนี่นา..และในยามนี้ข้าคิดว่าตัวเองมีเรื่องที่อยากจะทำมากที่สุดแล้ว นั่นคือการเป็นนักเดินทาง..ข้าอยากจะชื่นชมท้องฟ้า ทุ่งหญ้าที่แปลกใหม่ สายลมร้อนที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันในแต่ละสถานที่..ข้าอยากเป็นนักเดินทางจริงๆ นะคะ”

เจนนีสเอื้อมมือไปจับมือของสามีตัวเองเอาไว้

“เรื่องนี้ให้ข้าพูดคุยกับเฟรญ่าเองได้ไหมคะ”

มาทอสเบนสายตามองไปทางอื่น สิ่งเดียวที่เขาไม่อยากต่อสู้ด้วยคือภรรยาและน้องสาวเพราะไม่ว่าจะต่อสู้ด้วยกี่ครั้ง เขาล้วนแล้วแต่พ่ายแพ้ทั้งนั้น

“พี่เป็นห่วง..แต่หากว่านั่นคือความต้องการของเจ้า พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก”

มาทอสลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องนี้ เขาเปิดโอกาสให้เจนนีสและเฟรญ่าได้พูดคุยกัน ส่วนตัวเขานั้นจะต้องทำการส่งจดหมายไปยกเลิกการหมั้นกับแกรนด์ดยุค

เขาไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายยศใหญ่กว่าอะไรเลย เพราะหากน้องสาวของเขาไม่ชอบใจ..จามินก็เป็นได้แค่ทางผ่านเท่านั้น

“ส่งจดหมายนี่ไปให้แกรนด์ดยุค แล้วก็รอคอยจดหมายประทับตรามาด้วย”

พ่อบ้านก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งของท่าน ดยุค..ทำไมกันนะ เขาถึงรู้สึกว่าการรอคอยจดหมายประทับตราของแกรนด์ดยุคมันน่าจะยุ่งยากมาพอสมควร

“หากเขาไม่คิดยกเลิกการหมั้นหมายในครั้งนี้ก็บอกไปว่า..ธุรกิจเหมืองเพชรที่เรากำลังจะเจรจากัน ข้าจะถอดถอนชี่อของจามินออกจากชื่อของผู้ร่วมหุ้น..”

“ครับท่านดยุค”

จามินถึงแม้ว่าจะเป็นถึงตระกูลแกรนด์ดยุค แต่ถึงอย่างนั้นตระกูลที่แสนเก่าแก่นี้ก็ขาดเงินทุนมหาศาลทีเดียว เพราะในครั้งนี้ แกรนด์ดยุคไม่ได้ผิด ผู้ที่ขอหย่าเป็นทางเขา มาทอสจึงไม่ได้ลงมือทำร้ายหรือว่าทำลายอะไรที่เป็นของจามิน แต่หากว่าทำถึงขั้นนี้ยังไม่ยอมหย่า..ดูท่าว่าครั้งหน้าจะต้องเล่นแรงมากกว่านี้แล้วละสิ

“แล้วจะไปเมื่อไหร่กัน?”

เฟรญ่าส่งยิ้มให้กับพี่เจนนีส

“เร็วที่สุดเลยค่ะ ข้าอยากจะไปจากที่นี่สักพัก..”

เธอจะแก้แค้นจามินอย่างแน่นอน แต่เพราะในยามนี้จิตใจของเธอมันได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากเรื่องราวในครั้งอดีต เฟรญ่าต้องการเวลาสักพักที่จะอยู่กับตัวเอง

เธอเคยเชื่อมั่นในเรื่องของความรักอย่างแรงกล้าแต่ทว่าในยามนี้เฟรญ่าไม่มีความศรัทธาในความรักเลย..ความรักมันมีอยู่จริง แต่มันอาจจะไม่ได้มีเอาไว้สำหรับเธอ

“พี่ไม่รู้ว่าเจ้าพบเจอเรื่องอะไรมา แต่ที่นี่คือบ้านของเจ้าเสมอนะเฟรญ่า หากเหนื่อยหรือรู้สึกว่าต้องการใครสักคน เจ้าช่วยกลับมาที่นี่แล้วมาหาพี่ได้ไหม หรือหากว่าเจ้าไม่มีแรงมากพอในการเดินทางกลับมา แค่ส่งจดหมายมาหาพี่ พี่จะไปรับเจ้ากลับมาเอง”

ขอบตาของเฟรญ่ามันร้อนผ่าวไปหมดเลย ท่านพี่เจนนีสเป็นแบบนี้เสมอเลย เธอรู้สึกว่าพี่ชายของเธอโชคดีเสมอที่ได้คนอย่างท่านพี่เจนนีสเป็นภรรยา

“ข้าจะส่งจดหมายมาบ่อยๆ นะคะ”

“แจสเปอร์กับจูเวลคงคิดถึงเจ้าน่าดู..ช่วยส่งจดหมายมาหาพวกเขาด้วยนะ”

เฟรญ่ายกมือขึ้นมาโอบกอดท่านพี่เจนนีสเอาไว้ เพราะแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงมองโลกในแง่ดีไปซะหมด เพราะว่าครอบครัวของเธอมันอบอุ่นมากเสียจนเธอคิดว่าในทุกบ้านและทุกครอบครัวจะมีบรรยากาศเช่นเดียวกันกับที่นี่..

เฟรญ่ามองคฤหาสน์ที่แสนใหญ่โตและหรูหราทางหน้าต่างของรถม้า กว่าเธอจะร่ำลาพี่ชายและหลานตัวน้อยทั้งสองคนได้ก็ทำใช้เวลานานมากทีเดียว ครั้งหนึ่งบรรยากาศเช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นในวันที่เธอแต่งงานแล้วต้องย้ายไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีการปกครองของจามิน ในวันนั้นเธอนั่งรถม้าออกมาและแอชตันกุมมือของเธอเอาไว้แนบแน่น

“ไม่เป็นไรนะเฟรญ่า..ที่จามินเจ้าเองก็จะเป็นครอบครัวของข้า เพราะอย่างนั้นไม่ต้องเศร้าไปหรอก”

เหอะ! ครอบครัวอย่างนั้นหรือ? แม่และน้องสาวของเขาเกลียดชังเธอจะตายไป แต่คนพวกนั้นกลับใช้เงินของทีเซียส อย่างสบายใจ มันช่างน่าสะอิดสะเอียนชะมัดเลย

.................

“เราต้องหาที่พักแล้วครับหัวหน้า..”

แววตาสีทับทิมของเขาปรายตามองไปยังเมืองเล็กๆ ที่อยู่ภายในหุบเขา เมืองนี้เป็นเมืองที่อยู่ในหุบเขาแต่ทว่าเรื่องความปลอดภัยนั้นเชื่อถือได้ เพราะว่าเจ้าเมืองเป็นอดีตอัศวิน และเพราะขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัยทำให้นักเดินทางมากมายต่างมาพักผ่อนที่นี่

เขาเองก็เช่นกัน เพียงแค่เขาไม่ได้มาพักผ่อน แต่เขามาหาทางทำลายเมืองนี้ต่างหาก..

“เอาตามที่เจ้าว่าเลย หาที่พักนอนเอาแรงหลังจากนั้นก็สืบเส้นสายของทหารยามให้เรียบร้อย..เราจะพักอยู่ที่นี่สักระยะ"

จนกว่าที่เมืองแห่งนี้จะเป็นทะเลเพลิง เขาเองก็ไม่อยากจะทำอะไรแบบนี้แต่ค่าจ้างที่ได้รับมามันสมน้ำสมเนื้อมาเลยนะสิ

“ครับท่านมาร์เซล..”

มาร์เซลชี้ไปยังโรงแรมที่ดูสะอาดสะอ้านมากที่สุดในเมืองนี้

“พักที่นี่เป็นไง ข้าเหนื่อยแล้วเดม่อนเดินเข้าไปติดต่อเรื่องห้องพักหน่อยสิ”